Είναι ένας από τους καλύτερους μέσους της Ευρώπης τη τελευταία δεκαετία, ενώ φημίζεται για το συχνό σκοράρισμά του, αν και χαφ. Έχει αποτελέσει υπαρχηγός της Τσέλσι και της εθνικής Αγγλίας. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που ό,τι είχε να πει το έλεγε στο γήπεδο.
Τρεις φορές παίκτης της χρονιάς για την ομάδα του, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στη Τσέλσι με 211 τέρματα, ο μοναδικός μέσος (εφτά παίκτες συνολικά) που έχει ξεπεράσει τα 150 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ, δεύτερος στις ασίστ πίσω από το Ράιαν Γκιγκς, ενώ στην καλύτερη σεζόν του το 2005, ψηφίστηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς στην Αγλλία και δεύτερος στους ψήφους για τη “Χρυσή Μπάλα” αλλά και για το βραβείο καλύτερου παίκτη της ΦΙΦΑ.
Για το Φρανκ Λάμπαρντ το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και μετά από 13 χρόνια στους “μπλε”, θα ταξιδέψει στην Αμερική και στη Νιου Γιορκ Σίτι, μάλλον για την τελευταία περιπέτεια της απίθανης καριέρας του.
Με πατέρα και θείο στον πάγκο
Ο Λάμπαρντ ξεκίνησε την καριέρα του στη Γουέστ Χαμ, όπου βοηθός προπονητή ήταν ο-πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας-πατέρας του, Φρανκ Ρίτσαρντ Λάμπαρντ, ενώ προπονητής ήταν ο Ρέντναπ που είναι θείος του. Στα 16 του στάλθηκε δανεικός στη Σουόνσι όπου έκανε το ντεμπούτο του ως επαγγελματίας, παίζοντας συνολικά σε 9 παιχνίδια πετυχαίνοντας ένα γκολ.
Την επόμενη σεζόν επέστρεψε στη Γουέστ Χαμ κι έπαιξε δύο παιχνίδια, με το ένα να είναι την τελευταία αγωνιστική, αμφότερα ως αλλαγή.
Το 1997 παραλίγο να ήταν κι η τελευταία του σεζόν. Έσπασε το πόδι του σε αγώνα κόντρα στην Άστον Βίλα, ενώ όταν επέστρεψε φίλοι της ομάδας του, τον γιούχαραν με αποτέλεσμα όπως αποκαλύπτει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, να σκεφτεί να κρεμάσει τα παπούτσια του. Τελικά δεν το έκανε ολοκληρώνοντας τη χρονιά με 16 συμμετοχές.
Ο ρόλος του πατέρα του στην ομάδα, αλλά και του Ρέντναπ, ήταν αυτός που οι φίλοι της Γουέστ Χαμ δεν πήγαιναν το Λάμπαρντ αφού τον θεωρούσαν ρουφιάνο και “βισματούχο”.
Ωστόσο η σεζόν 1997-98 ήρθε να τους διαψεύσει. Η χρονιά ξεκινάει ιδανικά, μπαίνοντας αλλαγή στο 75′ κι ένα λεπτό αργότερα σκόραρε το νικητήριο τέρμα στην αναμέτρηση με τη Μπάρνσλεϊ. Η χρονιά τελείωσε με 43 συμμετοχές και εννιά τέρματα, ενώ σημείωσε και το πρώτο του χατ-τρικ.
Τις τρεις επόμενες σεζόν, συνεχίζει ακόμα πιο εντυπωσιακά, βοηθώντας την ομάδα του να βγει πέμπτη κυνηγώντας την έξοδο στην Ευρώπη, μέσω Ιντερτότο. Συνολικά κάνει 187 συμμετοχές, με 39 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις με τη φανέλα των “σφυριών”.
Η ζωή του όλη ένα χρώμα. Μπλε.
Από την πρώτη σεζόν παίρνει τη φανέλα βασικού σπίτι του, κάνοντας 46 επίσημες εμφανίσεις με αυτή, ενώ τη δεύτερη σεζόν πήγε ακόμα καλύτερα. Με τους “μπλε” τερματίζει 2ος πίσω από την αήττητη Άρσεναλ, ενώ στο Τσάμπιονς Λιγκ φτάνει μέχρι τα ημιτελικά. Ήταν η πρώτη σεζόν που φτάνει διψήφιο αριθμό γκολ (10).
Όμως εκεί που απογειώθηκε, ήταν όταν ο Μουρίνιο ανέλαβε τη Τσέλσι. Ο Πορτογάλος τον ελευθέρωσε από τα αμυντικά του καθήκοντα, βάζοντάς τον πίσω από τους επιθετικούς, τελειώνοντας τη σεζόν με 19 τέρματα σε 58 αγώνες.
Η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη, με τις πέντε επόμενες σεζόν να τελειώνουν με το Λάμπαρντ να μετράει πάντα 20+ γκολ. Έφτασε ένα βήμα πριν την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή, με το Ροναλντίνιο να του παίρνει τη δόξα για λίγους ψήφους διαφορά, ενώ κατακτά το πρώτο του πρωτάθλημα ξεπερνώντας τα 100 γκολ με τη φανέλα της Τσέλσι.
Κατακτά συνολικά τρία πρωταθλήματα, τέσσερα FA cup, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, με άλλο ένα χαμένο τελικό στον οποίο είχε ανοίξει το σκορ, πριν ισοφαρίσει ο Ρονάλντο για τη Γιουνάιτεντ και οδηγηθεί το ματς στα πέναλτι, με το γλίστρημα του Τέρι. Πέρσι πήρε και το Γιουρόπα Λιγκ όπου βγήκε καλύτερος παίκτης του τελικού, ενώ δύο φορές έχει πανηγυρίσει την κατάκτηση του Τσάριτι Σίλντ.
Επίσης έχει ανακηρυχθεί μέσος της σεζόν για το 2008, Άγγλος παίκτης της σεζόν για το 2004 και το 2005, στην ενδεκάδα της σεζόν τις δύο αυτές χρονιές, παίκτης του μήνα τέσσερις φορές και τέλος έχει ένα βραβείο για το γκολ της σεζόν 2006.
Όπως είπαμε είναι πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με τη φανέλα των Λονδρέζων, ενώ τέσσερις χρονιές ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, παρά το γεγονός πως υπήρχαν παίκτες όπως οι Σεφτσένκο, Ντρογκμπά, Ρόμπεν στην ομάδα.
“Λιοντάρι”
Με την Αγγλία έχει πάρει μέρος σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις από το 2002 και μετά, όντας ένας από τους καλύτερους παίκτες, όμως και μοιραίος στον προημιτελικό του 2004 με την Πορτογαλία, αφού ήταν ένας από τους παίκτες που έχασαν πέναλτι. Παρόλα αυτά μπήκε στην καλύτερη ενδεκάδα της διοργάνωσης, ενώ συνολικά φόρεσε το εθνόσημο 103 φορές σκοράροντας 23 τέρματα. Είναι και φέτος μαζί με τα ” τρία λιοντάρια” στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, μάλλον για τελευταία φορά.
Φεύγει γιατί…
Πολύ απλά τα χρόνια πέρασαν. Ο Μουρίνιο τον αγαπάει μαζί με τον Τέρι, όσο κανένα άλλο, όμως ψάχνει να δώσει νέα φρεσκάδα στην ομάδα. Ο Λάμπαρντ δε θα κρατήσει κακία γιατί ξέρει πως μεγάλωσε. Τα προβλήματα στη μέση τον ταλαιπωρούν τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι ο μόνος ποδοσφαιριστής που αγαπήθηκε από όλους τους προπονητές του, εκτός του Βίλας Μπόας, ο οποίος επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Στην Αμερική θα κολλήσει τα τελευταία ένσημα και στη συνέχεια θα κοιτάξει την οικογένειά του, αφού η προπονητική δε φαίνεται να τον προσελκύει, όπως έχει πει ο ίδιος.
Η Τσέλσι χάνει ένα αληθινό άνθρωπο/ηγέτη, που στις δύσκολες στιγμές ήταν πάντα εκεί, ενώ μαζί με τον Τέρι είναι οι μόνοι που έμειναν μέχρι τώρα από τη παλιά Τσέλσι, προ Αμπράμοβιτς εποχή, πράγμα που λέει πολλά. Η ψυχή της ομάδας μπορεί να αποχωρεί, όμως σίγουρα θα είναι εκεί και πάλι, για να βοηθήσει όσο κι όπως μπορεί.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις