O Ρανιέρι τρέλανε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο, ο Κόντε έχει μετατρέψει τη Τσέλσι σε Γιουβέντους νικώντας όσο εύκολα νικούσε τις Φροζινόνε, Κατάνια κι ο Ματσάρι πήρε τρελή νίκη μέσα στο “Έμιρεϊτς”.
Η Πρέμιερ Λιγκ έγινε Καμπιονάτο
Δεν είναι καινούρια η ιστορία των Ιταλών που “κατακτούν” την Πρέμιερ Λιγκ. Ο Τζόλα το έκανε σαν ποδοσφαιριστής, ο Αντσελότι σαν προπονητής κατακτώντας το πρωτάθλημα κι ο Ντι Ματέο κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ. Κοινός παρανομαστής; Η Τσέλσι. Εκεί που ο Ρανιέρι έφτιαξε όνομα, εκεί που ο Κόντε νικάει όποιον βρεθεί μπροστά του.
Ο Κόντε φαίνεται ωστόσο να χει τη μεγαλύτερη επιρροή στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Κυρίως λόγω του 3-4-3. Έχετε διαβάσει σίγουρα τα όσα έχει καταφέρει ο Ιταλός με αυτό το σύστημα. Αρκεί φυσικά να δείτε μόνο τη βαθμολογία. Η Τσέλσι μοιάζει ασταμάτητη και πάει ολοταχώς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ο Ιταλός έχει τη νοοτροπία του νικητή βαθιά μέσα στο dna του. Το απέδειξε όταν πήρε τη Γιουβέντους των δύο συνεχόμενων όγδοων θέσεων και την οδήγησε σε τρία σερί πρωταθλήματα. Το αποδεικνύει και φέτος που πήρε σχεδόν την ίδια με πέρσι δέκατη Τσέλσι και την έχει κάνει ανίκητη. Νταβίντ Λουίζ και Καντέ είναι οι μόνες βασικές διαφορές. ‘Οντως; Ξεκάθαρα όχι!
Ποιος προπονητής θα έβαζε βασικό τον συνεχώς δανεικό Μόουζες; Ποιός θα έβαζε τον αριστερό μπακ Αθπιλικουέτα, δεξιά στην τριάδα της άμυνας; Ποιος δε θα κρατούσε τον Όσκαρ και ποιος θα μπορούσε να κάνει καλά τον Ντιέγκο Κόστα; Ο Κόντε έχει απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα και περνά όλα τα τεστ που έρχονται προς τα πάνω του.
Ο πρωταθλητής που παλεύει για τη σωτηρία
Εκτός του Κόντε, ο Ρανιέρι έχει καταφέρει και φέτος να κρατά τα φώτα πάνω του. Ωστόσο όχι για τους ίδιους περσινούς λόγους. Αυτή τη στιγμή είναι μόλις στο +2 από τη σωτηρία με την ίδια ομάδα που πήρε πέρσι το πρωτάθλημα. Ίδια; Ναι! Λείπει μόνο ο Καντέ που θα είναι ο μοναδικός που θα μείνει πρωταθλητής για δύο συνεχόμενες σεζόν αν τα καταφέρει με τη Τσέλσι. Τεράστια απουσία είναι η αλήθεια. Ωστόσο δεν φταίει μόνο η απουσία αυτή για την κατηφόρα της Λέστερ.
Ο Βάρντι δε σκοράρει και φαίνεται εξαντλημένος, ο Μαχρέζ δε θυμίζει σε τίποτα τον περσινό καλύτερο ποδοσφαιριστή του πρωταθλήματος κι ο Ρανιέρι έχει κάνει συνεχόμενα λάθη. Έχασε τον Καντέ και τι έκανε; Πρόσθεσε Μούσα και Σλιμανί στην ομάδα λες και το πρόβλημα ήταν το σκοράρισμα. Ο Ντρινκγουότερ θέλει οπωσδήποτε κάποιον να του δίνει ανάσες και…νερό δίπλα του, ο Ολμπράιτον έχει μεταμορφωθεί στο αριστερό χαφ που ήταν και στην Άστον Βίλα, ενώ Χούτ, Φουκς και Μόργκαν φαίνεται σαν να έχουν γεράσει καμια δεκαετία παραπάνω.
Ο Ρανιέρι έχασε την ευκαιρία να πάρει ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να κρατήσουν την ομάδα του κοντά στην οχτάδα. Κυρίως λόγω της πίστης του σε αυτούς που κατέκτησαν το πρωτάθλημα πέρσι. Πως να μην τον δικαιολογήσεις όμως;
Στη τελική, αν φτάσει στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και σώσει την ομάδα του, θα του πει κανείς τίποτα; Έχει καταφέρει ήδη το ακατόρθωτο!
Μια ιταλική ομάδα ανάμεσα σε τόσες αγγλικές
Και κάπου εκεί παρατηρείς τη Γουότφορντ που πήρε διπλό στην έδρα της Άρσεναλ. Από την πρώτη ματιά το μόνο ιταλικό στοιχείο φαίνεται ο Ματσάρι. Δεν είναι μόνο αυτός. Ρομπέρτο Περέιρα, Οκάκα, Ζούνιγκα, Χολέμπας, Μπεχράμι, Μπρίτος, Σάρατε και τελευταίος αλλά καθόλου καταιδρωμένος ο νεοαφιχθείς από το Μιλάνο Νιάνγκ.
Από όλους αυτούς μόνο ο Μπεχράμι κι ο Χολέμπας υπάρχουν από πέρσι. Όλοι οι άλλοι ήρθαν χάρη στον Ματσάρι. Οι “λύκοι” δείχνουν πως πηγαίνουν άνετα για τη σωτηρία, πόσω μάλλον αν παίρνουν αποτελέσματα όπως το διπλό στο “Έμιρεϊτς”. Εκτός αυτού είναι σίγουρα η ομάδα με το μεγαλύτερο βάθος ρόστερ από αυτές που έχουν τον ίδιο στόχο. Ούτε η πρωταθλήτρια Λέστερ του Ρανιέρι δεν έχει στον πάγκο ποδοσφαιριστή σαν τον Οκάκα, τον Περέιρα ή τον Χολέμπας ακόμα.
Ο Ματσάρι έχει καταφέρει να έχει μία…Σαμπντόρια π.χ στην Πρέμιερ Λιγκ κι ως τώρα αυτό δε φαίνεται άσχημο. Το άσχημο για την ίδια την Γουότφορντ σαν σύλλογο είναι ότι κάθε χρόνο αλλάζει 12-13 ποδοσφαιριστές. Πέρσι ήταν ο Κίκε Φλόρεθ που τη γέμισε με “δικούς του” ποδοσφαιριστές, φέτος είναι ο Ματσάρι. Του χρόνου δηλαδή μπορεί να έρθει κάποιος Γερμανός προπονητής, να βρει τον Πρεντλ, που “μεγάλωσε” στη Μπουντεσλίγκα, και να την κάνουν “μπυραρία” φέρνοντας άλλους έξι Γερμανούς. Για πόσο θα σώνεται έτσι; Όσο πετυχαίνει το στόχο της πάντως φαίνεται να μην πειράζει κανέναν αυτό.
Εκτός αυτού φυσικά, ο ιδιοκτήτης της Γουότφορντ είναι επίσης Ιταλός. Ο Τζίνο Πότσο είναι γιος του Τζιαμπάολο ο οποίος έχει επίσης Ουντινέζε και Γρανάδα.
Το σύστημα
Η μόδα πάντα κάνει κύκλους. Κι έτσι όπως γυρίζει, έφερε το 3-5-2 ή συνδιασμούς αυτού στο προσκήνιο. Ο Κόντε είναι ξεκάθαρα αυτός που το έφερε στην καθημερινότητά μας από τη Γιουβέντους του 2012. Τότε, με Μπαρτσάλι-Μπονούτσι-Κιελίνι θωράκισε την άμυνα, έδωσε τη μπάλα στον καλύτερο deep lying playmaker (Πίρλο) και έριξε δίπλα του δύο μαχητές με τον έναν να είναι box to box μέσος(Βιντάλ) και τον άλλο να οργανώνει και να καλύπτει(Μαρκίζιο, αργότερα Πογκμπά). Άφησε τα άκρα σε εκρηκτικούς μπακ(Ασαμόα-Λιχτστάινερ) και μπροστά χρειάζονταν δύο να τη σπρώχνουν στα δίχτυα 10 φορές περίπου το χρόνο(Μάτρι, Βούτσινιτς, Koυαλιαρέλα). Όλα πήγαν σύμφωνα με το πλάνο.
Ωστόσο στην Πρέμιερ Λιγκ αυτό ήταν πιο δύσκολο και χρειάστηκε να πείσει τους παίκτες του να ακολουθήσουν αυτό το σύστημα. Λουίζ, Κέιχιλ, Αθπιλικουέτα κάνουν τα πάντα πίσω, έχοντας μπροστά του Καντέ και Μάτιτς, ενώ στα άκρα Αλόνσο και Μόουζες μοιάζουν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους, απελευθερώνοντας έτσι Αζάρ και Πέδρο ή Γουίλιαν. Μπροστά ο Κόστα είναι σίγουρα καλύτερος από όσους είχε στη Γιουβέντους και μπορεί να κάνει και για δύο.
Με τρεις αμυντικούς ωστόσο παίζουν κι άλλοι ακολουθώντας τη…μόδα. Το έχει κάνει ο Κλοπ αφού έτσι τον βοηθάει στον transition παιχνίδι του, το έχει κάνει Γκουαρντιόλα που αν μπορούσε θα έπαιζε και με 10 στο κέντρο, το έχει κάνει και η Τότεναμ που φαίνεται να της ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Ακόμα και από την ίδια τη Τσέλσι θα έλεγα. Το αχτύπητο δίδυμο Φερτόνχεν-Αλντερβάιρελντ έχει πλέον δίπλα του τον Ντάιερ και τα δύο ίσως καλύτερα μπακ του πρωταθλήματος(Γουόκερ-Ρόουζ) έχουν μια επιπλέον άνεση να βοηθήσουν επιθετικά.
Αυτό αρκεί. Άσε τους Ντεμπελέ-Έρικσεν-Λαμέλα(Σον)-Αλι-Κέιν να κάνουν ό,τι θέλουν μπροστά, αλλάζοντας θέσεις. Τα συστήματα με τους τρεις αμυντικούς έχουν επιστρέψει κι αυτό φαίνεται κυρίως εδώ(Πρέμιερ Λιγκ). Εδώ που οι τέσσερις πίσω ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια ένα αναπόστατο κομμάτι μιας ομάδας.
Ο Μαλντίνι κι ο Καναβάρο είχαν συμφωνήσει κάποτε πως το ιταλικό πρωτάθλημα έχει πέσει γιατί πλέον οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές πηγαίνουν σε άλλα πρωταθλήματα. “Μαθαίναμε πολλά από τους ξένους ποδοσφαιριστές και γινόμασταν καλύτεροι”. Αυτό κάνουν πλέον οι Ιταλοί που πηγαίνουν στην Αγγλία. Τους μαθαίνουν νέες μεθόδους, ανοίγουν τους ορίζοντές τους και τους κάνουν καλύτερους.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις