Το θέαμα μετά τη λήξη της αναμέτρηση της Αργεντινής με την Κροατία ήταν αποκαρδιωτικό. Δεν έχει σημασία εάν είσαι υποστηρικτής της “Αλμπισελέστε” ή του Μέσι, απλά να είσαι φίλος του ποδοσφαίρου και να σέβεσαι μία χώρα που έχει προσφέρει πολλά και έναν παίκτη που έχει μεγαλουργήσει.
Η ταπεινωτική ήττα, πλέον φέρνει την ομάδα του Μέσι μία ανάσα από τον αποκλεισμό, μόλις λίγες μέρες μετά την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, που ξεκίνησε με ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ προσδοκίες τόσο για τον σούπερ σταρ της ομάδας όσο και για τους υπόλοιπους.
Το βάρος ήταν ασήκωτο, το ίδιο και οι απαιτήσεις, για μία ομάδα που πριν μερικούς μήνες, μετά βίας μπήκε στη διοργάνωση, καθώς όσα είχε παρουσιάσει έδειχναν απλά ότι δεν είναι ομάδα, όπως ήταν η Κροατία, όπως ήταν η Ισλανδία.
Ο Σεσκ Φάμπρεγκας το είπε άλλωστε πολύ χαρακτηριστικά και στη φράση του αποτυπώνεται τεράστιο μέρος της αλήθειας. «Η Αργεντινή έπαιξε με σχηματισμό 5-0-5, χωρίς μεσαία γραμμή. Δεν έχει μεσαία γραμμή. Αυτό είναι κάτι που θέλει κάθε ομάδα και κάθε αντίπαλος. Οι παίκτες της Αργεντινής δεν έπαιξαν ο ένας για τον άλλον, αλλά ο καθένας εναντίον του άλλου. Οι πάσες τους ήταν άθλιες. Δεν έδωσαν τίποτα, πραγματικά τίποτα». Ποιος άραγε μπορεί να διαφωνήσει με αυτή τη δήλωση;
Έχει καμία σχέση το συνονθύλευμα της Αργεντινής με πραγματική ομάδα που θέλει να κατακτήσει το Μουντιάλ. Πέρα από τις μεγάλες αδυναμίες στο ρόστερ (ειδικά στην άμυνα και στη μεσαία γραμμή), κανείς δεν μπορεί να διακρίνει το πάθος και τη θέληση για την κορυφή μέσα στο χορτάρι. Την τρέλα για διάκριση και τη μανία να αποδείξουν ότι είναι οι κορυφαίοι. Που είναι όλα αυτά, ποιος τα είδε;
Η Ισλανδία, όσο κλισέ και εάν ακούγεται, ήταν όλοι μαζί μία γροθιά, με όλη τη σημασία της φράση, για αυτό άλλωστε και ήρθαν οι επιτυχίες (για τα δεδομένα τους) τα τελευταία χρόνια στο Euro και τώρα με την πρόκριση στο Μουντιάλ και την πορεία που φιλοδοξούν να κάνουν.
Και τώρα, εύλογα, γεννάται το εξής ερώτημα. Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Ποιος θα μεταμορφώσει την Αργεντινή για να είναι τόσο παθιασμένη όσο οι “Βίκινγκς”; Ο Σαμπάολι; Ξεκάθαρα όχι.
Ο 58χρονος προπονητής μοιάζει φοβισμένος, αγχωμένος, σαν κάθε ματς να είναι το τελευταίο του και τα πάντα να κρέμονται από μία κλωστή. Άλλωστε φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κατά τη διάρκεια του ματς. Δεν μοιάζει ικανός να επιβληθεί, να πωρώσει την ομάδα του και μετά από κάθε ματς παίρνει πάνω την ευθύνη, απλά για να ηρεμήσει η κατάσταση. Εάν δεν μπορεί να είναι εντάξει με τον εαυτό του πρώτα απ’ όλα, πως θα μπορέσει να κουμαντάρει μία τόσο δύσκολη αποστολή.
Οι επιλογές του έχουν προκαλέσει αντιδράσεις. Έχει ανακατέψει τόσο πολύ την ομάδα, χωρίς να είναι ξεκάθαρος πως θέλει εκείνη να αγωνιστεί, ποιο είναι το πλάνο και με ποιον τρόπο πρέπει όλοι να συμβάλουν, ώστε να κουβαλήσει την ομάδα ο Μέσι, χωρίς όμως να είναι υπερβολικά μόνος του.
Και φτάνουμε στο θέμα του Μέσι. Όσο παιχταράς και να είναι όσο απρόβλεπτος και να μπορεί να γίνει, έχει αδυναμίες, που δεν βρίσκονται τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι. Δεν είναι ηγέτης, με την έννοια που ήταν ο Μαραντόνα. Δεν θα βάλει κάτω τους συμπαίκτες του να τους μιλήσει, να τους πωρώσει. Δεν θα ανυψώσει το ηθικό της ομάδας του. Αφού όταν όλα πάνε χάλια, αυτός θα είναι ο πρώτος που θα καταρρεύσει.
Ασφαλώς όμως, δεν μπορούμε να προσδίδουμε στον Μέσι την ευθύνη, ότι δεν μπορεί να τα κάνει αυτά. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Έτσι είναι σαν άνθρωπος. Αγωνιστικά προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί, αλλά είναι τόσο μόνος, που είναι σχεδόν αδύνατο. Πάρα το γεγονός ότι δίπλα του έχει μεγάλους παίκτες, εκείνοι μοιάζουν λίγοι και κατώτεροι των προσδοκιών.
Η μητέρα του Μέσι το είπε πριν λίγες μέρες. Το άγχος, η πίεση και η κριτική τον έχουν λυγίσει εδώ και καιρό. Πόσο μάλλον, όταν μπαίνει στο γήπεδο και χάνει πέναλτι και ένα σωρό ευκαιρίες και ο χρόνος κυλά και ξέρει ότι μόνο εκείνος μπορεί και πρέπει να κάνει κάτι, αφού οι απαιτήσεις είναι τεράστιες. Κάθε λεπτό που περνά και δεν υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, του προστίθεται ένα βάρος που δεν μπορεί να χειριστεί, ακριβώς επειδή είναι εντελώς μόνος σε όλο αυτό.
Η πίεση και το άγχος τον έχουν λυγίσει και φαίνεται ξεκάθαρα. Θέλει να πιαστεί από κάπου και δεν βρίσκει, με αποτέλεσμα να πέφτει όλο περισσότερο. Ο συγκεκριμένος παράγοντας, μαζί με την ανικανότητα παικτών και προπονητικού επιτελείου να φτιάξουν μία ομάδα που ζει και αναπνέει για αυτή τη στιγμή έχουν οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα.
Η Ισλανδία είναι το πιο τρανό παράδειγμα τι είναι ομάδα και η Αργεντινή το πιο τρανό παράδειγμα για το τι ΔΕΝ είναι ομάδα.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
