Η ιστορία του ποδοσφαίρου θα γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του Στίβεν Τζέραντ όχι απλά ως έναν από τους κορυφαίους αρχηγούς στην ιστορία της Λίβερπουλ, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ως έναν από τους πιο αδικημένους ποδοσφαιριστές της γενιάς του.
Σαν σήμερα 20 χρόνια πριν ένας άσημος πιτσιρικάς προερχόμενος από τα φυτώρια της αγαπημένης του ομάδας έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, έπαιξε για πρώτη φορά στην βασική ενδεκάδα της Λίβερπουλ έστω και ως αλλαγή.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…
Αν αφήσουμε στην άκρη τα δέκα τρόπαια που κέρδισε με την φανέλα της αγαπημένης του Λίβερπουλ, τα 120 γκολ που πέτυχε στην Πρέμιερ Λιγκκαι τα 41 που έβαλε στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τις 100 ασίστ που μοίρασε στους συμπαίκτες του είμαι σίγουρος πως όλα αυτά θα τα άλλαζε με ένα και μόνο πράγμα. Αυτό που στερήθηκε και ήθελε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο και δεν κατέκτησε ποτέ, το πρωτάθλημα.
Στο ποδόσφαιρο όμως τα πράγμα είναι σαν τη ζωή, ότι σου στερεί προσπαθεί να στο ανταποδώσει με διαφορετικό τρόπο αρκεί βεβαίως να το αξίζεις. Πείτε το Θεία Δίκη, για τον Τζέραρντ όμως η κατάκτηση του ηρωικού Champions League της Κωνσταντινούπολης το 2005 μπορεί να μη κάλυψε ποτέ το κενό ενός πρωταθλήματος, αλλά έδωσε στο ποδόσφαιρο ένα είδωλο και μία αιώνια θέση στο βιβλίο της ιστορίας της Liverpool, τον καλύτερο (κατά πολλούς) τελικό της διοργάνωσης και το πέμπτο τρόπαιο (Champions League) στους «κόκκινους» του Merseyside.
Όταν πεθάνω μην με πάτε στο νοσοκομείο, να με πάτε στο Anfield. Εκεί γεννήθηκα και εκεί θα πεθάνω
Στις 24-11-2016 και κάτω από μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Η ανακοίνωση ήταν λιτή.
«Μετά τις υποθέσεις των media για το μέλλον μου, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αποσύρομαι από τη δράση. Είχα μια απίστευτη καριέρα κι ευχαριστώ για κάθε στιγμή αυτής τις Λίβερπουλ, εθνική Αγγλίας και LA Galaxy. Ως έφηβος εκπλήρωσα το παιδικό μου όνειρο να φορέσω τη διάσημη κόκκινη φανέλα της Λίβερπουλ και όταν πραγματοποίησα το ντεμπούτο μου, απέναντι στην Blackburn τον Νοέμβρη του 1998, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε τα επόμενα 18».
Λιτός, αλλά περιεκτικός όπως πάντα θυμίζοντας το παιχνίδι του ως ποδοσφαιριστής. Ο Steven δεν θα σου έκανε την περίτεχνη ενέργεια, δεν θα σου έβαζε το απίθανο γκολ–ψαλιδάκι, αλλά θα ήταν πάντα εκεί όταν η ομάδα τον χρειαζόταν έτοιμος να δώσει τα πάντα για την φανέλα και τους συμπαίκτες του.
Ήταν ο συμπαίκτης και ο αρχηγός που θα ήθελες να έχεις, πολυθεσίτης στην αρχή της καριέρας του και μεγάλο “τρεχαντίρι”. Να που πούμε πως ο Steven έχει αγωνιστεί σε κάθε πιθανή θέση (εκτός από το τέρμα). Έχει αναδείξει όσο κανείς άλλος την θέση του box-to-box, έχει παίξει και ως δεξί εξτρέμ, ως δεκάρι. Έχει παίξει ως αριστερός μπακ, δεύτερος επιθετικός, δεξί μπακ.
Σε λάθος γενιά
Κάποιοι παίκτες θα πρέπει να αποδεχτούν πως είναι γεννημένοι σε λάθος γενιά. Ο Τζέραρντ ήταν ένας από αυτούς καθώς δεν πρόλαβε την χρυσή δεκαετία του ΄70 και του ΄80 της Λίβερπουλ, έπεσε πάνω στα πέτρινα χρόνια της, αλλά παρόλα αυτά ανέδειξε το ήθος του. Το ανέδειξε γιατί έπαιξε σε μία εποχή που η πίστη στο σήμα και στην ομάδα ήταν σπάνιο φαινόμενο.
Αυτός όμως δεν ξεμυαλίστηκε αλλά έμεινε εκεί ως παντοτινός αρχηγός, ακόμα και όταν πήγε στην Αμερική το μυαλό του ήταν πάντα στο Merseyside. Ο Τζέραρντ ως παίκτης και ο Τζέραρντ ως αρχηγός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ήρωας μίας σύγχρονης τραγωδίας.
Το λέω αυτό γιατί αν το ποδόσφαιρο ήταν μία αρχαία Ελληνική τραγωδία τότε ο Steven θα ταίριαζε “γάντι”. Βέβαια όπως όλοι οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας έκανε λάθη. Το τέλειο βέβαια δεν υπάρχει κανένας δεν είναι τέλειος. Κάθε απόφαση κρίνεται από το μέλλον μας και στιγματίζεται από μία πιθανή αποτυχία αυτό συμβαίνει για όλους και ο μεγάλος αρχηγός της Λίβερπουλ δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Ο Τζέραρντ λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι αδικήθηκε από την ίδια την μοίρα καθώς αυτή επέλεξε να τον εντάξει ίσως στην πιο δύσκολη περίοδο για τους “κόκκινους”. Ακόμα και τα άτομα από το οποία στελεχώνονταν η ομάδα ήταν κάτω του μετρίου. Από προπονητές μέχρι και φροντιστές και όταν έφτασε η εποχή Benitez και το επίπεδο ανέβηκε όσον αφορά το ρόστερ, ο αρχηγός απελευθερώθηκε. Η τακτική προσέγγιση του “free role” που του έδωσε ο Ισπανός έβγαλε στην επιφάνεια τις ικανότητές του και ο ίδιος οδήγησε την Liverpool στην κορυφή της Ευρώπης. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Από την Whiston, στην Liverpool
Για τον μικρό Στίβεν το όνειρο ξεκίνησε από την ηλικία των εννέα ετών, όταν σκάουτερ της Λίβερπουλ τον εντόπισαν στην ομάδα της πόλης του, την Γουίστον(τζούνιορ). Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως είναι γέννημα-θρέμμα του Merseyside και συγκεκριμένα του Γουίστον.
Τα πράγματα όμως δεν πήγαιναν και πολύ καλά για τον μικρό Τζέραρντ και σε ηλικία 14 ετών είχε δοκιμαστεί ήδη από πολλές ομάδες της Αγγλίας. Στην αυτοβιογραφία του το 2006 είχε πει πως τον είχε δοκιμάσει σε και η Γιουνάιτεντ, αργότερα θα παραδεχτεί πως ήταν ένα μικρό ψέμα για να πείσει τους ανθρώπους της Λίβερπουλ να του δώσουν συμβόλαιο.
Όπως και έγινε στις 5 Νοεμβρίου του 1997 υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του. Πραγματοποιεί το ντεμπούτο του σε έναν αγώνα πρωταθλήματος απέναντι στην Blackburn το 1998 στο τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης στην θέση του Βέγκαρντ Χέγκεμ.
Το να παίξω ένα ματς για την Liverpool ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ότι ακολούθησε μετά ήταν μπόνους.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ένα Champions League, ένα UEFA, δύο κύπελλα FA, τρία league cup, Ευρωπαϊκό Super Cup και Community Shield. Αυτή είναι η πλούσια τροπαιοθήκη του αρχηγού. Εδώ βέβαια γεννάται ένα αιώνιο ερώτημα που πάντα είχα και ίσως και εσείς, θα μπορούσε ο Gerrard να πετύχαινε το κάτι παραπάνω;
Η κουβέντα πάει φυσικά στο πρωτάθλημα. Και η απάντησή μου είναι φυσικά καταφατική, διότι κανένας μεγάλος παίκτης δεν λογίζεται με βάση ένα πρωτάθλημα, άλλωστε έχει κατακτήσει τόσα πολλά στην καριέρα του που είναι ήδη ένας θρύλος.
Πρωταγωνιστής του ονείρου του
Για έναν πιτσιρικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο όνειρο από το να μπορέσει να αγωνιστεί κάποτε με την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Ο Gerrard όχι απλά το ονειρεύτηκε αλλά το κατάφερε και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό. Ξεχωριστή η στιγμή της Κωνσταντινούπολης που με την επική του ανατροπή απέναντι στην Μίλαν σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο παρακινώντας σχεδόν μόνος του τους συμπαίκτες του.
Θα το ξαναπώ για να μας μείνει στο μυαλό μας, ο Τζέραρντ δεν επέλεξε την καριέρα του με βάση τους τίτλους αλλά με βάση το συναίσθημα. Θα μπορούσε να τους είχε κατακτήσει όταν παραδέχτηκε πως ο Φέργκιουσον τον ήθελε στην Γιουναιτεντ και ο Μουρίνιο στην Τσέλσι. Αντί αυτού, ο ίδιος προτίμησε να μείνει στην Λίβεροπυλ και ας ήξερε βαθιά μέσα του πως δεν θα μπορούσε ποτέ να κυνηγήσει τους τίτλους και τα τρόπαια που θα σήκωνε σε άλλες ομάδες.
Έμεινε στο Merseyside, έγινε θρύλος και επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της καταξίωσης και στο τέλος λίγο πριν αποχωρήσει για τις “διακοπές” του στο πρωτάθλημα της Αμερικής, το απόλαυσε όσο κανείς άλλος.
Ήταν ο στυλοβάτης μίας δύσκολης εποχής, μίας εντελώς λάθος ιδιοκτησιακής πολιτικής μεταγραφών και έμεινε όρθιος για να στηρίζονται όλοι πάνω του. Έμεινε όρθιος ακόμα και στην χειρότερη στιγμή της καριέρας του, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, στο περίφημο γλίστρημα στον αγώνα με την Τσέλσι.
Ο Τζέραρντ, ο δικός μας Στίβεν δηλαδή, δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Θα μπει για πάντα στο κλειστό κλαμπ των θρύλων της ομάδας μαζί με τους Μπιλ Σάνκλι, EΈμλιν Χιουζ, Κένι Ντάλγκλις, Άλαν Χάνσεν, Ίαν Ρας και θα πάρει τη θέση του μαζί τους στο δωματιάκι που έφτιαξε ο Σάνκλι(boot room) έτσι ώστε να καταστρώσουν και να σχεδιάζουν έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν το μέλλον της αγαπημένης τους ομάδας, της δικιάς τους Λίβερπουλ.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
