Όταν την 1η του περασμένου Νοέμβρη οι Αργεντινοί (Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ) ξεμπέρδευαν με τους Βραζιλιάνους (Παλμέιρας, Γκρέμιο). Εκεί στα ημιτελικά. Από τότε όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης ήταν πια έτοιμος γι’ αυτό που τόσα χρόνια περίμενε. Για τη μητέρα των μαχών του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Για το ματς που η νίκη και η ήττα σε κυνηγάνε για χρόνια. Σε στέλνουν στην κόλαση ή στον παράδεισο. Φτιάχνουν ή στοιχειώνουν καριέρες, σε έναν τελικό για τον μεγαλύτερο τίτλο της Λατινικής Αμερικής. Το Κόπα Λιμπερταδόρες.
Η αίγλη αυτού του ντέρμπι ανάγκασε ακόμα κι αυτούς που άκουγαν πρώτη φορά στη ζωή τους τη λέξη Κόπα Λιμπερταδόρες να το παρακολουθήσουν. Έτσι απλά. Τόσο απλά. Αυτό ήταν. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου μετρούσαν μέρες, ώρες και λεπτά για τον τελικό (για τους τελικούς) των τελικών. Λογικό.
Μιλάμε για το παιχνίδι ανάμεσα σε Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέιτ όμως δεν νοιάστηκαν δευτερόλεπτο για όλη αυτή την παγκόσμια προσμονή. Ούτε λίγο. Ούτε για όλο αυτό το χορό του marketing που στήθηκε γύρω από τον μεταξύ τους τελικό. Το έζησαν με το δικό τους τρόπο και πολύ καλά έκαναν.
Τι σημαίνει το Superclassico για τους Ευρωπαίους;
Το Superclassico δεν γίνεται να μπει σε καλούπια για κανέναν και για τίποτα. Η ιστορία του κρατάει από 1913 και τα δύο ματς που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ‘’τίμησαν’’ την ιστορικότητα τους με το παραπάνω. Αναβολή στην αναβολή, επεισόδια, παρασκήνιο, γκολάρες, τάκλιν που στην Ευρώπη σε στέλνουν φυλακή, πάθος, κίτρινες, κόκκινες, παράταση, και γενικότερα μια απίστευτη ένταση. Ακόμα και η παραφωνία της διεξαγωγής του δεύτερου τελικού στο “Μπερναμπέου” που γέμισε με τουρίστες αντί για το “Μονουμεντάλ” δεν κατάφερε να κλέψει τίποτα από τον αγώνα.
Και να ήθελες να ξενερώσεις δε μπορούσες να πάρεις με τίποτα τα μάτια σου από τον αγωνιστικό χώρο. Ένιωθες πως σε κάθε φάση κρίνονται τα πάντα και ότι δεν σε παίρνει να χάσεις στιγμή γιατί εδώ όλα μετράνε.
Αλήθεια ποιος δεν ζήλεψε το γκολ και τον πανηγυρισμό του Μπενετέντο στον δεύτερο τελικό; Ποιος δεν θυμήθηκε τη λέξη «παγκότερμα» βλέποντας τον Ανδράντα να παίζει έξω από το τέρμα για πάνω από ένα τέταρτο όταν η Μπόκα έψαχνε την ισοφάριση; Ποιος δεν ήθελε στην ομάδα του έναν Νάντες βλέποντάς τον να αφήνει την ψυχή του στο γήπεδο παίζοντας εμφανώς τραυματίας για πάνω από μισή ώρα;
Ποιος δεν αναφώνησε ‘’Οοοοο’’ στην γκολάρα του Κιντέρο στο 109′; Ποιος δεν σκέφτηκε τον εαυτό του να μπαίνει με τη μπάλα στα δίχτυα και να τελειώνει τον αιώνιο αντίπαλο στο γκολ του Μαρτίνεζ στο 120′; Και τελικά ποιος δεν γουστάρει αυτό το ποδόσφαιρο; Που μπορεί να μην έχει την ποιότητα και το γκλάμουρ της Ευρώπης και του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά έχει όλα αυτά που μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτό τον βασιλιά των σπορ με το ένστικτο και όχι με το μυαλό.
Ρίβερ, καθαρά και ξάστερα!
Στο τέλος της ημέρας η Ρίβερ το πήρε δίκαια, ήταν σαφώς καλύτερη από την πιο ακριβή σε ρόστερ Μπόκα. Έτσι, η Ρίβερ ξέπλυνε εν μέρει τη ντροπή του υποβιβασμού το 2011. Ωστόσο, οι οπαδοί της έχασαν την ευκαιρία να πανηγυρίσουν την κούπα μέσα στο γήπεδό τους.
Και αυτό γιατί τα έκαναν γυαλιά καρφιά πριν τον δεύτερο τελικό. Ας πρόσεχαν όμως. Αυτό όμως που πραγματικά μένει για τους απανταχού φίλους της στρογγυλής θεάς είναι δύο ανεπανάληπτες ματσάρες που θα μνημονεύονται για χρόνια και που συνοψίζουν όλη την ουσία της φράσης του κορυφαίου και αξεπέραστου Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: “Football.. bloody hell”’.
Επιμέλεια: Ορέστης Ιστικόπουλος
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
