Τα τελευταία χρόνια λόγω της εμπορικότητας των δύο ομάδων τα Ελ Κλασικο έχουν γίνει μια τουριστική ατραξιόν. Πλέον βλέπουμε φαινόμενα όπως χαζοχαρούμενους τουρίστες στις κερκίδες που τους νοιάζει περισσότερο να βγάλουν selfie παρά το ποιος θα κερδίσει.
Ακόμη μία απόδειξη; Όταν ο αγώνας γίνεται νωρίς το μεσημέρι για να βολεύει η προβολή του στην (τεράστια) Ασιατική αγορά όμως το Ισπανικό Κλάσικο συνεχίζει να είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένας ποδοσφαιρικός αγώνας.
Σύγκρουση δύο κόσμων
Η ιστορία του ξεκινάει στις αρχές του 20ου αιώνα (1902 το πρώτο παιχνίδι μεταξύ τους) και αποτυπώνει τη σύγκρουση δύο κόσμων που δεν τα βρήκαν και ούτε θα τα βρουν ποτέ. Οι Καταλανοί εδώ και πολλές δεκαετίες βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με το Ισπανικό κράτος διεκδικώντας την ανεξαρτησία τους.
Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι τους. Σε κάθε αγώνα της “Μπάρτσα” οι καταλανικές σημαίες κυματίζουν παντού. Τα πανό με μηνύματα περί ανεξαρτησίας κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνισή τους και ο Ισπανικός εθνικός ύμνος αποδοκιμάζεται σε κάθε ευκαιρία.
Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που η επίσημη Μπαρτσελόνα είτε μέσω της διοίκησης είτε μέσω των ίδιων των παικτών έχει ταχτεί ανοιχτά υπέρ ενός ανεξάρτητου Καταλανικού κράτους. Κάθε νίκη τους κόντρα στη Ρεάλ είναι μια νίκη κόντρα στο κατεστημένο, μια ανάσα μπροστά στην καταπίεση. Ένας ακόμη τρόπος να αμφισβητηθεί το Ισπανικό κράτος.
Από την άλλη πλευρά η Ρεάλ Μαδρίτης παραδοσιακά εκφράζει το κατεστημένο. Η ομάδα της πρωτεύουσας και του βασιλιά. Στο γήπεδό της θα δεις παντού Ισπανικές σημαίες και ανθρώπους να φουσκώνουν από υπερηφάνεια ακούγοντας τον εθνικό ύμνο.
Κάθε νίκη τους επί της Μπαρτσελόνα είναι μια τιμωρία στην ασέβεια που δείχνουν οι Καταλανοί στο Ισπανικό έθνος, μια επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους, ένας τρόπος να βάλουν στη θέση τους «επαναστάτες» από την Βαρκελώνη.
Ο αθλητικός συγγραφέας Φιλ Μπολ, ο οποίος έχει γράψει βιβλίο για την ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου έχει δηλώσει ‘’Το μίσος μεταξύ τους είναι τόσο έντονο που σοκάρει οποιονδήποτε το βλέπει σαν τρίτος’’.
Ο Φράνκο, ο Ντι Στέφανο και τα αν που (δεν) γράφουν ιστορία
Η κόντρα των δύο ομάδων κορυφώνεται κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου (1936-1939). Η Καταλονία αποτελεί τον βασικότερο πυρήνα αντίστασης και αμφισβήτησης της εξουσίας του Φράνκο. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται κατά τη διάρκεια ενός πολέμου που έμεινε στην ιστορία για τις αυθαιρεσίες και τις κτηνωδίες του Ισπανού δικτάτορα.
Ανάμεσα τους ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα και μέλος του Δημοκρατικού Αριστερού κόμματος της Καταλονίας Τζοσέπ Σανγιόλ, ο οποίος συνελήφθη από τα στρατεύματα του Φράνκο και εκτελέστηκε χωρίς δίκη.
Η Ρεάλ αποτέλεσε την αγαπημένη ομάδα του Φράνκο (εξυπηρετώντας και πολιτικές σκοπιμότητες) καθ’ όλη τη διάρκεια της εξουσίας του και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για τα πέντε συνεχόμενα Πρωταθλητριών που κατέκτησε η «Βασίλισσα» από το 1955 μέχρι το 1960.
O Ντι Στέφανο και το… story
Το βασικότερο επιχείρημα για αυτό την ισχυρισμό ακούει στο όνομα Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Είναι κοινό μυστικό ότι η ομάδα που ανακάλυψε και έφερε στην Ευρώπη τον Ντι Στέφανο το 1953 ήταν η Μπαρτσελόνα. Ο Αργεντίνος έκανε απίθανα πράγματα στις προπονήσεις και το όνομά του δεν άργησε να ακουστεί στη Μαδρίτη.
Ο Φράνκο με το έτσι θέλω (χαρακτηριστικό των διδακτορικών καθεστώτων) άρπαξε τον Ντι Στέφανο και τον έφερε στη «Βασίλισσα». Η συνέχεια γνωστή. Ο Ντι Στέφανο αποτέλεσε τον πρώτο πραγματικό σταρ του αθλήματος και τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο εκείνη την εποχή που μαζί με τον Φέρεντς Πούσκας έκαναν πλάκα σε όποιον αντίπαλο βρέθηκε στο διάβα τους.
Ο Αργεντινός θρύλος έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών και ως ο παίκτης-σύμβολο της Ρεάλ Μαδρίτης. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι αν ο Ντι Στέφανο έπαιζε για την Μπαρτσελόνα η ιστορία μπορεί να είχε γραφτεί τελείως διαφορετικά.
Το ματς της ντροπής
Στις 13 Ιουνίου του 1943 λαμβάνει χώρα το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο στην ιστορία του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τους ημιτελικούς του Kυπέλλου Ισπανίας (καλή ώρα).
Το πρώτο παιχνίδι στη Βαρκελώνη έχει λήξει με 3-0 υπέρ των «Μπλαουγκράνα» και οι Καταλανοί έχουν καθαρό προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό. Ο Φράνκο για χάρη του οποίου ο θεσμός είχε μετονομαστεί τότε σε Copa de el Generalisimo δεν επρόκειτο να δεχτεί με τίποτα το σενάριο του αποκλεισμού και φρόντισε να το κάνει κατανοητό σε όλους.
Ο Tύπος που ελεγχόταν πλήρως από το καθεστώς είχε αρχίσει να δημιουργεί πολεμικό κλίμα αμέσως μετά τον πρώτο αγώνα αναπαράγοντας ότι η διαιτησία έδωσε τη νίκη στη Μπαρτσελόνα και ότι από τα τρία γκολ της δεν έπρεπε να μετρήσει κανένα!
H μεγαλύτερη νίκη/ ντροπή
Η αποστολή των «Μπλαουγκράνα» έφτασε στη Μαδρίτη δύο μέρες πριν τον αγώνα και έγινε δεκτή με λιθοβολισμούς και απειλές, ενώ απαγορεύτηκε στους οπαδούς της ομάδας να ταξιδέψουν στην πρωτεύουσα και να παρακολουθήσουν το ματς.
Πριν την έναρξη του αγώνα τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων επισκέπτονται ο γενικός διευθυντής της εθνικής ασφάλειας συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της εθνικής επιτροπής αθλητισμού, στρατηγό Μοσκαρδό. Συνοδευόμενοι από δύο όπλα «εξήγησαν» με απλά λόγια στους παίκτες της Μπαρτσελόνα ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν έχουν καμία τύχη.
Βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο δεχόμενοι βροχή από πέτρες οι παίκτες της Μπαρτσελόνα δεν είχαν το μυαλό τους καθόλου στο ποδόσφαιρο. Λογικό. Το ημίχρονο βρίσκει τη Ρεάλ να προηγείται με 8-0. Στην ανάπαυλα το καθεστώς φρόντισε να ενημερώσει τη Μπαρτσελόνα ότι θα ήταν καλό για τους ίδιους να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη αποχώρησης από τον αγώνα αφήνοντας σαφή υπονοούμενα ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο έθεταν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Τελικό αποτέλεσμα 11-1 σε ένα ματς που έμεινε στην ιστορία ως “το σκάνδαλο του Τσαμαρτίν (τότε γήπεδο της Ρεάλ) και αποτελεί μέχρι και σήμερα τη μεγαλύτερη νίκη σε ντέρμπι μεταξύ των δύο ομάδων.
Ο σύγχρονος Ντι Στέφανο και η υπόκλιση στον Ροναλντίνιο
Μπορεί από την αρπαγή του Ντι Στέφανο και τον αγώνα του “Τσαμαρτίν” να έχουν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια υπάρχουν όμως γεγονότα που έχουν περάσει στο πάνθεον της ιστορίας και στα πιο σύγχρονα χρόνια.
Όπως για παράδειγμα η μετακίνηση του Λουίς Φίγκο από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ το 2000. Ο Πορτογάλος υπήρξε παίκτης των «Μπλαουγκράνα» για μια πενταετία όντας το απόλυτο αστέρι και αρχηγός της ομάδας. Το 2000 η αιώνια αντίπαλος Ρεάλ πληρώνει τη ρήτρα (62εκατ. Ευρώ) που υπήρχε στο συμβόλαιο του Φίγκο και εκείνος αποφασίζει να εγκαταλείψει την Βαρκελώνη και να γίνει κάτοικος Μαδρίτης.
Από τότε κάθε του επίσκεψη στο “Καμπ Νου” ήταν μια ζωντανή κόλαση με τις αποδοκιμασίες να φτάνουν σε πρωτόγνωρα υψηλά και με το κεφάλι ενός νεκρού γουρουνιού στην εκτέλεση ενός κόρνερ από τον Πορτογάλο να αποτελεί το αποκορύφωμα.
Ο Φίγκο έγινε το σύμβολο της απόλυτης προδοσίας και ακόμα ένας λόγος μίσους ανάμεσα στις δύο ομάδες. Θα κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα με μια ακόμη πολύ χαρακτηριστική στιγμή από τις πολλές που μας έχουν προσφέρει τα Κλάσικο που δεν είναι άλλη από την αποθέωση του Ροναλντίνιο μέσα στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου”.
Το 2005 ο Βραζιλιάνος μάγος είναι στα καλύτερά του και κάθε του εμφάνιση αποτελεί και μια νέα ποδοσφαιρική παράσταση. Στις 19 Νοεμβρίου εκείνου του χρόνου η Μπάτσα αντιμετωπίζει τη Ρεάλ στη Μαδρίτη για το Ισπανικό πρωτάθλημα.
Ο “Ρόνι” πραγματοποιεί μια μαγική εμφάνιση και χαρίζει εμφαντική νίκη στην ομάδα του με 3-0 σκοράροντας δύο πανέμορφα γκολ (ο Σέχριο Ράμος τα θυμάται καλύτερα απ’ όλους μας).
Μετά την επίτευξη του δεύτερου γκολ το κοινό του Μπερναμπέου (το πιο απαιτητικό και αυστηρό κοινό στον κόσμο) χαρίζει στον Βραζιλιάνο ένα αποθεωτικό standing ovation και μας προσφέρει μια από τις πιο όμορφες στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
