Ο Γκουαρντίολα δήλωσε μια μέρα πριν το παιχνίδι ότι το Ολντ Τράφορντ δεν τον φοβίζει πλέον. Η Γιουνάιτεντ δεν τον διέψευσε σε καμία περίπτωση. Στο δεύτερο ημίχρονο η Σίτι έκανε ότι ήθελε στο αγωνιστικό χώρο. Σε ένα ματς χωρίς αύριο και για τις δύο η Γιουνάιτεντ έδειξε εντελώς ανήμπορη να διεκδικήσει οτιδήποτε από το παιχνίδι. Η εικόνα της ήταν το λιγότερο θλιβερή.
Μπλακ άουτ μετά την Παρί
Η έλευση του Σόλσκιερ έφερε αέρα ανανέωσης σε όλη την ομάδα που με συνεχόμενες νίκες κατάφερε να δώσει ξανά νόημα στη χρονιά. Στις αρχές του περασμένου Μάρτη η Γιουνάιτεντ έζησε την μακράν κορυφαία στιγμή της μέσα στη σεζόν. Οι «Κόκκινοι Διάβολοι» πανηγύρισαν μια επική πρόκριση κόντρα στην Παρί ανατρέποντας το 0-2 του πρώτου αγώνα. Κι ενώ όλοι περίμεναν η πρόκριση αυτή να δώσει φτερά στα πόδια των παικτών του Σόλσκιερ συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Από εκείνο το βράδυ και μετά η απόδοση της ομάδας πάει από το κακό στο χειρότερο.
Η αμυντική της λειτουργία έχει πραγματικά ξεχαρβαλωθεί με αποτέλεσμα να δέχεται το ένα γκολ μετά το άλλο. Η τελευταία φορά που κράτησε το μηδέν ήταν στις 24 Φλεβάρη στο ντέρμπι με την Λίβερπουλ. Την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και επιθετικά. Ενώ αρχικά φάνηκε ότι ο Σόλσκιερ έδινε ξανά διάσταση στο επιθετικό και δημιουργικό κομμάτι ξαφνικά αυτό σταμάτησε. Η Γιουνάιτεντ είναι ξανά στατική και χωρίς καμία έμπνευση στο παιχνίδι της. Περιμένει τα πάντα από τον Πογκμπά και όταν αυτός δώσει κάτι λιγότερο από το 150% η ομάδα σέρνεται. Παίκτες όπως ο Ράσφροντ και ο Λουκάκου που έδειξαν να «ανασταίνονται» επί Σόλσκιερ σκοράροντας συνεχώς βυθίστηκαν ξανά στην απόλυτη μετριότητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ομάδα έχει συμπληρώσει 527 αγωνιστικά λεπτά χωρίς να σημειώσει τέρμα σε κανονική ροή παιχνιδιού! Σκοράρει αυστηρά και μόνο από στημένα. Μετά από ένα ξέσπασμα τριών μηνών θυμίζει ξανά την παλιά κακή Γιουνάιτεντ που δεν αντέχεις να την βλέπεις. Οι στόχοι χάθηκαν ο ένας με τον άλλον. Κι αν αυτός της τετράδας είναι ακόμη ανοιχτός αυτό οφείλεται στα συνεχόμενα στραβοπατήματα των ανταγωνιστών. Βέβαια έτσι κι αλλιώς η Γιουνάιτεντ δεν πείθει κανέναν ότι θα είναι αυτή που θα πάρει μια από τις δύο ανοιχτές θέσεις της τετράδας που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Τελικά ο Σόλσκιερ κάνει ή δεν κάνει;
Πραγματικά δύσκολο ερώτημα. Μετά την πεντάρα επί της Κάρντιφ στο ντεμπούτο του από εδώ γράφαμε ότι η πρόσληψή του το καλοκαίρι μοιάζει με προδιαγεγραμμένο λάθος. Στη συνέχεια βλέποντας τη Γιουνάιτεντ να πηγαίνει με σπασμένα φρένα από τη μια νίκη στην άλλη αρχίσαμε να αμφισβητούμε την αρχική μας τοποθέτηση. Τα αποτελέσματα μας ανάγκασαν. Η ομάδα βρέθηκε κυριολεκτικά από το πουθενά να έχει στόχους. Μια χρονιά πεταμένη στα σκουπίδια απέκτησε ξανά ενδιαφέρον. Η πρόκριση επί της Παρί ήρθε να μας πείσει ότι ο Νορβηγός είναι ίσως πιο έτοιμος απ’ ότι νομίζαμε. Και μετά άρχισε η κατηφόρα.
Κάπως έτσι βρισκόμαστε ξανά στο σημείο μηδέν. Μετά την υπερπροσπάθεια και την πρόκριση-άθλο η ομάδα άδειασε. Έχασε το κίνητρό της εκεί που έπρεπε να το βρει περισσότερο από ποτέ. Ήταν λες και η σεζόν τελείωσε στις 6 του Μάρτη. Η αδυναμία του Σόλσκιερ να διατηρήσει τους παίκτες του στη τσίτα ενόψει της συνέχειας δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Σε όποια φάση κι αν βρίσκεται η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μια πρόκριση στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ όπως κι αν αυτή ήρθε δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να πανηγυρίσει περισσότερο από ένα βράδυ. Ότι φάνηκε να διορθώνει ο Σόλσκιερ έπεσε σαν χάρτινος πύργος μέσα σε ενάμισι μήνα.
Οι παθογένειες που παρουσίαζε η ομάδα επί Μουρίνιο εμφανίστηκαν ξανά ίσως και σε ακόμα χειρότερο βαθμό. Είχαμε αναφέρει ότι το βασικότερο που έκανε ο Σόλσκιερ ήταν να ντοπάρει ψυχολογικά τους παίκτες του και να τους κάνει να χαρούν ξανά το παιχνίδι. Φαίνεται όμως ότι όταν η περίοδος της ψυχολογικής ανόδου πέρασε η Γιουνάιτεντ ήταν ξανά μια κακή ομάδα. Και το ερώτημα παραμένει. Είναι ο Σόλσκιερ ένας κάλος προπονητής ή είναι απλά ένας καλός «ψυχολόγος»; Βέβαια μάλλον είναι πλέον αργά για τέτοιες απορίες αφού ο Νορβηγός υπέγραψε συμβόλαιο για 3 χρόνια. Όποτε πλέον το ερώτημα είναι άλλο. Υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο; ΟΧΙ.
Ρόστερ για κλάματα
Φυσικά δεν τα ρίχνουμε όλα στον προπονητή. Το ρόστερ της Γιουνάιτεντ είναι απελπιστικά χαμηλού επιπέδου σε σχέση πάντα με τη δυναμική του κλαμπ. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτή τη στιγμή στο ρόστερ της ομάδας υπάρχουν μόνο τρεις παίκτες που έχουν αποδείξει ότι έχουν την κλάση για να σταθούν ως βασικοί στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Πογκμπά, ο Ντε Χέα και ο Σάντσες. Κι αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός ότι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην Αγγλία – ο Σάντσες- από τότε που έγινε κάτοικος Ολντ Τράφορντ σταμάτησε να είναι ποδοσφαιριστής οι παίκτες μειώνονται στους δύο.
Ο Πογκμπά είναι το Α και το Ω σε οτιδήποτε θετικό βγάζει στο παιχνίδι της η ομάδα. Έχοντας το κάθε πικραμένο να λέει το μακρύ του και το κοντό του ο Γάλλος χαφ είναι ότι καλύτερο έχει να δείξει η Γιουνάιτεντ. Η παρουσία του στην εντεκάδα της χρονιάς της Πρέμιερ Λιγκ, όντας ο μοναδικός παίκτης που βρίσκεται σε αυτή χωρίς να αγωνίζεται στη Λίβερπουλ ή τη Σίτι μαρτυρά του λόγου το αληθές. Εκτός αν μπήκε με μέσο. Μόνο αυτό δεν έχουμε ακούσει ακόμα.
Ο Νταβίντ Ντε Χέα από την άλλη βλέπει την εστία του να «βομβαρδίζεται» με φάσεις σε κάθε παιχνίδι και επειδή έχει κάνει κάποιες «γκέλες» έχει ακούσει και αυτός διάφορες εξυπνάδες. Έχοντας τον καλύτερο τερματοφύλακα στον κόσμο η Γιουνάιτεντ κατάφερε να γράψει αρνητικό ρεκόρ παθητικού τερμάτων στην ιστορία της στην Πρέμιερ Λιγκ. Τα λόγια είναι περιττά.
Από εκεί και πέρα ολόκληρη η αμυντική γραμμή είναι επιπέδου Έβερτον στην καλύτερη. Στο κέντρο ο ακριβός Φρεντ είναι για γέλια από την αρχή της χρονιάς και όλοι οι υπόλοιποι από μέτριοι ως αδιάφοροι. Στην επίθεση βαρεθήκαμε να ακούμε και να μη βλέπουμε πόσο καλός παίκτης είναι ο Ράσφροντ, ψάχνουμε τον Λουκάκου και περιμένουμε πότε ο Μαρσιάλ θα σταματήσει να είναι ο ίδιος παίκτης που ήταν στα 19.
Είναι αδύνατο να κάνει όσες μεταγραφές χρειάζεται
Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για να μπορέσει η Γιουνάιτεντ να κοιτάξει στα μάτια Λίβερπουλ και Σίτι θέλει τουλάχιστον εφτά μεταγραφές πρωτοκλασάτων βασικών παικτών. Συν κινήσεις για να δώσει ουσιαστικό βάθος στο ράστερ της. Τι σημαίνει βάθος στο ρόστερ; Να ξεκινάς στα εξτρέμ με Στέρλινγκ και Μπερνάρντο Σίλβα και να έχεις στον πάγκο τον Σανέ και τον Μαχρέζ. Τόσο απλά.
Η Γιουνάιτεντ θέλει το λιγότερο τρεις παίκτες στην άμυνα. Δύο στόπερ και ένα δεξί μπακ. Κουλιμπαλί, Ουμτιτί και Βαν Μπισάκα είναι ονόματα που έχουν ακουστεί και που μπορούν πραγματικά να την ανεβάσουν επίπεδο την αμυντική γραμμή της ομάδας. Στο κέντρο χρειάζεται έναν παίκτη παγκόσμιας κλάσης δίπλα στον Πογκμπά με τον Μάτις να συμπληρώνει την τριάδα και με την προϋπόθεση ότι θα μείνει ο Ερέρα. Σαούλ, Βεράτι ή Τιάγκο μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.
Στην επίθεση είναι αναγκαία η προσθήκη δύο παικτών στα εξτρέμ που να μπορούν εκτός από ταχύτητα να δώσουν και πράγματα στο ένας με έναν και να έχουν σαφώς ανεβασμένα νούμερα από τους ήδη υπάρχοντες τόσο σε γκολ όσο και σε ασίστ. Μπέιλ και Σάντσο συνδυάζουν ταλέντο με εμπειρία αλλά και ικανότητες. Στη θέση του φορ ένας εκ τον Ράσφορντ ή Λουκάκου ίσως καταφέρουν να σταθούν με τους κατάλληλους παίκτες δίπλα τους. Προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι χρειάζεται παίκτης και εκεί. Και μάλιστα παικταράς. Τύπου Γκριεζμάν.
Προφανώς το κόστος για όλες αυτές τις κινήσεις είναι εξωπραγματικό αλλά αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι είναι όλες τους απαραίτητες για να γίνει η Γιουνάιτεντ ξανά Γιουνάιτεντ. Έως τότε θα βολοδέρνει για μια θέση στη τετράδα και θα βλέπει τις δύο μισητές αντιπάλους να μάχονται για την κούπα.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
