Σήμερα λοιπόν αποχαιρετούμε ακόμη έναν παίκτη με τον οποίο μεγαλώσαμε. Βγάζουμε ακόμη μια άσπρη τρίχα. Ας είναι. Ο Νταβίντ Βίγια είναι ένας από αυτούς που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Που πάντα θα μας φέρνει στο μυαλό υπέροχες στιγμές της στρογγυλής θεάς. Γιατί ο Ισπανός μπορεί να μην είναι στους καλύτερους των καλύτερων της σύγχρονης εποχής, όμως ο τρόπος που στάθηκε ανάμεσά τους υπήρξε πραγματικά κορυφαίος. Και πολύ ξεχωριστός.
He did it his way
Η καριέρα του Βίγια υπήρξε τεράστια. Από το ξεπέταγμά του στη Σπόρτιγκ Χιχόν μέχρι την τελευταία του χρονιά στην Ευρώπη και την Ατλέτικο ο Ισπανός φορ ήταν μια απόλαυση. Ο τρόπος παιχνιδιού του χαρακτηριζόταν από ένα ασίγαστο πάθος για το ίδιο το παιχνίδι.
Βλέποντας τον Βίγια μέσα στο γήπεδο αισθανόσουν ότι ο τύπος αυτός πραγματικά απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο. Ότι αισθάνεται τυχερός που βρίσκεται εκεί. Και ότι δεν τον νοιάζει τίποτα παραπάνω. Το αποδεικνύει άλλωστε η πορεία του όλα αυτά τα χρόνια. Εδραιώθηκε ως παίκτης τοπ επιπέδου στη Βαλένθια όπου αγωνιζόταν σαν καθαρό σέντερ φορ. Όταν το 2010 έγινε μέλος της -πιθανότατα καλύτερης ομάδας που έχει βρεθεί ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο- Μπαρτελόνα έγινε αριστερό εξτρέμ για να παίξει στην κορυφή ο Μέσι. Κι όταν εκεί θεώρησαν ότι περισσεύει πια στα πλάνα τους πήγε στην Ατλέτικο για να πάρει μαζί της το πρωτάθλημα σαν δεύτερο φορ πίσω από τον Ντιέγκο Κόστα.
Δεν είχε καμία σημασία η θέση. Όπου κι αν έπαιξε έκανε τη διαφορά. Σε όποια ομάδα και να πήγε αγαπήθηκε και αγάπησε. Ένας ποδοσφαιριστής του υψηλότερου επιπέδου, με αμέτρητες διακρίσεις που δεν είχε ποτέ χρόνο για βεντετισμούς και σταριλίκια. Του αρκούσε να παίζει μπάλα. Ο Νταβίντ Βίγια πέτυχε γιατί λάτρευε αυτό που έκανε. Ακόμα πιο σημαντική όμως είναι η κληρονομιά που αφήνει πίσω του.
Για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε αυτή την υπέροχη διαδρομή. Που είδαμε τον Βίγια να πανηγυρίζει με τρέλα τις γκολάρες που σημείωνε, να φτάνει στην κορυφή με τρόπο «ανθρώπινο» και να μας πείθει ότι κέρδισε με αίμα κάθε δευτερόλεπτο παραμονής του σε αυτή. Από τους τελευταίους εκπρόσωπους ενός ποδοσφαίρου πιο αυθεντικού και λιγότερο αποστειρωμένου από τον απόλυτο επαγγελματισμό.
Τα πήρε όλα κι έφυγε
Το παλμαρέ του Βίγια θα το ζήλευαν πολλοί ποδοσφαιριστές διαχρονικά και παγκοσμίως. Δεν υπάρχει μεγάλος τίτλος που να ξέφυγε από τον δαιμόνιο Ισπανό. Τρία Πρωταθλήματα Ισπανίας, τρία Κύπελλα, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιούρο κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Καθόλου άσχημα για τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ισπανίας! Σε όλους αυτούς τους τίτλους η συμμετοχή του ήταν κομβική.
Υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος τόσο όλων των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε όσο και της εθνικής. Οι μεγάλες στιγμές του αμέτρητες. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τα πέντε γκολ που σημείωσε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 ή την γκολάρα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Γιουνάιτεντ; Προσωπικά βέβαια θεωρώ ότι η μεγαλύτερη μαγκιά του Ισπανού ήταν η παρουσία του στην Ατλέτικο. Εκεί που η Μπαρτσελόνα σχεδόν τον χάρισε μιας και η μεταγραφή κόστισε μόλις 5 εκατομμύρια!
Στη δεύτερη χρονιά του στη Βαρκελώνη ο Βίγια αντιμετώπισε έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά τον τραυματισμό αυτόν δεν βρήκε ποτέ ξανά θέση βασικού στην ομάδα. Η Μπάρτσα δεν πίστεψε ότι μπορεί να επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα κι έτσι ουσιαστικά τον έδιωξε. Στη μία και μοναδική του χρονιά σαν «Ροχιμπλάνκο» έδειξε αυτό που λέμε «cojones» και κατέκτησε το Πρωτάθλημα με την ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε όντας βασικότατο στέλεχος εκείνης της υπέροχης ομάδας.
Η κατάκτηση του τίτλου μάλιστα σφραγίστηκε μέσα στο Καμπ Νου. Δεν συγχωρεί το κάρμα. Ο Βίγια έφυγε από την Ευρώπη –και κατ’ επέκταση από το ποδόσφαιρο- όποτε και όπως ήθελε αυτός. Σαν ένας πραγματικός νικητής.
Παράδειγμα για τα αουτσάιντερ
Ο Νταβίντ Βίγια δεν ήταν ποτέ το παιδί-θαύμα. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό στην ηλικία των 25. Μέχρι τότε είχε μόλις δύο χρονιές στην πρώτη κατηγορία της Ισπανίας με τη Σαραγόσα. Κι όμως στα 29 βρέθηκε να παίζει στη μεγάλη Μπάρτσα του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα και του Πουγιόλ. Οι πιθανότητες να κάνει την καριέρα που τελικά έκανε σίγουρα θα τον έδιναν αουτσάιντερ.
Γιατί μπορεί του ταλέντο του Βίγια να μην ήταν το πιο ξεχωριστό στον κόσμο όμως ο Ισπανός υπήρξε μια πραγματική αλεπού των γηπέδων. Παίκτης που έπαιζε πρώτα και κύρια με το μυαλό. Με μια καλός εννοούμενη πονηριά. Σήμερα τη μέρα που λέει αντίο στα γήπεδα μπορεί να νιώθει σίγουρος όχι ότι απλά τρύπησε το ταβάνι του, αλλά ότι το ανατίναξε!
Ε και τι να κάνουμε αυτούς τους παίκτες πάντα θα τους γουστάρουμε περισσότερο. Γιατί στην τελική τους νιώθουμε πιο δικούς μας. Πιο δικά μας παιδιά. Ταυτιζόμαστε μαζί τους πιο εύκολα και νιώθουμε μεγαλύτερη δικαιοσύνη όταν τους βλέπουμε στην κορυφή. Ο Νταβίντ Βίγια είχε ακριβώς την καριέρα που δικαιούταν, τίποτα δεν ήταν έξτρα. Ένα αντίο λοιπόν για έναν αυθεντικά κορυφαίο. Ήταν τιμή μας.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις