Πολλές φορές τα λόγια αποτυγχάνουν να περιγράψουν κάποια κατάσταση, με τη σιωπή και την παρατήρηση να δίνουν την απάντηση. Αν τα δάκρυα του Ζεσούς μετά τον νικηφόρο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες έφεραν την ανακούφιση του για την «κατάρα» που τον κυνηγούσε, το βάρος που θα ένιωσε να φεύγει ο Αντόνιο Μοχάμεντ τα ξημερώματα της Δευτέρας δεν νομίζω πως μπορεί να υπολογιστεί.
Ο Αργεντινός είδε να χάνονται τα πάντα πριν από 13 χρόνια, χάνοντας ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχει κάθε γονιός. Μετά από τόσα έτη υπομονής κατάφερε να εκπληρώσει την επιθυμία του πολυαγαπημένου του γιου, την απώλεια του οποίου ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει.
Το άτιμο παιχνίδι της μοίρας
Το ημερολόγιο έδειχνε Ιούνιο του 2006. Το πολυαναμενόμενο Μουντιάλ στα γήπεδα της Γερμανίας είχε ξεκινήσει, με πολύ κόσμο να ψάχνει να βρει εισιτήριο για κάποιο από τα παιχνίδια. Ο τότε προπονητής και πρώην ποδοσφαιριστής, Αντόνιο Μοχάμεντ βρισκόταν στη χώρα, καθώς μετά από προτροπή του γιου του, Φαρίντ, αποφάσισε να παρακολουθήσει από κοντά το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ωστόσο η γιορτή του ποδοσφαίρου έμελλε να εξελιχθεί στον χειρότερο εφιάλτη του «Ελ Τούρκο».
Στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει τη Δρέσδη με τη Φρανκφούρτη, ο Μοχάμεντ μαζί με τον Φαριντ και τρεις φίλους του γιου του ενεπλάκησαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μετά από ανεπιτυχές προσπέρασμα άλλου αυτοκινήτου και σύγκρουση με το όχημα που επέβαινε ο Αργεντινός. Ο ίδιος υπέστη σοβαρότατο τραυματισμό στο πόδι του, με τους γιατρούς να κάνουν λόγο ακόμη και για ακρωτηριασμό.
Ωστόσο αυτό ελάχιστα απασχολούσε τον Αντόνιο, καθώς ο γιος βρισκόταν διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση. Τα χειρότερα σενάρια τελικά έγιναν πραγματικότητα, με τον Φαρίντ να «σβήνει» λίγες μέρες μετά το ατύχημα.
«Μπαμπά, θέλω να επιστρέψεις στη Μοντερέι»
Αν και ο Αργεντινός διέπρεψε ως παίκτης στην Τόρος Νέζα (κατά τη διάρκεια της παραμονής του γεννήθηκε και ο γιος του), ο Φαρίντ υπήρξε πραγματικά η «μασκότ» της Μοντερέι όταν ήταν ακόμη 2 ετών. Αυτό έκανε τη σχέση του με τη συγκεκριμένη ομάδα διαφορετική, ζητώντας από τον πλέον προπονητή πατέρα του να επιστρέψει σε αυτή και να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Αν και αυτό δεν πραγματοποιήθηκε όσο ο Φαρίντ ήταν εν ζωή, ο μπαμπάς του δεν ξέχασε ποτέ αυτή την επιθυμία.
To 2015 ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, φτάνοντας πολύ κοντά στην κατάκτηση του τίτλου το 2018, αλλά η Τίγκρες ήταν τελικά αυτή που χαμογέλασε. Τον επόμενο χρόνο βρέθηκε στην Ισπανία και τη Θέλτα, αλλά μετά από μόλις 13 παιχνίδια στη Γαλικία αποχώρησε. Έτσι επέστρεψε εκ νέου στο Μεξικό, θέλοντας να επαναφέρει στον δρόμο των επιτυχιών τη Μοντερέι. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά, η αποστολή του στέφθηκε με επιτυχία. Μπαίνοντας στα νοκ άουτ ως η ομάδα με τη χειρότερη συγκομιδή πόντων, οι παίκτες ολοκλήρωσαν τη μεγάλη έκπληξη και επικράτησαν στα πέναλτι της Κλαμπ Αμέρικα με 4-2 (3-3 κ.δ).
Μάλιστα, στη διαδικασία των πέναλτι, κανένας από τους παίκτες δεν αστόχησε. Αυτοί γνώριζαν και με το παραπάνω τι σήμαινε για αυτόν η επιτυχία της ομάδας και δεν λάθεψαν.
Βλέπει τους παίκτες ως προσωπικότητες, όχι ως ποδοσφαιριστές
Ο αιφνίδιος χαμός του γιου του, του δημιούργησε ένα μεγάλο κενό στην ψυχή, καθώς δεν θέλησε ποτέ να ξανακάνει παιδί. Νιώθει πως τον έχει πάντα κοντά του. Αν και σε κάθε παιχνίδι εμφανίζεται με αρκετά διαφορετικό στυλ, ένα αξεσουάρ πάντα μένει πάνω του. Αυτό είναι κάποιες χάντρες, οι οποίες όπως έχει πει τον κάνουν να αισθάνεται την παρουσία του Φαρίντ.
Παρόλα αυτά έχει και τους παίκτες του, τους οποίους νιώθει σαν παιδιά του. Το πρότυπο του προπονητή-αφέντη δεν ισχύει για τον ίδιο, καθώς θεωρεί πως οι παίκτες είναι πολύ πιο σημαντικοί από τον κάθε προπονητή.
Όταν οι προπονήσεις τελειώνουν, ο περισσότερος χρόνος που ξοδεύει ο Αργεντινός είναι με τους παίκτες του, για να τους γνωρίσει καλύτερα και να καλύψει το κενό που έχουν μεταξύ τους. «Δεν χρειάζονται μεγάλες πιθανότητες για να πάρεις κάποιο αποτέλεσμα, πιστεύω πως απλά πρέπει να ξέρεις τις προσωπικότητες των παικτών σου και τα δυνατά τους σημεία» έχει αναφέρει σχετικά με την σχέση που έχει με τους παίκτες του, αλλά και την προσέγγισή του.
Η χαρά στο πρόσωπο του μετά την λήξη είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Αν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλές μέρες πένθους αντί χαράς, η χθεσινή σίγουρα ήταν μια από τις πλέον χαρούμενες. Πλέον μπορεί να χαμογελάει, καθώς κράτησε τον λόγο του και εκπλήρωσε την επιθυμία του, ολοκληρώνοντας αυτή την άτυπη αποστολή που είχε.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
