Η Μπαρτσελόνα εκτοξεύθηκε σαν μέγεθος την τελευταία δεκαπενταετία. Το καμάρι της Καταλονίας σάρωσε τους τίτλους παίζοντας παράλληλα κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Το έκανε μάλιστα με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Με το μότο «κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ» σημαία της σε κάθε επιτυχία. Στις αρχές της δεκαετίας που μόλις πέρασε η Μπαρτσελόνα εδραιώθηκε στις συνειδήσεις ως η κορυφαία ομάδα στον κόσμο. Σήμερα η συνθήκη αυτή μοιάζει να έχει αλλοιώσει την ιδιοσυγκρασία ενός κλαμπ που η μοναδικότητά του είναι και το μεγαλύτερο του όπλο. Η Μπαρτσελόνα πασχίζει να δείξει κυρίαρχη προχωρώντας σε κινήσεις που θυμίζουν την αιώνια αντίπαλο Ρεάλ Μαδρίτης. Και δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει. Γιατί αν υπάρχει μια ομάδα στον κόσμο που δεν έχει ανάγκη να μοιάσει στη Ρεάλ αυτή είναι η Μπαρτσελόνα.
Όσο της μοιάζεις με τρομάζεις
Κάπως έτσι ήρθε η απόλυση Βαλβέρδε. Ο Βάσκος διώχτηκε όντας πρώτος στο Πρωτάθλημα και μέσα σε όλους τους στόχους. Η ισοπαλία με την Εσπανιόλ και η απώλεια μια διοργάνωσης που έγινε για τους χορηγούς και τους πελάτες -το Σούπερ Καπ ντε- ήταν απλά η αφορμή. Ο Βαλβέρδε πλήρωσε τους δύο σκληρούς αποκλεισμούς από το Τσάμπιονς Λιγκ. Αλήθεια όμως είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη που του αναλογεί για τους αποκλεισμούς αυτούς;
Προφανώς και δεν θα τον βγάλουμε λάδι, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρήσω βασικούς υπεύθυνους τους παίκτες. Δεν φταίει ο Βαλβέρδε που ο Ντεμπελέ χάνει το άχαστο στον περσινό πρώτο ημιτελικό για να κάνει το ματς 4-0 και να τελειώσει η ιστορία. Ούτε φταίει που η άμυνα του χαρίζει το τέταρτο γκολ της Λίβερπουλ στον επαναληπτικό επειδή… χάζευε! Όπως και να ‘χει δεν βγάζει κανένα νόημα να διώξεις τον προπονητή σου -τον οποίο οι παίκτες στηρίζουν- στη μέση της σεζόν ενώ είσαι μέσα σε όλα για να φέρεις κάποιον… Κίκε Σετιέν.
Ο Βαλβέρδε στην πραγματικότητα έφυγε επειδή δεν ήταν εμπορικός και φαντεζί. Έφυγε γιατί σαν περσόνα δεν είχε να δώσει κάτι παραπάνω στην εικόνα του κολοσσού που λέγεται Μπαρτσελόνα. Όπως έφυγε ο Ντελ Μπόσκε το 2003, ο Καπέλο το 2007 και ο Σούστερ το 2008 από τη Ρεάλ όντας όλοι τους πρωταθλητές. Όπως έφυγε και ο Αντσελότι από τη «Βασίλισσα» το 2015 παρόλο που μόλις είχε κατακτήσει το πολυπόθητο δέκατο Τσάμπιονς Λικγ.
Όσο περνάνε τα χρόνια η Μπαρτσελόνα θυμίζει σε νοοτροπία όλο και περισσότερο Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλάζοντας προπονητές ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και ξοδεύοντας τεράστια ποσά σε μια «Γκαλάκτικος» λογική. Πήρε το καλοκαίρι με 120 εκατομμύρια τον Γκριεζμάν, κυνήγησε και ακόμα κυνηγάει σαν τρελή την επιστροφή του Νειμάρ και τώρα θέλει τον Λαουτάρο. Παράλληλα έχει δώσει δανεικό τον Κουτίνιο για τον οποίο έδωσε 150 εκατομμύρια το 2018. Καλά όλα αυτά, μόνο που οι επιτυχίες δεν ήρθαν έτσι για την Μπάρτσα.
Δεν έχει ανάγκη να της μοιάσει
Η Ρεάλ Μαδρίτης ιστορικά είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στον πλανήτη. Ένας σύλλογος με το δικό του ξεχωριστό dna που είναι λογικό όλοι να θέλουν να του μοιάσουν. Η Ρεάλ συμπεριφέρεται πάντα με το attitude της Βασίλισσας και ότι αυτό συνεπάγεται. Είναι το πιο απαιτητικό και τοξικό περιβάλλον που μπορεί να βρεθεί κάποιος επαγγελματίας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο.
Οι οπαδοί της είναι ικανοί να αποδοκιμάσουν και τον θεό τον ίδιο αν κάτι τους ξινίσει. Κανείς δεν μπαίνει πάνω από τη Βασίλισσα, όποιος κι αν είναι και κανείς δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο ακόμα κι αν έχει δώσει τη ζωή του γι αυτήν. Αυτή είναι η Ρεάλ. Μια ομάδα που έχει μάθει να τα θέλει όλα δικά της και να ζει σε ένα καθεστώς αδιανόητης πίεσης. Όλοι ζηλεύουν την λάμψη της και κανείς δεν μπορεί να την έχει.
Η Μπαρτσελόνα όμως είναι μια άλλη ιστορία. Είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο που δεν θα έπρεπε να έχει αυτή την ανάγκη. Όπως άλλωστε συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν λόγοι γι αυτό. Η κόντρα τους είναι η μάχη μεταξύ δύο κόσμων. Έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η Βαρκελώνη όχι απλά δεν θέλει να γίνει Μαδρίτη αλλά σιχαίνεται αυτό που αντιπροσωπεύει η αιώνια αντίπαλος. Το πολεμάει. Αντιστέκεται. Η Μπαρτσελόνα με το δικό της τρόπο κατάφερε να κάνει γιγάντια άλματα όλα αυτά τα χρόνια. Είναι η μοναδική ομάδα που έχει πάρει τον αέρα της «Βασίλισσας».
Ακόμα και τα τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ σε πέντε χρόνια που κατέκτησε η Ρεάλ δεν άλλαξαν αυτή τη συνθήκη. Οι «Μπλαουγκράνα» είναι το απόλυτο αφεντικό στην Ισπανία έχοντας σημειώσει κάποιες ιστορικές νίκες εναντίον των «Μερένχες» τόσο στο Καμπ Νου όσο και στο Μπερναμπέου. Το πέτυχαν μάλιστα στηρίζοντας δικά τους παιδιά που ξέρανε ακριβώς τι θα πει Μπαρτσελόνα και τι σημαίνει να παίζεις κόντρα στη Ρεάλ. Δεν έχει κανένα λόγο να το αλλάξει αυτό.
Αν χάσει το χαρακτήρα της θα χάσει τα πάντα
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι δύο πολύ ξεχωριστές, ιδιαίτερες αλλά και διαφορετικές ομάδες. Ο χαρακτήρας και η νοοτροπία που έχουν δεν είναι απλά χαρακτηριστικά τους αλλά τα μέσα που της κάνουν τόσο μεγάλα μεγέθη. Όσο πετυχημένη ή αποτυχημένη κι αν είναι μια σεζόν δεν αρκεί για να αλλοιώσει ένα σκεπτικό με χρόνια ιστορία.
Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε πάντα το ρόλο του κατεστημένου και η Μπαρτσελόνα της αντίστασης σε αυτό. Όμως όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή όταν η αντίσταση γίνεται ή πλησιάζει να γίνει κατεστημένο βρίσκεται κοντά σε μια μεγάλη παγίδα. Να γίνει σαν αυτό που τόσα χρόνια με λύσσα πολεμούσε. Μόνο που δεν είναι όλα για όλους. Αν η Μπαρτσελόνα γίνει Ρεάλ στη θέση της Ρεάλ δεν θα έχει τις ανάλογες επιτυχίες. Γιατί δεν έχει μάθει να λειτουργεί έτσι και ούτε θα μάθει ποτέ. Γιατί απλά δεν της πάει. Είναι ξένο γι αυτή.
Ο ρόλος και ο συμβολισμός αυτού του κλαμπ είναι πολύ μεγαλύτερος από το ποδόσφαιρο. Το «κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ» περικλείει μέσα του την ανάγκη ενός ολόκληρου λαού να διαχωρίσει τη θέση του. Να μην γίνει ποτέ σαν κι αυτούς. Όπως λέει και το γνωστό κλισέ είναι πιο δύσκολο να παραμείνεις στην κορυφή απ’ ότι να φτάσεις σε αυτή. Η Μπαρτσελόνα βρίσκεται σε μια λεπτή γραμμή και κινδυνεύει να χάσει την ψυχραιμία της και μαζί τον χαρακτήρα της. Κι αν αυτό συμβεί, θα είναι «ακόμη ένα κλαμπ».
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
