Το ότι οι ποδοσφαιρικές δραστηριότητες έχουν πατήσει pause δεν μας εμποδίζει σε τίποτα από το να σκεφτόμαστε καθημερινά το κορυφαίο άθλημα στον πλανήτη. Θέλοντας και μη η μνήμη ταξιδεύει πάντα στο παρελθόν. Σε όλους αυτούς τους παίκτες που μας έκαναν να ερωτευτούμε τον βασιλιά των σπορ. Γιατί μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι ένα ομαδικό παιχνίδι όμως τα πρόσωπα είναι αυτά που πρωταγωνιστούν. Τώρα τελευταία κυκλοφορεί ένα challenge στα social media που οι χρήστες καλούνται να δώσουν μια λίστα με τους πέντε παίκτες που τους σημάδεψαν. Επειδή εμένα προς το παρόν δεν με προσκάλεσε κανείς και ζήλεψα παραθέτω εδώ τη δική μου πεντάδα και προκαλώ όλους σας να δώστε την δική σας.
Ροναλντίνιο
Το ξέρω ότι είμαι γραφικός και καθόλου πρωτότυπος αλλά ο Ρόνι είναι μονόδρομος. Για κάθε παιδί της γενιάς μου ο Ροναλντίνιο υπήρξε ένας παίκτης σταθμός. Τι να πρωτοπείς για τον μονίμως γελαστό Βραζιλιάνο; Αυτά που έκανε στο γήπεδο δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ και από κανέναν. Στην πενταετία του στη Μπαρτσελόνα έμοιαζε με… εξωγήινο.
Ο Ροναλντίνιο ήταν ένας πραγματικός ζογκλέρ μέσα στο γήπεδο και ο κορυφαίος ντριμπλέρ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν παίκτη να παίζει με αυτό τον τρόπο και παράλληλα να έχει ουσία. Ο Ροναλντίνιο δεν ντρίμπλαρε απλά τους αντιπάλους του. Τους ξεφτίλιζε. Και το έκανε ασταμάτητα και χωρίς να υπολογίζει ποιον έχει απέναντί του. Ο τύπος κατέστρεφε καριέρες με τέτοια άνεση που νόμιζες ότι παίζει σε μια παραλία του Ρίο και όχι στο κορυφαίο επίπεδο ποδοσφαίρου.
Φυσικά ο Ρόνι δεν ήταν μόνο ντριμπλέρ. Οι πάσες του ήταν ανάλογα μαγικές ενώ έχει σκοράρει και 280 γκολ στην καριέρα του, κάποια από αυτά πολύ εντυπωσιακά. Ήταν από τους πρώτους παίκτες που έπαιξε όλες τις θέσεις πίσω από το φορ. Ενώ όλοι τον ήξερα σαν καθαρό δεκάρι, όταν μεταφέρθηκε στις πτέρυγες πραγματικά οργίασε. Όσο βρισκόταν στην Βαρκελώνη ήταν με τεράστια διαφορά ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε έστω να μπει στην κουβέντα μαζί του.
Τα βίντεο με τα highlights του είναι ότι πιο εντυπωσιακό μπορεί να δει κανείς και δεν χορταίνονται ποτέ. Ακόμη προσπαθούμε να καταλάβουμε πως μπήκε εκείνο το γκολ με την Τσέλσι, πόσα χρόνια θα πρέπει να μιλάει στην ψυχολόγο του ο Σέρχιο Ράμος για να ξεπεράσει εκείνο το απόγευμα στο Μπερναμπέου και αν τελικά το φάουλ κόντρα στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 02 μπήκε καταλάθος. Ο Ρόνι μπορεί να «βαρέθηκε» πιο γρήγορα από ότι θα θέλαμε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, η θέση του στις καρδίες μας όμως είναι αιώνια ρεζερβέ.
Λιονέλ Μέσι
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον Μέσι από το ξεκίνημα της καριέρας του. Έχω ακολουθήσει τη διαδρομή του από το πρώτο επίσημο γκολ του με τη Μπαρτσελόνα μέχρι και σήμερα. Είχε τύχει να παρακολουθήσω εκείνο το ματς κόντρα στην Αλμπαθέτε όπου ο Αργεντίνος σκόραρε μετά από πάσα του… Ροναλντίνιο. Ο Βραζιλιάνος υπήρξε ποδοσφαιρικός πατέρας του Μέσι και η σχέση των δύο είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Μέσι είναι ο καλύτερος παίκτης που έχει παίξει ποτέ το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο. Να με συγχωρούν οι φανς του Κριστιάνο αλλά υπήρξε μια εποχή που η συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο είχε μόνο μια απάντηση. Από το 2009 μέχρι το 2012 ο Μέσι πήρε σερί τέσσερεις Χρυσές Μπάλες. Απίστευτα πράγματα! Τεράστια η μαγκιά του Κριστιάνο που με απίστευτα σκληρή δουλειά και τόνους ποδοσφαιρικού εγωισμού κατάφερε να φτάσει στο επίπεδο του Αργεντίνου και να τον κοιτάξει στα μάτια όμως ο Μέσι θα βρίσκεται πάντα ένα τσακ πιο πάνω.
Το ρεκόρ των 91 γκολ που σημείωσε μέσα σε ένα έτος το 2013 είναι ένα νούμερο… αστείο. Ο Μέσι από τα 22 του σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Οι αριθμοί του -και του Κριστιάνο- είναι αριθμοί που πριν από αυτόν ούτε καν ξέραμε ότι… υπάρχουν. Υπήρξε το απόλυτο σύμβολο της ίσως κορυφαίας ομάδας όλων των εποχών. Η Μπαρτσελόνα του Μέσι και του Πεπ -και πολλών άλλων- είναι η πιο κυρίαρχη ομάδα που έχω δει ποτέ και κατά πολλούς -παλιούς και νέους- η καλύτερη όλων.
Τα τέσσερα γκολ κόντρα στην Άρσεναλ, το γκολ που έγινε αντικείμενο επιστημονικής έρευνας κόντρα στην Μπιλμπάο στον τελικό κυπέλλου του 2015, το χατ τρικ κόντρα στη Ρεάλ σε ηλικία 19 ετών και ο εμβληματικός πανηγυρισμός με την προτεταμένη φανέλα μέσα στο Μπερναμπέου είναι μόνο λίγες από τις άπειρες ανεκτίμητες στιγμές που ο Μέσι έχει χαρίσει στο ποδόσφαιρο.
Ρουντ Φαν Νίστελροϊ
Οι επιθετικοί που παίζουν αυστηρά μέσα στο κουτί δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Πάντα προτιμούσα αυτούς που μπορούσαν να κινηθούν και έξω από την περιοχή. Να τραβηχτούν στα πλάγια, να δημιουργήσουν, να αναστατώσουν με πολλούς τρόπους μια άμυνα. Για τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ όμως τίποτα από αυτά δεν ισχύει.
Ο Ολλανδός υπήρξε τεράστια ποδοσφαιρική μου αδυναμία. Έπαιζε τόσο καλά μέσα στο κουτί που κατάφερνε να γίνει θεαματικός απλά σκοράροντας. Μπορούσε να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα με οποιονδήποτε τρόπο. Με το κεφάλι, με μισή επαφή, με πλάτη, με ατομική ενέργεια. Όπως ήθελε! Ειδικά ο τρόπος που έπαιρνε τη μπάλα γυρισμένος με πλάτη στην εστία και τελείωνε τη φάση ήταν εκπληκτικός. Μια κίνηση που κανένας αμυντικός στον κόσμο δεν μπορούσε να εξουδετερώσει.
Φανταστικό σέντερ φορ, σεσημασμένος σκόρερ και μέλος μιας γενιάς ποδοσφαιριστών που σημάδεψαν με την παρουσία τους όλους εμάς που έχουμε γεννηθεί στις αρχές των 90’s. Η φανέλα του Ρουντ με το 10 στην πλάτη υπήρξε η πρώτη φανέλα ποδοσφαιριστή που αγόρασα ποτέ στη ζωή μου. Σαν οπαδός της Γιουνάιτεντ όταν έφυγε για την Ρεάλ η πίκρα ήταν τεράστια όμως η θέση του στην καρδιά μου είχε κλειδώσει. Στην Ισπανία αν και μέχρι να τραυματιστεί τα πήγαινε εξαιρετικά ήταν σαν μην ταιριάζει.
Όταν άλλωστε ακούς το όνομα Ρουντ Φαν Νίστελροϊ η κόκκινη φανέλα της Γιουνάιτεντ και τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ είναι αυτά που πρώτα σου έρχονται στο μυαλό και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. 150 γκολ σε 219 εμφανίσεις σαν «Κόκκινος Διάβολος» δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Τιερί Ανρί
Τι λέγαμε ακριβώς από πάνω για το γούστο μου στους επιθετικούς; Ε αν περιέγραφα τον τέλειο για μένα επιθετικό το όνομα του θα ήταν Τιερί Ανρί. Τι παίκτης! Ο ορισμός του ντελικάτου ποδοσφαιριστή. Η επαφή του με τη μπάλα ήταν σχεδόν ερωτική και αυτό το δεξί πλασέ του αξεπέραστο μέχρι και σήμερα. Όταν η κόντρα της Γιουνάιτεντ με την Άρσεναλ μονοπωλούσε το Αγγλικό ποδόσφαιρο ο Ανρί ήταν ο παίκτης που ζήλευα περισσότερο από τους «απέναντι».
Το δίδυμο που είχε συνθέσει με τον Μπέργκαμπ στην επίθεση της Άρσεναλ δεν χόρταινες με τίποτα να το βλέπεις. Ο «Τίτι» ήταν μακράν ο πιο πολυσύνθετος φορ της γενιάς του. Έπαιζε όπως παίζουν οι επιθετικοί τώρα πριν 20 χρόνια! Ικανός τόσο στο να σκοράρει όσο και στο να δημιουργεί αποτελεί μέχρι και σήμερα τον κορυφαίο ξένο στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Με τη φανέλα της Άρσεναλ έπιασε πέντε συνεχόμενες χρονιές (2000-2005) το όριο των 30 γκολ και μέχρι να φύγε για την Μπαρτσελόνα είχε 228 γκολ και 90 ασίστ σε 375 συμμετοχές. Ο τρόπος που Ανρί έστελνε τη μπάλα στο γάμα στης εστίας ήταν εκνευριστικά… χαλαρός.
Το έκανε λες και δεν έτρεχε τίποτα λες και όποτε ήθελε έκανε ένα απλό πλασεδάκι και η μπάλα πήγαινε ακριβώς εκεί που ο τερματοφύλακας δεν είχε καμία τύχη. Ακριβώς όπως και ο Ρουντ πήγε και αυτός στην Ισπανία και τη Βαρκελώνη αλλά ποτέ δεν ταίριαξε. Με την Μπαρτσελόνα μπορεί να κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ που δεν κατάφερε με την αγαπημένη του Άρσεναλ όμως στις καρδιές όλων μας θα είναι για πάντα «Κανονιέρης».
Ο Ανρί υπήρξε ο παίκτης από αντίπαλη ομάδα που έχω θαυμάσει περισσότερο στη ζωή μου και η θέση του στη λίστα μου ακομπλεξάριστη και κυρίως αδιαπραγμάτευτη.
Άντι Κόουλ-Ντουάιτ Γιορκ
Εδώ θα «κλέψω» και θα βάλω δύο παίκτες μαζί. Όμως όποιος έχει δει τον Κόουλ και τον Γιορκ να παίζουν θα καταλάβει τι εννοώ. Οι δυο τους είχαν τέτοια χημεία μέσα στο γήπεδο που έμοιαζαν σαν είναι το ίδιο άτομο. Η σχέση μου μαζί τους είναι πολύ ιδιαίτερη καθώς αυτοί οι δύο ήταν οι πρωταγωνιστές της πρώτης ποδοσφαιρικής μου ανάμνησης.
Τα πρώτα ματς από τα οποία έχω μνήμες είναι οι ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λικγ της σεζόν 98/99. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με Γιουβέντους. Εκείνο το διπλό της Γιουνάιτεντ μέσα στο Τορίνο με τη Γιούβε να προηγείται με 2-0 στο 11 ήταν το παιχνίδι που με έκανε Γιουνάιτεντ. Ακολούθησε και ο τελικός-έπος κόντρα στη Μπάγερν και ήρθε κι έδεσε. Στο παιχνίδι της Ιταλίας όμως υπήρχαν δύο τύποι οι οποίοι μου τράβηξαν το βλέμμα. Κόουλ και Γιορκ παίζανε μαζί στην κορυφή σε εκείνο το ωραίο και παλαιομοδίτικο 4-4-2 που ήταν το πιο κοινό σύστημα της εποχής. Δύο παίκτες που έμοιαζαν εμφανισιακά, με το 9 και το 19 στην πλάτη και που βρίσκονταν στο γήπεδο με κλειστά μάτια.
Η χημεία τους ήταν τόσο εντυπωσιακή που ήταν ικανή να εντυπωσιάσει τον 8χρονο τότε εαυτό μου ο οποίος λίγα μπορούσε να καταλάβει από ποδόσφαιρο. Σε εκείνο το ματς της Ιταλίας ο Κόουλ και Γιορκ ήταν όλα τα λεφτά. Η ανατροπή ήρθε με δύο δικά τους γκολ τα οποία μάλιστα είχαν σερβίρει ο ένας στον άλλον. Παρόλο που έπαιξαν μαζί μόλις τέσσερα χρόνια εκ των οποίων μόνο τα δύο ήταν γεμάτα και παραγωγικά Κόουλ και Γιορκ συνδέθηκαν για πάντα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν γκουγκλάρεις το όνομα του ενός το πρώτο πράγμα που σου βγάζει στο search είναι το όνομα του άλλου. Μπορεί να μην υπήρξαν ένα από τα κορυφαία δίδυμα όλων των εποχών υπήρξαν όμως σίγουρα το πιο ταιριαστό. Η θέση τους σε αυτή τη λίστα είναι πολύ ξεχωριστή.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
