Ο αρχηγός είναι μια πολύ σημαντική φιγούρα μέσα σε μια ομάδα. Ο ρόλος του είναι κρίσιμος και πολυσύνθετος. Η θέση αυτή δεν έχει να κάνει με ταλέντο. Απαιτεί περισσότερο πνευματικά χαρίσματα και ικανότητα να κερδίζεις τον σεβασμό. Κατά καιρούς έχουμε δει εμβληματικούς αρχηγούς οι οποίοι σημάδεψαν ολόκληρες γενιές. Γιατί το περιβραχιόνιο στο μπράτσο θα είναι πάντα μια τεράστια υπόθεση. Ξεκινάμε λοιπόν σήμερα ένα καινούργιο δικό μας challenge με τους πέντε κορυφαίους αρχηγούς που μας σημάδεψαν. Αυτή είναι η «αρχηγική» μου λίστα και όπως πάντα είστε όλοι προσκεκλημένοι να δώσετε τις δικές σας.
Φραντσέσκο Τότι
Ο Τότι δεν γινόταν με τίποτα να λείπει από την κορυφή της λίστας. Για την ακρίβεια ο εμβληματικός αρχηγός της Ρόμα ξεπέρασε τα όρια του αρχηγού. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις παικτών που κατάφεραν να ξεπεράσουν σε μέγεθος την ομάδα με την οποία ταυτίστηκαν. Μπορεί ο ίδιος ο Τότι να μην το είδε ποτέ έτσι αλλά η πραγματικότητα είναι ότι έφτασε σε ένα σημείο που η φιγούρα Τότι ήταν πάνω από τη Ρόμα. Ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής της ομάδας την οποία λάτρευε από μικρό παιδί.
Ο Τότι ήταν οπαδός της Ρόμα από τη μέρα που γεννήθηκε και αυτό δεν το ξέχασε ποτέ. Όσο ψηλά κι αν έφτασε. Πάντα θεωρούσε τιμή του που φορούσε αρχικά τη φανέλα και μετέπειτα και το περιβραχιόνιο της ομάδας. Στα καλά του χρονιά ήταν ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο και όλες οι μεγάλες ομάδες τον ήθελαν στο ρόστερ τους. Η Ρεάλ Μαδρίτης προσπαθούσε σχεδόν καλοκαίρι, η Γιουβέντους το ίδιο. Μάταια. Ο «Καπιτάνο» δεν τους έβλεπε καν. Στο μυαλό του είχε μόνο Ρόμα.
Μπορεί με τους «Τζιαλορόσι» να μην κατέκτησε τα τρόπαια που θα κατακτούσε κάπου αλλού, καμία κούπα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σχέση αυτή. Ρόμα και Τότι έγιναν ένα, ταυτίστηκαν σε τέτοιο βαθμό που αδυνατείς να τους σκεφτείς ξεχωριστά. Το αντίο του 2017 μπροστά σε ένα κατάμεστο Ολίμπικο ήταν γεμάτο από στιγμές που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις.
Το Πρωτάθλημα του 2001 μπορεί να ήταν το μοναδικό στην καριέρα του αλλά μετράει σαν δέκα! Όταν κάποτε ρωτήθηκε τι τον κράτησε για πάντα στη Ρώμη απάντησε: ”Μεγάλωσα παίζοντας για τη Ρόμα και θέλω να πεθάνω παίζοντας για τη Ρόμα επειδή πάντα ήμουν οπαδός της Ρόμα”. Τι καλύτερο μπορείς να ακούσεις από τον αρχηγό της ομάδας σου;
Κάρλες Πουγιόλ
Ο Πουγιόλ ήταν αυτός που ήξερε την λιγότερη μπάλα σε μια ομάδα γεμάτη από τεχνίτες και μπαλαδόρους. Για έναν σώστο αρχηγό όμως αλλά είναι που μετράνε. Με το πάθος και την ψυχή του ισοφάριζε το ταλέντο ακόμα και του μεγαλύτερου παικταρά. Ο Πουγιόλ υπήρξε αρχηγός της πιο κυρίαρχης ομάδας που έχει δει ποτέ το ποδόσφαιρο. Σήκωνε το ένα τρόπαιο μετά το άλλο και ήταν αυτός που η δική του φωνή θα ακουγόταν περισσότερο στα αποδυτήρια. Κάτι που βέβαια κέρδιζε με τον τρόπο παιχνιδιού μέσα στο γήπεδο.
Η αυταπάρνηση που έδειχνε μέσα στο γήπεδο ο Πουγιόλ ήταν τέτοια που σου έδινε την εντύπωση ότι είναι διατεθειμένος ακόμα και του ανοίξει το κεφάλι στα δύο προκειμένου να κόψει μια πάσα. Κι όταν βλέπεις τον αρχηγό σου να είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για την ομάδα δεν μπορείς παρά να τον γουστάρεις.
Η Μπαρτσελόνα του Πεπ έμεινε στην ιστορία για το επιθετικό ποδόσφαιρο κατοχής που διέλυε κάθε άμυνα. Λίγοι όμως στέκονται στην εξαιρετική αμυντική λειτουργία αυτής της ομάδας. Ο Πικέ με τον Πουγιόλ συνέθεσαν ένα από τα πιο ταιριαστά και αποτελεσματικά αμυντικά δίδυμα που έχουμε δει στα ευρωπαϊκά γήπεδα.
Ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Μάσια και αποτελούσε μέλος της πρώτης ομάδας επί δεκαπέντε συναπτά έτη. Ο Πουγιόλ έζησε τα πάντα με την Μπαρτσελόνα χωρίς να δείξει ποτέ το παραμικρό ίχνος βεντετισμού. Και όχι μόνο αυτό αλλά όταν έβλεπε από τους συμπαίκτες του συμπεριφορές που έδειχναν έλλειψη σεβασμού ή αλαζονεία ήταν ο πρώτος που θα τους έβαζε χέρι. Ο Κάρλες Πουγιόλ υπήρξε μια πολύ αυθεντική προσωπικότητα από αυτές που λείπουν πολύ από το σημερινό ποδόσφαιρο. Η συμπεριφορά του εντός γηπέδου θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για κάθε σημερινό αρχηγό.
Πάολο Μαλντίνι
Αν η Μίλαν δεν ήταν ένα τόσο μεγάλο μέγεθος θα μιλούσαμε για μια ανάλογη περίπτωση με αυτή του Τότι. Μόνο που σε αντίθεση με τον Τότι ο Μαλντίνι δεν είχε κανέναν λόγο να αφήσει τη Μιλάν. Κατά τα άλλα οι δύο περιπτώσεις παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες. Το όνομα Μαλντίνι είναι συνυφασμένο με την Μίλαν.
Όχι μόνο για τον Πάολο αλλά και για τον πατέρα του Τσεζάρε και εσχάτως τον γιο του Ντανιέλ. Τρεις γενιές Μαλντίνι έχουν φορέσει την φανέλα των «Ροσονέρι» με τους δύο πρώτους να έχουν υπάρξει και αρχηγοί της ομάδας! Ο Πάολο Μαλντίνι λοιπόν σχεδόν νομοτελειακά ξεκίνησε την καριέρα του στη Μίλαν και δεν άλλαξε ομάδα ποτέ! Υπήρξε μέλος της πρώτης ομάδας για 25 αγωνιστικές σεζόν πραγματοποιώντας πάνω από 900 εμφανίσεις με τη φανέλα της. Κατέκτησε δεκάδες τρόπαια ανάμεσα στα οποία πέντε Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Μαλντίνι άλλαξε τα δεδομένα στη θέση του αμυντικού. Ήταν ένας από τους πρώτους στόπερ που έπαιξε τόσο πολύ με το μυαλό του και με τις καταπληκτικές του τοποθετήσεις. Είχε μια απίστευτη ικανότητα να προβλέπει την κατάληξη μιας επίθεσης, γεγονός που του επέτρεπε να έχει σχεδόν πάντα το πλεονέκτημα της πρώτης αντίδρασης. Ήταν μέλος δύο εκ των κορυφαίων αμυντικών διδύμων όλων των εποχών. Αρχικά με τον Φράνκο Μπαρέζι και μετέπειτα με τον Αλεσάντρο Νέστα.
Για εμάς τους νεότερους που δεν έχουμε προλάβει Μπαρέζι το δίδυμο Μαλντίνι-Νέστα παραμένει μέχρι και σήμερα ότι πιο εντυπωσιακό έχουμε δει στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών. Ο Μαλντίνι υπήρξε αρχηγός της Μίλαν για δεκατρία χρόνια και την εγκατέλειψε όταν πια είχε φτάσει 41 χρονών. Αφοσίωση σε συνδυασμό με τεράστια ποδοσφαιρική κλάση. Τι άλλο να ζητήσεις από έναν αρχηγό;
Χαβιέρ Ζανέτι
Αν κάτι ξέρουν να κάνουν οι Ιταλοί -εκτός από το να παίζουν άμυνα- είναι να δημιουργούν εμβληματικούς αρχηγούς. Και ο τελευταίος εκπρόσωπος της λίστας προέρχεται από το Ιταλικό ποδόσφαιρο σε αντίθεση όμως με τους δύο προηγούμενους δεν είναι Ιταλός. Μπορεί το επίθετο Ζανέτι να παραπέμπει σε ιταλικό και ο πρώην αρχηγός της Ίντερ να έμεινε τόσα χρόνια στο Μιλάνο που να μπέρδεψε αρκετούς είναι όμως Αργεντίνος.
Βέβαια αυτό λίγη σημασία έχει. Οι Ιταλοί που ταυτίστηκαν με την Ίντερ περισσότερο από τον αρχηγό Ζανέτι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Ζανέτι ήρθε στην Ίντερ το 1995 και έφυγε μόνο ως παλαίμαχος. Ορισμός του «θυσιάζομαι για την ομάδα» ο Ζανέτι έπαιζε όλες τις θέσεις από το κέντρο και πίσω ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδας. Από τους πρώτους τόσο πολυσύνθετους παίκτες που έλυναν τα χέρια οποιουδήποτε προπονητή. Στα χρόνια παρουσίας του στο Μιλάνο οι «Νερατζούρι» πέρασαν από πολλές φάσεις με μεγάλες διακυμάνσεις.
Ο Ζανέτι έχει ζήσει την Ίντερ ως μια σοβαρή διεκδικήτρια που στο τέλος τα κάνει θάλασσα, ως μια ομάδα απόλυτης μετριότητας και ως την απόλυτη κυρίαρχο του Ιταλικού ποδοσφαίρου για μια πενταετία. Το μόνο πράγμα που έμενε σταθερό στην ομάδα ήταν η παρουσία του. Ο Ζανέτι ήταν ο παίκτης που κρατούσε ενωμένη μια ομάδα η οποία ανέκαθεν παρουσίαζε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ένα πραγματικό μηχανάκι μέσα στο γήπεδο με ανεξάντλητη ενέργεια και δυνάμεις.
Μέχρι και το 2014 που αποσύρθηκε έπαιζε ακόμη στην ίδια ένταση! Ήταν τέτοια η κατάστασή του που σου έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να παίζει μέχρι τα 50. Ο Ζανέτι ήταν ο αρχηγός της ομάδας που σήκωσε όλα τα μεγάλα τρόπαια από το 2006 μέχρι το 2011 και μια από τις πιο συμπαθείς φιγούρες στο ποδόσφαιρο. Υπόδειγμα ταπεινότητας και αυτοθυσίας. Ακριβώς όπως πρέπει να είναι ένας αρχηγός.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
