Το να πετυχαίνεις τα όνειρά σου δεν είναι μικρό. Ούτε εύκολη υπόθεση. Το να τα ξεπερνάς όμως; Αυτό είναι… άλλο πράγμα. Γι’ αυτό και για άλλα πολλά μίλησε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος στον “Βασιλιά”. Ο παλαίμαχος μεσοεπιθετικός όταν ξεκίνησε την καριέρα του ήξερε ότι είχε μπροστά του να ανέβει ένα βουνό. Σαν και αυτά που έβλεπε όταν ακόμη ήταν πιτσιρικάς στην Καισαριανή.
Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκε ποτέ και για κανένα λόγο. Ήξερε πως να το κάνει και τι χρειάζεται για να φτάσει στο δικό του “Έβερεστ”. Δουλειά, δουλειά και… δουλειά ήταν η συμβουλή που είχε να του δώσει ο πατέρας του που γνώριζε τα πράγματα καλύτερα από εκείνον.
Εν τέλει όχι απλά έφτασε να είναι μέλος της πιο πετυχημένης ελληνικής ομάδας (Ολυμπιακός) και να βάζει γκολ που μνημονεύονται από φίλους και… εχθρούς ακόμη και τώρα. Μετά από τόσα χρόνια. Αλλά προτίμησε να αφήσει το comfort zone του και να φτάσει κάπου που λίγοι Έλληνες το έχουν κάνει. Στην Πρέμιερ Λιγκ για χάρη της Μπόλτον.
“And the rest is History…”, όπως είπε και ο ίδιος μιλώντας στον “Βασιλιά”.
Αναλυτικά όλα όσα είπε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος στους Άγγελο Κατσιδήμα και Θέμη Λιουδάκη:
-Πως ξεκίνησε η καριέρα σου; Ποιες ομάδες έδειξαν ενδιαφέρον για εσένα στην αρχή;
“Από μικρός είχα κόλλημα με την μπάλα. Είμαι γέννημα- θρέμμα Καισαριανιώτης. Είχα πολλά όνειρα από τότε. Τρελά όνειρα. Όπως το να γίνω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Να γίνω σαν τον Πελέ, σαν τον Μαραντόνα, σαν τον Κρόιφ. Αυτοί ήταν και τα ινδάλματά μου όταν ήμουν μικρός. Αυτοί οι τρεις ήταν οι αγαπημένοι μου. Ήταν οι αφίσες στο δωμάτιό μου. Τότε ήταν η εποχή που είχε πρωτοβγεί και το βίντεο. Και είχα δύο βιντεοκασέτες. Μία με τον Πελέ και μία με τον Μαραντόνα, όπου τις είχα… λιώσει. Αργότερα είχα πάρει και του Κρόιφ. Είχα μάθει κόλπα, προσποιήσεις, σουτ και ό,τι έβλεπα τα έκανα στην προπόνηση. Τα έκανα στις αλάνες, που τότε ακόμη υπήρχαν στην Αθήνα. Εκεί ήταν η καλύτερη προπόνηση που έκανα. Όπως πολύ καλό μου έκανε που “κόπιαρα” τις κινήσεις τόσο σπουδαίων ποδοσφαιριστών που ήταν οι καλύτεροι στον κόσμο. Πλέον τα τωρινά παιδιά είναι πολύ τυχερά που μπορούν με ένα απλό “κλικ” να αντιγράψουν ενέργειες κορυφαίων ποδοσφαιριστών όχι μόνο στους αγώνες, αλλά και στις προπονήσεις”.
-Πιστεύεις πως υπάρχουν παιδιά που λένε “θέλω να κοπιάρω τον Γιαννακόπουλο” και τον τρόπο με τον οποίο έπαιζες τότε;
“Είναι πολύ πιο εύκολο. Πλέον με το πάτημα ενός κουμπιού έχεις ό,τι θέλεις. Ωστόσο, όσο καλό είναι, μπορεί να γίνει άλλο τόσο κακό. Μιας και μπορεί εύκολα κάποιο παιδί, εδώ βλέπουμε μεγαλύτερους, να “κολλήσει” σε μία οθόνη. Και αυτό μπορεί να τους κάνει κακό και να τα αποτρέψει από το να κάνουν πρακτική αυτές τις κινήσεις που θα δουν μέσα στο γήπεδο. Μπορεί να σκεφτούν ότι επειδή είδαν κάτι πολλές φορές να σκεφτούν ότι το “έχουν”. Όμως, δεν είναι έτσι. Πρέπει να κάνεις παραπάνω δουλειά. Πολλή περισσότερη από τους άλλους, ώστε να μπεις στην ελιτ. Μόνο έτσι μπορείς να αλλάξεις επίπεδο. Και επίσης δεν θα πρέπει να κάνεις πράγματα για τα οποία κάνουν οι άλλοι και βλέπεις από αυτούς.
Εγώ θα πρέπει να πάω για ύπνο την ώρα που εσύ βγαίνεις. Εγώ θα πρέπει να φάω κοτόπουλο ψητό με ρύζι, ενώ εσύ θα τρως ένα χάμπουργκερ. Εγώ θα πρέπει να πιω νερό και όχι αναψυκτικό, όπως εσύ. Όλα αυτά είναι θυσίες που πρέπει να κάνεις, προκειμένου κάποια στιγμή τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα”.
-Ήξερες από την αρχή ότι έπρεπε να κάνεις τόσες πολλές θυσίες ή το ανακάλυψες στην πορεία της καριέρας σου;
“Το γνώριζα από πρώτο χέρι, μιας και προέρχομαι από ποδοσφαιρική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής. Οπότε εκείνος με είχε βάλει από νωρίς στο τριπάκι. Είχαμε κάτσει κάτω και είχαμε κάνει σοβαρή κουβέντα και θυμάμαι μου είχε πει πως πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, ώστε να πετύχω. Και όχι κάποια άλλα. Οπότε συνδυάζοντας ταλέντο, δουλειά και θυσίες έχεις τον ιδανικό συνδυασμό για να πετύχεις. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα να εκμεταλλευτείς κάποιες πιθανότητες που έχεις για να παίξεις”.
-Τι σου είπε ο πατέρας σου όταν του είπες ότι θες να γίνεις ποδοσφαιριστής; Σε προέτρεψε ή σε απέτρεψε στο να πάρεις αυτή την απόφαση;
“Η οικογένειά μου ήταν πάντα δίπλα μου. Και ήμουν πολύ σωστός εκτός ποδοσφαίρου, παρά το γεγονός πως είχα μεγάλη τρέλα με το άθλημα. Δεν μπορείς να πετύχεις κάπου αν σε προτρέπουν να κάνεις κάτι, αλλά να το κάνεις χωρίς να το αγαπάς ή χωρίς να σου αρέσει. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε πως δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο. Αλλά και το διάβασμα με το σχολείο. Εκεί μπορώ να πω πως ήμουν αρκετά καλός μαθητής. Διάβαζα λίγο, αλλά ήμουν πάντα προετοιμασμένος και διαβασμένος για το σχολείο. Έκανα φροντιστήριο μαθαίνοντας αγγλικά, όπου πιο μετά στη ζωή μου με βοήθησαν πάρα πολύ. Οπότε ότι μαθαίνεις στη ζωή σε βοηθάει και στη δουλειά σου”.
-Πίστευες ότι από τις αλάνες της Καισαριανής θα έφτανες κάποια στιγμή τόσο ψηλά;
“Τα όνειρά μου δεν σταματούσαν ποτέ. Πάντα είχα όνειρο να παίξω στην καλύτερη ομάδα. Να φτάσω στο υψηλότερο επίπεδο. Να γίνομαι καλύτερος χρόνο με τον χρόνο. Όλα αυτά τα είχα συνέχεια στο μυαλό μου, γι’ αυτό και έγιναν πραγματικότητα. Ευτυχώς δεν είχα τραυματισμούς. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό στη δουλειά μας. Η στατιστική έδειξε ότι χρόνο με τον χρόνο ήμουν καλύτερος. Λίγο ως πολύ όλα αυτά ήταν μέρος του… σχεδίου που είχα καταστρώσει μαζί με τον πατέρα μου για το πως μπορεί να πάει η καριέρα μου.
Αυτό είναι το πλάνο και ότι από εδώ που είσαι θα πας εδώ. Και θα σας δώσω και ένα παράδειγμα για το τι εννοώ και το πόσο με βοήθησε ο πατέρας μου σε αυτές τις επιλογές που έκανα. Η πρώτη επιλογή ήταν όταν ήμουν ακόμη στη Γ’ Εθνική στον Εθνικό Αστέρα και έκανα ένα “μπαμ” προς τα 17 με 18. Τότε ήταν που ήρθε η πρώτη πρόταση από τον Αθηναϊκό που ήταν δίπλα και πρόταση από τον Απόλλωνα Αθηνών που ήταν και αυτός ομάδα της Αθήνας. Ο Εθνικός Αστέρας είχε συμφωνήσει και από εκεί και πέρα ήταν δική μας επιλογή αν θα πάμε ή όχι. Ταυτόχρονα είχαμε πρόταση και από τον Πανηλειακό που ήταν στη Γ’ Εθνική.
Θυμάμαι να λέω στον πατέρα μου “πάμε, φύγαμε για Α’ Εθνική” και να μου λέει εκείνος “Δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Θα πας στον Πανηλειακό να ψηθείς και σε ένα με δύο χρόνια θα σου πω εγώ τι έχει να γίνει”. Εγώ τότε του έλεγα πως είναι δυνατόν να αφήσουμε τον Αθηναϊκό που είναι… 100 μέτρα από το σπίτι μας και να μην πάμε εκεί; Αυτός μου έλεγε “εμένα θα ακούς. Θα παίξεις Γ και Β εθνική και θα δεις πως είναι. Μόνο έτσι θα ψηθείς. Μόνο αν… φας τις κλωτσιές σου. Όταν θα είσαι έτοιμος θα το καταλάβεις”. Και εν τέλει έτσι ήταν.
Αντί να πάω σε ομάδα Α εθνικής που ήταν τότε μία μεγάλη ευκαιρία για εμένα πήγα στον Πανηλειακό. Ανεβήκαμε άμεσα δύο χρονιές και βρέθηκα στην Α εθνική μαζί με τον Πανηλειακό. Τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και είχα πρόταση όχι μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά και από την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό. Μέσα σε ένα καλοκαίρι οι τρεις μεγάλοι της Ελλάδας μου χτύπησαν την πόρτα. Και έπρεπε να διαλέξουμε την καλύτερη επιλογή. Ασχέτως αν εγώ πιτσιρικάς ήμουν Παναθηναϊκός, γιατί ο πατέρας μου έπαιζε στον Παναθηναϊκό.
Τα βάλαμε όλα κάτω και διαλέξαμε τον Ολυμπιακό, γιατί εκείνη την εποχή είχε την καλύτερη προοπτική. Ο συνδυασμός του Ντούσαν Μπάγεβιτς με εκείνη την τρομερή κάψα του Σωκράτη Κόκκαλη για να φτιάξει μία πολύ γερή ομάδα, τότε ο πατέρας μου μου είπε “εκεί θα πας”. Παρά το γεγονός πως η πρόταση της ΑΕΚ έδινε πολλά χρήματα. Εκ του αποτελέσματος και όπως έδειξε η ιστορία τόσο εγώ όσο και ο πατέρας μου δικαιωθήκαμε γι’ αυτή την επιλογή που κάναμε τότε. Όπως και ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε, παίρνοντας τόσο εμένα όσο και τον Τζόρτζεβιτς από τον Πανηλειακό. Και μετά…the rest is history, όπως λέμε!”.
-Πως ήταν η εξέλιξή σου στον Ολυμπιακό;
“Έπαιξα γρήγορα στον Ολυμπιακό. Εκεί είδα άλλα επίπεδα πίεσης και ήταν λογικό. Έγινε πραγματικότητα αυτό που ονειρευόμουν σαν πιτσιρικάς. Λίγο πιο μετά ήρθε η Εθνική ομάδα. Όλα αυτά θέλουν συγκεκριμένο τρόπο διαχείρισης. Όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι θέμα διαχείρισης”.
-Ποιο δύσκολο/ εύκολο είναι να διαχειριστής την πίεση/συνθήκες όταν είσαι στα χαμηλά ή όταν είσαι στα ψηλά;
“Το πιο δύσκολο πράγμα να διαχειριστεί κανείς είναι η επιτυχία και όχι η αποτυχία. Εκεί πρέπει να κάνεις τη διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Η διάρκεια είναι αυτή που σε καταξιώνει. Είναι αυτή που δείχνει το τι έχεις κάνει”.
-Πέρα από την Μπόλτον, υπήρχε ενδιαφέρον από κάποια άλλη ομάδα του εξωτερικού πιο πριν;
“Ναι υπήρχαν προτάσεις. Από ομάδες της Ιταλίας. Όπως επίσης από τη Μονακό, αλλά και τη Ρεάλ Σαραγόσα στην Ισπανία. Από την Ιταλία αυτές οι ομάδες που έδειξαν ενδιαφέρον ήταν η Πάρμα, η Αταλάντα και η Φιορεντίνα. Εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι τότε γιατί είχα συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό, οπότε δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Τον πρώτο λόγο τον είχε η ομάδα. Έπρεπε πρώτα η ομάδα να συμφωνήσει με κάποια πρόταση και μετά εγώ θα έβλεπα από εκεί και πέρα. Επίσημη πρόταση δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο ενδιαφέρον.
Από τον Ιανουάριο του 2003 υπήρξε επίσημη πρόταση από την Μπόλτον. Κάτι που ήξερα τόσο εγώ όσο και ο ατζέντης μου. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να σκεφτώ τι θα κάνω με την καριέρα μου και αν πρέπει να παραμείνω στην Ελλάδα και σε ένα τεράστιο κλαμπ, όπως ο Ολυμπιακός ή αν θα κάνω το βήμα για να δω τι μπορώ να καταφέρω στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη. Ήταν μεγάλο το δίλημμα και μεγάλη η απόφαση για εμένα. Τότε έκανα μεγάλες κουβέντες τόσο με τη γυναίκα μου που ήρθε στη ζωή μου, όσο και με την οικογένειά μου. Ειδικά με τον πατέρα μου.
Ήταν πολύ δύσκολη για εμένα αυτή η απόφαση. Μιας και είχα δεθεί σωματικά, ψυχολογικά και εγκεφαλικά με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Ακόμη και τώρα είμαι συνδεδεμένος με την ομάδα. Αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για εμένα, ώστε να κάνω κάτι άλλο στην καριέρα μου”.
-Πόσο δύσκολο ήταν να πεις αντίο σε μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός; Τι αντίκτυπο είχε στη ζωή σου;
“Ναι ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να πω αντίο σε μία ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός. Ήμουν στην ομάδα επτά χρόνια με επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα. Με πολλές επιτυχίες, πολλές ωραίες στιγμές και πολλά γκολ. Όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα να τα αφήσεις και να πας σε μία μικρομεσαία ομάδα της Αγγλίας, όπως ήταν τότε η Μπόλτον, η οποία εκείνη τη χρονιά σώθηκε την τελευταία αγωνιστική και έμεινε στην Πρέμιερ Λιγκ.
Είναι πολύ δύσκολο, γιατί φεύγεις από το σπίτι σου. Αφήνεις το σπίτι σου και είναι σαν να αναζητάς στέγη αλλού. Οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις μία ομάδα που νιώθεις σαν βασιλιάς και να πας σαν ένας απλός καλός παίκτης σε ένα πρωτάθλημα, όπως είναι η Πρέμιερ Λιγκ και να “χτίσεις” πάλι από το μηδέν το όνομά σου και τη φήμη σου. Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορείς να καταφέρεις. Ειδικά από τη στιγμή που αυτή η ομάδα δεν έχει την εμβέλεια και τους παίκτες που είχε, αναλογικά, ο Ολυμπιακός.
Αλλά αυτό που σκεφτόμουν εν τέλει ήταν λάθος. Γιατί όταν πήγα στην Μπόλτον βρήκα παίκτες όπως, ο Τζέι Τζέι Οκότσα, ο Γιούρι Τζόρκαεφ, ο Ιβάν Κάμπο, ο Φερνάνο Ιέρο, ο Ελ Χάτζι Ντιούφ, ο Νικολά Ανελκά, ο Καντελά, ο Ντιούφ, ο Ενγκοντί, ο Γιασκελάινεν, ο Γκάρι Σπιντ και άλλοι πολλοί. Όλοι αυτοί που λέω είχαν παίξει στις εθνικές τους ομάδες. Οπότε ήταν δελεαστικό να πάω εκεί και να δοκιμάσω με αυτούς τις δυνατότητές σου με αυτούς”.
-Ποιο δύσκολο για εσένα ήταν όταν έπρεπε να πάρεις απόφαση τι θα κάνεις όταν ήσουν στον Εθνικό Αστέρα, έχοντας προτάσεις από ομάδες της Α’ Εθνικής ή όταν οι τρεις μεγάλοι σου έκαναν πρόταση ταυτόχρονα;
“Όταν είσαι 22 ετών και σε θέλουν οι τρεις πιο μεγάλες ομάδες της Ελλάδας, δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να πάρεις την απόφαση που να πρέπει να παίξεις. Νομίζω τρελαίνεσαι. Όσο προπονημένος εγκεφαλικά και αν είσαι, είναι εύκολο να χαθείς στον… δρόμο. Ειδικά αν δεν έχεις κάποιο άτομο δίπλα σου. Εγώ ήμουν τυχερός που είχα τον πατέρα μου και ήξερε τον χώρο. Πλέον καταλαβαίνω τη θέση του. Πλέον μπορώ να πω και εγώ, λόγω εμπειρίας, σε έναν πιτσιρικά τι μπορεί να κάνει καλό ή όχι στην καριέρα του.
Αλλά σε αυτή την ηλικία όταν είσαι, στα 22, είναι δύσκολο να το διαχειριστείς. Η δόξα έρχεται πολύ γρήγορα και αν δεν είσαι προσγειωμένος μπορεί πολύ εύκολα να γίνεις παίκτης… φωτοβολίδα”.
-Υπήρξε στιγμή που να πήραν τα… μυαλά σου αέρα; Ειδικά εκείνη την εποχή που ήσουν μόλις 22 ετών;
“Υπήρξαν μεμονομένες στιγμές που ψιλοκαβάλησα το καλάμι. Σε βλέπει ο κόσμος, σε βλέπουν οι πιτσιρικάδες, έρχονται σου ζητάνε φωτογραφίες, αυτόγραφα την… ψιλοβλέπεις λίγο. Αλλά είναι τέτοιο το επάγγελμα που μόλις την “βλέπεις” σου ρίχνει μία τέτοια σφαλιάρα, κατραπακιά για να προσγειωθείς και να δεις ότι πραγματικά ακόμα δεν έχεις κάνει τίποτα. Ευτυχώς με το που πήγαινε να γίνει κάτι ερχόταν μία… σφαλιαρίτσα και έμπαινε πάλι το τρένο πίσω στις ράγες. Όταν το παθαίνεις μία- δύο φορές, αλλά δεν είναι εμφανές, αλλά εσύ το καταλαβαίνεις λες “ώπα, εδώ πρέπει να είμαι”. Είναι εύκολο να χαθεί η μπάλα. Πολύ εύκολο”.
-Ποια ήταν η στιγμή που κατάλαβες ότι σε ξέρει όλη η Ελλάδα;
“Όταν φεύγεις από τον Πύργο και πας σε μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό, αυτομάτως σε ένα βράδυ σε μαθαίνει όλος ο κόσμος. Είναι τέτοια η προβολή που έχει μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό που ακούγεται το όνομά σου σε άτομα που δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, αλλά μπορεί να σε ξέρουν. Ταυτόχρονα βλέπουν την φωτογραφία σου επί 100 φορές, εκεί που θα την έβλεπαν μία αν ήσουν σε μία μικρότερη ομάδα. Οπότε αυτή η έκθεση στον Τύπο και στα ΜΜΕ. Γίνεσαι απότομα γνωστός και μπορείς πολύ εύκολα να ξεφύγεις. Αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο, γιατί είχα την οικογένεια από δίπλα μου και όλα πήγαν αυστηρά και επαγγελματικά”.
-Ποιες στιγμές κράτησες από τον Ολυμπιακό;
“Σίγουρα το γκολ μου με την Πόρτο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι μία από τις πιο δυνατές και ωραίες στιγμές που έχω με τον Ολυμπιακό. Είναι ευλογία να βλέπεις αυτό το γκολ να μνημονεύεται μέχρι και σήμερα από την ΟΥΕΦΑ και από άλλες ιστοσελίδες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ένα γκολ που μπήκε το 1997 και από τότε έχουν περάσει πολλά γκολ. Παρόλα αυτά βρίσκεται στην επικαιρότητα αρκετές φορές. Έχει εκατομμύρια προβολές αυτό το γκολ στο Διαδίκτυο. Είναι το χρώμα που σου αφήνει στο τέλος η καριέρα σου και αυτό το γκολ είναι ένα από αυτά. Είναι κολακευτικό όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο φυσικά να έχει πετύχει μία ελληνική ομάδα ένα τέτοιο γκολ. Εγώ αισθάνομαι πολύ υπερήφανος που κατάφερα να σημειώσω αυτό το τέρμα.
Κρατάω την αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού. Αλλά και την αναγνώριση για όλα αυτά που έχεις πετύχει με την ομάδα. Αλλά και την αναγνώριση από τους αντιπάλους που θα έρθουν να βγουν μία φωτογραφία μαζί σου και να σου δώσουν το χέρι και να σου πουν “αν και Παναθηναϊκός/ ΑΕΚ/ ΠΑΟΚ…”. Αυτή είναι μία ατάκα που πλέον την έχω μάθει απ’ έξω. Αυτό είναι πιο ωραίο δώρο που μπορείς να πάρεις στην καριέρα σου”.
😱 Stelios Giannakopoulos did THIS #OTD in 1997! 🚀🥰#UCL | @olympiacos_org
— UEFA Champions League (@ChampionsLeague) September 17, 2019
**Ευχαριστούμε το “Orange Cafe” στην Παροικιά της Πάρου για τη φιλοξενία.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
