Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι μια ομάδα αναγκασμένη να πρωταγωνιστεί. Αυτή είναι η φύση της. Οτιδήποτε διαφορετικό συνιστά ανωμαλία για αυτήν. Πολλές φορές ωστόσο το να πρωταγωνιστείς κρύβει παγίδες. Η περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος έκρυψε κάτω από τα χαλί πολλά προβλήματα που έτσι και αλλιώς είχε η ομάδα. Στην πραγματικότητα από το 2018 και μετά η Ρεάλ δεν έπαιξε ποτέ ξανά όμορφο ποδόσφαιρο. Η εικόνα της φέτος είναι απογοητευτική. Οι διαδοχικές ήττες μέσα σε λίγες μέρες από Αλαβές και Σαχτάρ έκαναν πολύ θόρυβο. Οι εμφανίσεις από τις οποίες συνοδεύτηκαν ακόμα περισσότερο. Ο Ζιντάν για πρώτη φορά στην καριέρα του αντιμετωπίζει μια κρίση για την οποία δείχνει να μην έχει απαντήσεις. Βέβαια ο Γάλλος δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος. Πως έφτασε λοιπόν στο σημείο η «Βασίλισσα» να παρουσιάζει μια τόσο προβληματική εικόνα;
Ένα ρόστερ πιο… κοντό απ’ ότι φαίνεται
Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στο ρόστερ της Ρεάλ Μαδρίτης θα δει ότι υπάρχουν πολλές και καλές λύσεις σχεδόν για όλες τις θέσεις. Θεωρητικά. Γιατί με μια προσεκτική ματιά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ακριβώς αντίθετο θα λέγαμε. Ξεκινώντας από τη θέση του τερματοφύλακα, ο Κουρτουά δεν έχει καν αντικαταστάτη. Ο νεαρός Λούνιν ήρθε πριν κάποια χρόνια σαν μεγάλο ταλέντο, αλλά μάλλον πλέον δεν υπολογίζεται καν. Οι μηδέν συμμετοχές του μέχρι στιγμής λογικά κάτι έχουν να μας πουν. Τρίτος τερματοφύλακας δεν υπάρχει. Παιδιά από την ομάδα νέων καλύπτουν ευκαιριακά τη θέση.
Στο κέντρο της άμυνας οι Ράμος και Βαράν είναι αναγκασμένοι να παίζουν ασταμάτητα. Αν και ο Γάλλος φαίνεται να βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Από εκεί και πέρα ο περιορισμένων δυνατοτήτων Νάτσο κάνει ότι μπορεί και ο Μιλιτάο που κόστισε πέρυσι 50 εκατομμύρια ευρώ δεν έχει κερδίσει σε κανένα σημείο την εμπιστοσύνη του Ζιντάν. Στα μπακ ο Καρβαχάλ και ο Μεντί έχουν πάρει τη φανέλα σπίτι τους. Λογικό. Ο Οντριοθόλα φαίνεται ότι δεν μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο, ενώ για τον Μαρσέλο τα καλά χρόνια έχουν πια περάσει.
Στο κέντρο ο τραυματισμός του Βαλβέρδε ήταν τεράστιο πλήγμα. Ένας από τους λίγους παίκτες της Ρεάλ που έβγαζε τόσο πάθος και τόση ενέργεια. Χωρίς αυτόν τα κουκιά είναι μετρημένα. Κασεμίρο, Κρος και Μόντριτς καλούνται πάλι να τραβήξουν όλο το κουπί. Τρεις παίκτες που δείχνουν να έχουν κορεστεί και να μη βρίσκουν κίνητρο πλέον. Ειδικά ο Κροάτης στα 35 του φαίνεται πια ξεζουμισμένος και χωρίς καθόλου δυνάμεις.
Οι εναλλακτικές; Ο εκτός πλάνων Ίσκο και ο Όντεγκααρντ που επέστρεψε από τη Σοσιεδάδ χωρίς κάποιο σχέδιο για το πώς θα αξιοποιηθεί. Και στην επίθεση τα ίδια. Η πληγή Αζάρ δεν λέει να κλείσει, ο Ασένσιο δεν είναι ίδιος μετά τον τραυματισμό του και οι Βινίσιους-Ροντρίγκο δεν έχουν ακόμη τη διάρκεια που απαιτείται για να κάνουν τη διαφορά. Στη θέση του φορ ο ανεκδιήγητος Γιόβιτς κατάφερε να θεωρείται χειρότερη επιλογή από τον ξεχασμένο Μαριάνο και χωρίς τον Μπενζεμά τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Οι μεταγραφές που δεν ήρθαν
Τα φαινόμενα λοιπόν για ακόμη μια φορά απατούν. Ο Ζιντάν βασίζεται σε 14-15 παίκτες εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή τους. Είναι φανερό ότι η κατάκτηση του περσινού πρωταθλήματος ξεγέλασε τη Ρεάλ. Την έκανε να πιστεύει ότι έχει πληρότητα και ότι μπορεί να συνεχίσει να πετυχαίνει. Μάλλον ξέχασε ότι απέναντί της είχε μια άκρως προβληματική Μπαρτσελόνα και… κανέναν άλλο. Φέτος μια Ατλέτικο Μαδρίτης που κάνει απλά τα βασικά βρίσκεται στο +6 από τους «Μερένχες» έχοντας μάλιστα ένα παιχνίδι λιγότερο.
Ούτε ο αποκλεισμός για δεύτερη διαδοχική χρονιά από τους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ θορύβησε τη Ρεάλ. Λογικό μέχρι ένα σημείο. Όταν έχεις κατακτήσει το τρόπαιο τέσσερεις φορές σε μια πενταετία δύσκολα σου δημιουργεί πανικό μια τέτοια αποτυχία. Ωστόσο φέτος κινδυνεύει να μείνει εκτός από τη φάση των ομίλων. Και αυτό θα συνιστά μια πραγματικά παταγώδη αποτυχία. Είναι σίγουρο πως η ομάδα χρειαζόταν μεταγραφές. Μεταγραφές που δεν έκανε. Και όταν λέμε δεν έκανε το εννοούμε στον απόλυτο βαθμό. Ούτε μια. Το μόνο νέο πρόσωπο σε σχέση με πέρυσι είναι ο Μάρτιν Όντεγκααρντ, ο οποίος επέστρεψε χωρίς να θέλει από τον δανεισμό του.
Σίγουρα η πανδημία δημιούργησε πολλές δυσκολίες στο οικονομικό κομμάτι. Δεν ισχύει όμως αυτό για όλους; Καμία από τις υπόλοιπες μεγάλες ομάδες της Ευρώπης δεν ήταν τόσο αδρανής στο μεταγραφικό παζάρι όσο η Ρεάλ. Είναι να απορεί κανείς πως δεν αποκτήθηκε ένα στόπερ που να μπορεί να μπει στα παπούτσια του Βαράν ή του Ράμος. Όταν ο Ράμος χρειάστηκε να λείψει λόγω τραυματισμού το κέντρο της άμυνας κυριολεκτικά πελαγοδρομούσε.
Ο -κακός- Βαράν δεν γίνεται να μείνει εκτός γιατί κανείς δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει. Επίσης πως δεν αποκτήθηκε ένας ποδοσφαιριστής για την επίθεση; Κατανοώ την ατυχία με τον Αζάρ αλλά ένα δεύτερο φορ πίσω από τον Μπενζεμά δεν ήταν απαραίτητο; Ή μήπως υπάρχει παίκτης στο ρόστερ που να μπορεί να παίξει το ρόλο του Κασεμίρο; Οι μεταγραφές που έπρεπε να γίνουν ήταν μίνιμουμ τρεις. Δεν έγινε καμία. Όπως στρώνει κανείς κοιμάται.
Φαίνεται παγιδευμένος ο Ζιντάν
Φυσικά η κουβέντα θα έφτανε και στο θέμα του προπονητή. Καλώς ή κακώς αυτός είναι και θα είναι ο πρώτος υπεύθυνος για την κακή -και την καλή- εικόνα μιας ομάδας. Ο Ζιντάν ξέρουμε όλοι ποιος είναι. Προπονητικά πάντα. Γιατί σαν παίκτης η λέξη αμφισβήτηση δεν υπάρχει ούτε καν κόντα σε καμία από τις κουβέντες που γίνονται για εκείνον. Ωστόσο είναι η πρώτη φορά στη σύντομη -αλλά γεμάτη επιτυχίες- προπονητική του καριέρα που υπάρχουν σύννεφα γύρω από το όνομά του. Δεν είναι μόνο η εικόνα της Ρεάλ που προβληματίζει. Είναι περισσότερο ότι ο ίδιος μοιάζει ανήμπορος να κάνει κάτι για να την αλλάξει.
Για την ακρίβεια ο Γάλλος μοιάζει παγιδευμένος στις ιδέες του. Σε εκείνες τις ιδέες που εφάρμοζε και στην προηγούμενη θητεία του στη «Βασίλισσα». Αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό. Ένας προπονητής που μένει πιστός στις ιδέες του μπορεί κάλλιστα να πετύχει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Όταν κάτι όμως δεν βγαίνει οφείλει να προσαρμοστεί. Κι εκεί είναι που πραγματικά ξεχωρίζουν οι μεγάλοι από τους καλούς προπονητές.
Ο Ζιντάν μπορεί να κατέκτησε πολλά -παρά πολλά- σε μικρό χρονικό διάστημα, αλλά μεγάλος προπονητής δεν είναι ακόμα. Δεν θα γινόταν άλλωστε. Είναι λίγα τα χρόνια που εξασκεί το επάγγελμα για τόσο μεγάλους χαρακτηρισμούς. Η Ρεάλ που άφησε δεν έχει σχέση με τη Ρεάλ που βρήκε. Ο Μόντριτς μεγαλώνει, ο Μαρσέλο το ίδιο, ο Μπέιλ έγινε η πιο μπερδεμένη ιστορία των ευρωπαϊκών γηπέδων. Και φυσικά ο Κριστιάνο δεν είναι πια εδώ. Δεν γίνεται να εφαρμόσεις τα ίδια πράγματα όταν τέσσερεις από τους κομβικότερους ποδοσφαιριστές σου δεν μπορούν να σου προσφέρουν αυτά που σου πρόσφεραν.
Κατά τη δεύτερη θητεία του Ζιντάν στη Μαδρίτη μόνο ο Φέντε Βαλβέρδε αναδείχτηκε σαν μια νέα σημαντική σταθερά. Οι παίκτες που ήρθαν δεν έπιασαν, ενώ και πολλοί από εκείνους που υπήρχαν ήδη στο ρόστερ έκαναν βήματα πίσω. Έτσι σιγά σιγά η Ρεάλ έχασε την κυριαρχική ταυτότητα που είχε στο παιχνίδι της. Ο Ζιζού πρέπει άμεσα να βρει την άκρη του νήματος και να αρχίσει να το ξετυλίγει. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση ότι κι αν λέει το συναίσθημα το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Ειδικά για έναν προπονητή.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
