Ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στο χώρο του ποδοσφαίρου. Άνθρωπος των άκρων. Μαζί του δεν βαριέσαι ποτέ. Πάντα θα έχει να πει κάτι που θα διχάσει, θα ιντριγκάρει, θα συζητηθεί. Είτε τον μισείς, είτε τον λατρεύεις ένα πράγμα οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτο. Ο σεβασμός σε όσα έχει πετύχει. Ο Πορτογάλος βιώνει τα τελευταία χρόνια μια απαξίωση η οποία σε καμία περίπτωση δεν του αναλογεί.
Μετά την απόλυση του από τη Γιουνάιτεντ πολλοί τον χαρακτήρισαν ξεπερασμένο, λίγο, τελειωμένο. Ένας άνθρωπος με τόσους τίτλους και επιτυχίες στο βιογραφικό του ξαφνικά βρέθηκε να θεωρείται ανεπαρκής. Όταν πέρυσι τον Νοέμβρη αναλάμβανε την Τότεναμ το έκανε με σκοπό να κλείσει κάποια στόματα. Σίγουρα η φετινή πορεία τον «Πετεινών» είναι μια καλή αρχή, όμως υπάρχει δρόμος ακόμα. Και ο Ζοζέ δεν συνηθίζει να αφήνει δουλειές στη μέση.
Το χρονικό μιας άδικης απαξίωσης
Ποτέ δεν ήμουν φαν του Μουρίνιο. Για μεγάλο διάστημα μάλιστα τον αντιπαθούσα. Πάντα όμως σεβόμουν το έργο του και όλα αυτά που έχει πετύχει. Με τον καιρό θα μπορούσα να πω μάλιστα, ότι η αντιπάθειά άρχισε να σβήνει. Μεγαλώνοντας εκτίμησα σωστότερα το ποδοσφαιρικό του ταξίδι. Τις ομάδες που προπόνησε και την παρακαταθήκη που άφησε πίσω του. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά; Τους δύο πρώτους τίτλους της Τσέλσι στην εποχή Αμπράμοβιτς; Το ιστορικό τρεμπλ με την Ίντερ; Το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ απέναντι στην -κατά τη γνώμη μου καλύτερη ομάδα έβερ- Μπάρτσα του Πεπ; Το τρίτο του πρωτάθλημα με την Τσέλσι ακριβώς δέκα χρόνια μετά το πρώτο;
Επιτεύγματα σπουδαία. Με τεράστιο δείκτη δυσκολίας και με την προσωπική του σφραγίδα φαρδιά πλατιά σε κάθε ένα από αυτά. Κι όμως μετά το 2015 τα πράγματα πήγαν όντως άσχημα για τον Μουρίνιο. Τη σεζόν 15/16 οι «Μπλε» πήγαιναν συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Σε τέτοιο βαθμό που φτάσαμε στην απόλυσή του στα μέσα της σεζόν. Και να φανταστεί κανείς ότι μόλις τον Αύγουστο είχε υπογράψει τετραετή επέκταση. Από πρωταθλητής, απολυμένος μέσα σε λίγους μήνες. Ηχηρό χαστούκι.
Και κάπου εκεί ήρθε η Γιουνάιτεντ. Η δουλειά που στιγμάτισε τον Μουρίνιο σαν αποτυχημένο. Πόσο όμως ισχύει κάτι τέτοιο; Κατακτώντας τρεις τίτλους -Λιγκ Καπ, Γιουρόπα και Σούπερ Καπ- στην πρώτη του σεζόν ο «Μου» είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη. Στη δεύτερη σεζόν του τερμάτισε δεύτερος πίσω από την αχτύπητη Σίτι των 100 πόντων (ρεκόρ στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ). Στην τρίτη του σεζόν όμως τίποτα δεν λειτούργησε και το Δεκέμβρη του 19 απολύθηκε ξανά.
Ο ίδιος τότε είχε δηλώσει: «η κατάκτηση της δεύτερης θέσης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου». Υπερβολικό; Σίγουρα. Με αρκετή δόση αλήθειας ωστόσο. Βλέπετε το ρόστερ της Γιουνάιτεντ ήταν τουλάχιστον μέτριο. Αρκεί να σημειωθεί ότι εκείνη η δεύτερη θέση είναι η υψηλότερη που έχει κατακτήσει το κλαμπ στην μετά Σερ Άλεξ εποχή. Ήταν λοιπόν η αποτυχία του Μουρίνιο στη Γιουνάιτεντ τόσο παταγώδης ή μήπως τον πήρε και εκείνον η μπάλα σε μια γενικότερη κακή περίοδο για τους «Κόκκινους Διάβολους»;
Η Τότεναμ της εξιλέωσης
Το διάστημά που μεσολάβησε από την απόλυση της Γιουνάιτεντ μέχρι την πρόσληψη της Τότεναμ το όνομα του Μουρίνιο ισοπεδώθηκε. Παντογνώστες και προπονητές του καναπέ έσουρναν στον άλλοτε «Special One» τα εξ αμάξης. Δεν έχει θέση στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είπαν. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε την Τότεναμ από το να του προσφέρει ένα τεράστιο συμβόλαιο μετά το διαζύγιο με τον Ποτσετίνο. Εκείνος αντιμετώπισε τους «Πετεινούς» σαν μια τεράστια πρόκληση. Σαν την απόλυτη ευκαιρία να βγάλει τους πάντες λάθος.
Μια ομάδα που είναι σε ένα καλό επίπεδο αλλά δεν έχει μάθει να κερδίζει, αυτός θα την έκανε νικήτρια. Ο γάμος μεταξύ Τότεναμ και Μουρίνιο ήταν το τέλειο ζευγάρωμα για δύο πλευρές που ζητούσαν ακριβώς αυτά που μπορούν να πάρουν η μία από την άλλη. Το έργο του Πορτογάλου άρχισε να φαίνεται κατευθείαν στο βόρειο Λονδίνο. Όσο περνούσε ο καιρός η ομάδα του έχτιζε χαρακτήρα. Το γεγονός ότι είχε μείνει μακριά από την κορυφή πριν έρθει εκείνος βοήθησε. Υπήρχε χρόνος.
Χωρίς την πίεση των αποτελεσμάτων ο Μουρίνιο θα μπορούσε να χτίσει μια ομάδα που με τις κατάλληλες προσθήκες θα πρωταγωνιστούσε του χρόνου. Όπως ακριβώς γίνεται. Η φετινή Τότεναμ είναι μια τυπική ομάδα Μουρίνιο. Άφησε στην άκρη το ελκυστικό ποδόσφαιρο του Ποτσετίνο και έπαθε εμμονή με το αποτέλεσμα. Με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. Κάπως έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία της έχει περάσει 12 μέρες στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Μουρίνιο βρήκε ή δημιούργησε τα σωστά εργαλεία για να παίξει αυτό που θέλει. Τα πράγματα που του πιστώνονται είναι πάρα πολλά.
Η μονιμοποίηση του Ντάιερ σε ρόλο στόπερ, η μεταγραφή Χόιμπιεργκ, ο τρόπος με τον οποίο έπεισε τον Εντομπέλε να προσαρμοστεί στα θέλω του. Μα φυσικά πάνω από όλα το τρικ με τον Κέιν και τον Σον, οι οποίοι κάνουν πράγματα και θαύματα τη φετινή χρονιά. Η Τότεναμ από ένα σοφτ σύνολο, έχει μετατραπεί σε μια ομάδα γεμάτη μαχητές. Πιστούς στο πλάνο με όλο τους το είναι. Κάθε νίκη ατσαλώνει τον χαρακτήρα τους και τους κάνει να πιστεύουν σε αυτό που στην αρχή της χρονιάς ακουγόταν ανέκδοτο.
Ναι η Τότεναμ είναι διεκδικήτρια του τίτλου
Πριν την αρχή της χρονιάς κανείς δεν θα λογάριαζε την Τότεναμ ανάμεσα στους διεκδικητές. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι δεν θα την έβαζαν καν στην κουβέντα της τετράδας.
Κι όμως οι «Πετεινοί» μετά από 11 αγωνιστικές βρίσκονται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, έχοντας χάσει μόνο την πρώτη αγωνιστική από την Έβερτον. Έκτοτε μετράνε εφτά νίκες, τρεις ισοπαλίας και μερικά μεγάλα αποτελέσματα. Η Τότεναμ λοιπόν έχει ήδη πάρει διπλό στο Ολντ Τράφορντ, έχει κερδίσει στην έδρα της Σίτι και Άρσεναλ, ενώ έχει φύγει αλώβητη και από το Στάμφορντ Μπριτζ.
Μέσα σε αυτές τις 11 πρώτες αγωνιστικές η ομάδα του Μουρίνιο έχει την τρίτη καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος. Φυσικά και είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε ακόμα και για τετράδα –πόσο μάλλον για τίτλο-, ωστόσο είναι η εικόνα της ομάδας που σε πείθει ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα. Όχι η Τότεναμ δεν παίζει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, έχει όμως βρει σταθερές. Ξέρει τι κάνει μέσα στο γήπεδο, έχει σχέδιο και παίκτες ικανούς να το υπηρετήσουν. Οι ποδοσφαιριστές του Μουρίνιο γουστάρουν τον προπονητή τους. Παίζουν για εκείνον.
Η ομάδα διψούσε για μια εμπειρία κανονικού πρωταθλητισμού και κάνει ότι μπορεί για να την βιώσει με τις καλύτερες προοπτικές. Η ανάγκη για τρόπαια είναι διάχυτη παντού στο κλαμπ. Η στιγμή για να γίνει το βήμα παραπάνω έχει έρθει. Μέχρι τώρα τα πράγματα βαίνουν καλώς.
Η απουσία από το Τσάμπιονς Λιγκ δίνει την ευκαιρία στην ομάδα να στρέψει όλη της την προσοχή στο πρωτάθλημα. Η ενδεχόμενη κατάκτηση του θα ήταν η απόλυτη λύτρωση τόσο για το κλαμπ όσο και για τον Μουρίνιο.
Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο. Μπορεί το σενάριο που θέλει την Τότεναμ πρωταθλήτρια να ακούγεται σε κάποιος ακόμη σαν ανέκδοτο, αλλά μάλλον δεν είναι. Έτσι κι αλλιώς το χαμηλό προφίλ είναι κάτι που σίγουρα βοηθάει μια ομάδα χωρίς εμπειρία σε πρωταθλητισμό.
Ο Μουρίνιο το ξέρει καλά. Γι’ αυτό άλλωστε προ ημερών δήλωσε, ότι στην κούρσα του τίτλου η ομάδα του είναι… πόνυ. Ένας θεός ξέρει τι όντως σκεφτόταν μέσα του όταν έδινε αυτή την απάντηση. Μάλλον κάτι αρκετά… special!
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις