Η αισιοδοξία που έφερε η έλευση Αρτέτα τελικά κράτησε λίγο για την Άρσεναλ. Η φετινή χρονιά εξελίσσεται ως τώρα καταστροφικά για τους «Κανονιέρηδες». Μετά από 12 παιχνίδια, κατάφεραν να συγκεντρώσουν 13 βαθμούς, έχοντας σκοράρει μόλις δέκα φορές! Η εικόνα της ομάδας είναι απογοητευτική και τίποτα δεν μοιάζει να λειτουργεί σωστά. Μπορεί οι δύο τίτλοι στο τέλος της περσινής και στην έναρξη της φετινής σεζόν να διασκέδασαν τις εντυπώσεις όμως η αλήθεια είναι ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στο κλαμπ. Η Άρσεναλ πρέπει οπωσδήποτε να πάρει δραστικά μέτρα γιατί σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύει να… μικρύνει επικίνδυνα.
Σε κανονικές συνθήκες δε μπορεί ο Αρτέτα
Ο Μικέλ Αρτέτα ανέλαβε πέρυσι σε μια ακόμη δύσκολη περίοδο για την Άρσεναλ. Ο Έμερι είχε μόλις απολυθεί, ο στόχος της τετράδας είχε πάει περίπατο και ο Ισπανός ήρθε να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί τα πράγματα μέχρι εκείνο το σημείο, η σεζόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ειδικών συνθηκών. Να βγει η χρονιά με μια σχετική αξιοπρέπεια και να δούμε από του χρόνου τι θα κάνουμε. Ο Αρτέτα έμοιαζε ο ιδανικός άνθρωπος για τη δουλειά. Με πενταετή θητεία σαν παίκτης του κλαμπ, γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις. Πάνω απ’ όλα όμως γνώριζε τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση της ομάδας.
Ως ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής είχε την εμπιστοσύνη τόσο της διοίκησης, όσο και των οπαδών. Αυτό σε συνάρτηση με την ήδη χαμένη χρονιά αφαιρούσε αρκετή πίεση από πάνω του. Πράγματι ο Αρτέτα συμμάζεψε αρκετά την Άρσεναλ. Όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά όχι και αυτό το σκορποχώρι που βλέπαμε στις τελευταίες εβδομάδες του Έμερι. Όσο περνούσε ο καιρός το σύνολο γινόταν όλο και πιο συμπαγές. Σιγά σιγά άρχισε να αποκτά σταθερές και χαρακτήρα στο παιχνίδι της. Το έργο του Αρτέτα φαινόταν.
Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο νέος Πεπ, όπως πολλοί γραφικοί είπαν, αλλά με τον τρόπο του έδινε πράγματα στην ομάδα. Αποκορύφωμα η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας. Κερδίζοντας διαδοχικά Λέστερ, Σίτι και Τσέλσι κατέκτησε έναν σημαντικό τίτλο που σε μεγάλο βαθμό έσωζε τη σεζόν. Η κατάκτηση του Λιγκ Καπ κόντρα στη Λίβερπουλ λίγες βδομάδες μετά ήταν ακόμη ένα παράσημο για εκείνον. Η Άρσεναλ είχε βρει τον άνθρωπό της. Ή μήπως όχι;
Η φετινή χρονιά είχε άλλους στόχους και διαφορετικές προσδοκίες. Μεγαλύτερες απαιτήσεις. Ήταν και είναι μια… κανονική χρονιά στην οποία η ομάδα έπρεπε να παλέψει τουλάχιστον για την τετράδα. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να κερδίζεις μονά ματς νοκ άουτ από το να έχεις διάρκεια σε ένα μαραθώνιο όπως το πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ. Σαν μεγάλη ομάδα χρειάζεται συχνά να παίξεις ποδόσφαιρο κυριαρχίας για να πάρεις βαθμούς. Πράγμα που το σύνολο του Αρτέτα δείχνει να μην ξέρει καν πως γίνεται.
Θέλει γκρέμισμα, όχι αλλαγές
Φυσικά η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον Ισπανό τεχνικό. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας βρίσκονται και αυτοί σε τραγική κατάσταση. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να ξεχωρίζει. Στην άμυνα ο Γκάμπριελ δεν μπορεί μόνος του να συμμαζέψει την κατάσταση. Οι Χόλντιγκ και Μουστάφι ξεκάθαρα δεν είναι παίκτες αυτού του επιπέδου, ο Νταβίντ Λουίζ συνεχίζει να μην πείθει, ενώ ο πολλά υποσχόμενος νεαρός Σαλιμπά έχει κυριολεκτικά εξαφανιστεί από τον Αρτέτα. Στο κέντρο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
Μόνο το γεγονός ότι η δυάδα χαφ που έχουμε δει περισσότερο φέτος είναι οι Τσάκα-Ελνένι λέει πολλά. Ο Τομάς Παρτέι που ήρθε για να κάνει τη διαφορά πάει από τον έναν τραυματισμό στον άλλο, ενώ ο Θεμπάγιος δεν προσφέρει απολύτως τίποτα δημιουργικά. Στην επίθεση ο Λακαζέτ παραμένει βυθισμένος στη μετριότητα, ο Πεπέ αγνοείται και ο Γουίλιαν είναι σαν μην ήρθε ποτέ. Ακόμη και ο Ομπαμεγιάνγκ είναι αγνώριστος.
Ο Γκαμπονέζος που κρατούσε πάντα την απόδοσή του σε πολύ ψηλά στάνταρ και πέρυσι κουβάλησε μόνος του την ομάδα, φέτος είναι σκιά του εαυτού του. Στο πρωτάθλημα μετράει μόλις δύο γκολ -το ένα με πέναλτι- χωρίς να έχει σκοράρει ποτέ εντός έδρας. Καταλαβαίνει κανείς πως όταν μέχρι και αυτός δεν… τραβάει τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αν η Άρσεναλ θέλει κάποια στιγμή να επιστρέψει στα γνωστά της στάνταρ δεν θέλει απλά αλλαγές. Θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
Παραπάνω από τους μισούς παίκτες του ρόστερ δεν θα πέρναγαν ούτε έξω από τα αποδυτήρια των ομάδων που είχε το στις δεκαετίες του 90 και του 00. Μπορεί αυτή η διαδικασία να πάρει χρόνο και να οδηγήσει και σε άλλες χαμένες σεζόν, αλλά οι αυταπάτες πρέπει να τελειώσουν κάποια στιγμή στο Βόρειο Λονδίνο. Όσο συνεχίζουν έτσι δεν πρόκειται να ξεφύγουν από τη μιζέρια που ίδιοι οδήγησαν τους εαυτούς τους. Η απόσταση από τις καλές ομάδες του Νησιού αυξάνεται συνεχώς και αυτό μπορεί να έχει επικίνδυνες συνέπειες σε βάθος χρόνου.
Κινδυνεύει να αλλάξει μέγεθος
Έτσι όπως οδεύουν τα πράγματα η Άρσεναλ κινδυνεύει να χάσει το σημαντικότερο πράγμα για μια μεγάλη ομάδα. Το κύρος και το μέγεθός της. Τελευταία φορά που κατέκτησε το πρωτάθλημα ήταν πριν 17 χρόνια. Ακόμη κι έτσι όμως βρίσκονταν σταθερά στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας. Έπαιζε στο Τσάμπιονς Λιγκ, κέρδιζε κάποια Κύπελλα. Έβρισκε τρόπους να διατηρείται στο προσκήνιο. Αυτό σιγά σιγά δείχνει να αλλάζει. Ήδη εδώ και τρία χρόνια απουσιάζει από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα τα καταφέρει ούτε του χρόνου. Η άνοδος των υπόλοιπων ομάδων του Big 6 αυξάνει τον ανταγωνισμό και οι «Κανονιέρηδες» δεν μπορούν να ακολουθήσουν.
Οι κορυφαίοι παίκτες στον κόσμο έχουν σταματήσει να θεωρούν την Άρσεναλ ως έναν προορισμό που θα ανεβάσει την καριέρα τους. Όσο περισσότερα χρόνια δεν έρχονται επιτυχίες αυτή η κατάσταση όλο και θα εντείνεται. Η Άρσεναλ μπορεί να είναι βάση τίτλων η τρίτη μεγαλύτερη ομάδα στην Αγγλία, αλλά ακόμη κι έτσι δεν είναι… Λίβερπουλ. Δεν έχει την ίδια δυναμική. Δεν μπορεί να αντέξει τόσο καιρό μακριά από τους τίτλους όσο οι «Κόκκινοι» και να μην αλλοιωθεί το μέγεθός της.
Αν δεν καταφέρει να ανατρέψει την κατάσταση υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να εδραιωθεί σαν μια ομάδα που κυνηγάει απλά την έξοδο στο Γιουρόπα. Να μετατραπεί από μεγάλη σε ιστορική ομάδα. Κάτι σαν την Έβερτον για παράδειγμα. Τα «Ζαχαρωτά» είναι η τέταρτη ομάδα σε τίτλους στην Αγγλία, όμως σχεδόν κανείς δεν το θυμάται πλέον. Η χρόνια αποχή τους από τις πρώτες θέσεις τους έχει αλλάξει σαν μέγεθος.
Σήμερα είναι μια από τις καλές ομάδες της Πρέμιερ, η οποία θα φέρει κάποιος καλούς παίκτες, θα πάρει κάποια μεγάλα ματς, αλλά μέχρι εκεί. Το ταβάνι της είναι και θα είναι η εξάδα. Που είναι πιο κοντά σήμερα η Άρσεναλ; Στο μέγεθος της Λίβερπουλ ή σε εκείνο της Έβερτον; Ίσως κάπου στη μέση. Που θα είναι αν συνεχίσει για άλλη μια τριετία στα στάνταρ των τελευταίων χρόνων; Η απάντηση είναι προφανής και μάλλον δεν θα αρέσει καθόλου στους φίλους των «Κανονιέρηδων».
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
