Μετά το χθεσινό διπλό επί της Έιμπαρ η Ατλέτικο Μαδρίτης άνοιξε τη διαφορά από τη δεύτερη Ρεάλ στους εφτά βαθμούς. Αν μάλιστα κερδίσει και το παιχνίδι που χρωστάει τότε αυτόματα θα πάει στο +10. Μια διαφορά που πολύ δύσκολα μπορεί να γυρίσει. Η ομάδα του Σιμεόνε είναι σα να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο που την οδηγεί από νίκη σε νίκη. Με τον Λουίς Σουάρεζ σε ημιάγρια κατάσταση και με την άμυνά της να μασάει σίδερα οι «Ροχιμπλάνκος» είναι το απόλυτο αφεντικό του Ισπανικού πρωταθλήματος. Η φετινή κούπα μόνο με… αυτοκτονία μπορεί να χαθεί.
Επειδή αυτή είναι η καλύτερη
Η φετινή πορεία της Ατλέτικο είναι καταπληκτική. Σε 17 αγώνες μέχρι στιγμής η ομάδα του Σιμεόνε έχει κερδίσει τους 14 και έχει χάσει μόλις τον έναν! Με τη γνωστή συνταγή Τσόλο, η άμυνά της είναι η καλύτερη στην Ευρώπη, έχοντας δεχτεί μόλις εφτά γκολ, ενώ με 33 γκολ έχει τη δεύτερη καλύτερη επίθεσή στην Πριμέρα πίσω μόνο από τη Μπαρτσελόνα. Οι αριθμοί καθρεφτίζουν ξεκάθαρα μια ομάδα, η οποία οδεύει ολοταχώς για… κούπα. Παρόλα αυτά τα επιτεύγματα της Ατλέτικο συχνά υποβαθμίζονται λόγω της κατάστασης που βρίσκονται η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα.
Οι δύο γίγαντες του Ισπανικού ποδοσφαίρου διανύουν πραγματικά ένα πολύ κακό φεγγάρι. Έχουν σημαντικά προβλήματα και δε θυμίζουν σε τίποτα τις εμβληματικές ομάδες που οι δύο αυτοί σύλλογοι παρουσίασαν στο -πολύ- πρόσφατο παρελθόν. Βέβαια οι ευθύνες για την κατάσταση που έχουν περιέλθει βαραίνουν αποκλειστικά τις ίδιες. Θέλω να πω δεν πρόκειται για κάποιου είδους αποτυχία ή για θέματα οικονομικής φύσεως. Τα ρόστερ τους εξακολουθούν να είναι από τα ακριβότερα στον κόσμο, με ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης.
Ωστόσο η δεδομένη πτώση των «Μερένχες» και των «Μπλαουγκράνα» δε σημαίνει απολύτως τίποτα για την αξία της μέχρι τώρα σεζόν της Ατλέτικο. Τα αποτελέσματα και η εικόνα της είναι ομάδας που θα χτυπούσε τίτλο ανεξαρτήτως συνθηκών. Το ότι οι άλλοι δε μπορούν να την ακολουθήσουν δεν είναι πρόβλημά της. Ακόμα κι αν Ρεάλ και Μπαρτσελόνα βρίσκονταν στα γνωστά τους στάνταρ δύσκολα θα είχαν ξεπεράσει σε αυτό το σημείο της σεζόν την Ατλέτικο στη βαθμολογία.
Σίγουρα θα ήταν πιο κοντά αλλά και πάλι οι «Ροχιμπλάνκος» πιθανότατα θα βρίσκονταν στην κορυφή. Όπως άλλωστε συνέβη μέχρι το τέλος της σεζόν 13/14 που κατέκτησαν το τελευταίο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Φέτος μάλιστα αν συνεχίσουν σε ανάλογους ρυθμούς δεν αποκλείεται οι βαθμοί που θα συγκεντρώσουν να είναι οι περισσότεροι στην ιστορία της ομάδας. Όσο λοιπόν κάποιοι στέκονται στην κακή κατάσταση των Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, η Ατλέτικο βρίσκεται στο δρόμο για μια… ιστορική σεζόν.
Με Σουάρεζ οδηγό
Πρόσφατα είχαμε γράψει από εδώ για την τεράστια διαφορά που έχει κάνει η παρουσία του Λουίς Σουάρεζ στη συνολική εικόνα της Ατλέτικο. Ωστόσο μετά και τη χθεσινή του εμφάνιση, ο Ουρουγουανός παικταράς μας… αναγκάζει να γίνουμε κουραστικοί. Κόντρα στην Έιμπαρ οι «Ροχιμπλάνκος» δυσκολεύτηκαν αρκετά. Έμειναν νωρίς πίσω στο σκορ και βρέθηκαν να κυνηγούν. Μια κατάσταση που ούτε έχουν συνηθίσει, αλλά ούτε και τους βολεύει. Παραδοσιακά ο Σιμεόνε ψάχνει πάντα το πρώτο γκολ που θα του επιτρέψει να θωρακίσει την άμυνά του και να κλειδώσει το ματς.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει την Ατλέτικο να δυσκολεύεται να ανατρέψει ένα παιχνίδι αν αυτό… στραβώσει από νωρίς. Έτσι και χθες. Μετά το γκολ της η Έιμπαρ κλείστηκε εξαιρετικά στο δικό της μισό και έκανε δύσκολη τη ζωή της Ατλέτικο. Κι ενώ τα προηγούμενα χρόνια το ενδεχόμενο γκέλας σε ένα τέτοιο παιχνίδι να ήταν αρκετά πιθανό, φέτος υπάρχει ο Λουίς Σουάρεζ. Τα δυο χθεσινά του γκολ που έδωσαν και το τρίποντο στην ομάδα του, ήταν αποτέλεσμα των δύο βασικότερων χαρακτηριστικών του παιχνιδιού του. Κλάση και… πονηριά.
Στο πρώτο γκολ μπορεί να βρέθηκε σε θέση βολής από… καραμπόλα, αλλά το τελείωμά του ήταν σκέτη αλητεία. Από την κλειστή γωνία του -φοβερού χθες- τερματοφύλακα της Έιμπαρ, ο Σουάρεζ βρήκε τρόπο να στείλει τη μπάλα ακριβώς εκεί που έπρεπε για να σκοράρει. Γκολ τεράστιας κλάσης, από έναν από τους καλύτερους φορ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Στο δεύτερο τέρμα δε, κλάση και πονηρία συνδυάστηκαν σε απόλυτο βαθμό.
Στο 87 ο Καράσκο επιχείρησε μια βαθιά μπαλιά στην πλάτη της άμυνας. Ο Σουάρεζ -που δεν έχει πια την έκρηξη του παρελθόντος- είδε τον αμυντικό της Έιμπαρ να τον προλαβαίνει. Έβαλε το σώμα του σωστά για να προστατέψει τη μπάλα και την κατάλληλη στιγμή εκμεταλλευόμενος την προσπάθεια του στοπέρ να διώξει, έπεσε μέσα στην περιοχή. Ένα πέναλτι που το κέρδισε καθαρά με την εξυπνάδα του και που ανάγκασε μέχρι και το var να το παραδεχτεί. Ο ίδιος ανέλαβε την εκτέλεση. Στο τελευταίο λεπτό με τους παλμούς στο κόκκινο και την αγωνία στο κατακόρυφο, επέλεξε ένα… σκαψιματάκι στο κέντρο της εστίας. Δεύτερο γκολ, νίκη και αντίο.
Ένα σύνολο από καμικάζι
Τον Σιμεόνε και τον τρόπο παιχνιδιού του τον γνωρίζουμε όλοι. Πάει μια δεκαετία από τότε που Αργεντίνος ανέλαβε την Ατλέτικο και άλλαξε τη μοίρα της. Όποιος περιμένει ένα φαντεζί σύνολο που θα παίζει… μπαλίτσα και θα βγάζει γούστα, περιμένει μάταια. Τα τελευταία χρόνια ίσως να επιχειρήθηκε μια τέτοια στροφή, αλλά η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Η στασιμότητα της Ατλέτικο και η αδυναμία της να μπει και πάλι σφήνα στο δίπολο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα γέννησε την ανάγκη αλλαγής. Πολλοί ήταν εκείνοι -ακόμα και εντός ομάδας- που ισχυρίστηκαν ότι του στυλ του Σιμεόνε είναι ξεπερασμένο.
Δε μπορεί μια ομάδα τέτοιου στάτους να παίζει για πάντα με αυτό τον τρόπο. Ο ισχυρισμός αυτός είχε σίγουρα μια βάση. Πολλές φορές έχουμε δει την Ατλέτικο να αδυνατεί πλήρως να διαχειριστεί το ρόλο του φαβορί και να χάνει βαθμούς σε θεωρητικά εύκολα ματς. Ξεκίνησε λοιπόν μια προσπάθεια να γίνει η ομάδα κάπως πιο επιθετική. Ήρθαν παίκτες με χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να κάνουν την ομάδα πιο απρόβλεπτη επιθετικά. Μάταια. Η Ατλέτικο έχασε την ταυτότητά της. Τα δύο τελευταία χρόνια έδειχνε αρκετά μπερδεμένη.
Τελικά ο Σιμεόνε επανήλθε στη γνωστή του συνταγή. Και όλοι ακολούθησαν θέλοντας και μη. Ο Λεμάρ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Παίκτης που έβγαλε μάτια με τη Μονακό έχοντας ως κύρια στοιχεία στο παιχνίδι του την ταχύτητα και τη ντρίμπλα. Στην Ατλέτικο δυσκολεύτηκε απίστευτα. Είδε την αξία του να πέφτει κατακόρυφα, έχασε τη θέση βασικού, ήταν με το ένα πόδι στην έξοδο. Τελικά θυσίασε το ένστικτό του για χάρη της ομάδας. Έγινε και αυτός ένας στρατιώτης του Τσόλο.
Σήμερα είναι βασικός και αναντικατάστατος στα αριστερά του κέντρου. Και όσο συνεχίζει να δείχνει πάθος και αυταπάρνηση δε θα χάσει τη θέση του. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι που ξεκινάνε για τον Σιμεόνε. Ο Τσόλο δε διστάζει να βάλει τον Ερμόσο στη θέση του επιθετιγονενή Λόντι στα αριστερά της άμυνας ή να αφήσει τον πολύ Ζοάο Φέλιξ στον πάγκο για να παίξει το σκυλί του πολέμου Κορεά. Γιατί αν δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις για την ομάδα δε θα παίζεις στην Ατλέτικο του Σιμεόνε.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
