Η Ατλέτικο Μαδρίτης αιφνιδίασε τους πάντες στο ξεκίνημα της σεζόν. Η ομάδα του Σιμεόνε πετούσε από νίκη σε νίκη δείχνοντας μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Με σαφώς μεγαλύτερη διάθεση να επιτεθεί καθάριζε εύκολα τα παιχνίδια και ανέβαζε συνεχώς τη διαφορά από τους διώκτες της. Με Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα να προβληματίζουν η υπόθεση τίτλος είχε τους «Ροχιμπλάνκος» ως απόλυτο φαβορί. Κι εκεί που όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει, η Ατλέτικο άρχισε να εμφανίζει ξανά τις γνωστές της παθογένειες. Σαν αποτέλεσμα έχασε ότι διαφορά αλλά και ψυχολογία είχε χτίσει και πλέον μόνο με φαβορί δεν μοιάζει.
Ατλέτικο έτοιμη να χάσει το άχαστο
Για την Ατλέτικο Μαδρίτης όλα έμοιαζαν ιδανικά μέχρι τα τέλη Γενάρη. Η ομάδα κέρδιζε όποιον έβρισκε μπροστά της (έχασε μόνο από τη Ρεάλ) και βάδιζε ολομόναχη στο δρόμο για την κορυφή. Η σταθερότητα και η σιγουριά που έβγαζε στο παιχνίδι της δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης. Ο Σουάρεζ σκόραρε κατά ριπάς, ο Φέλιξ έπαιζε επιτέλους με βάση το τεράστιο ταλέντο του, ο Γιορέντε εξελισσόταν σε παίκτη που αλλάζει τις ισορροπίες.
Το σύνολο του Σιμεόνε λειτουργούσε ρολόι. Η αμυντική λειτουργία εξακολουθούσε να είναι σεμιναριακή, μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε και επίθεση. Μια επίθεση με ταλέντο και δυνατότητες να καθαρίζει παιχνίδια που τα προηγούμενα χρόνια συχνά εξελίσσονταν σε εφιάλτες. Σε αυτό το διάστημα οι «Ροχιμπλάνκος» κέρδισαν 50 από τους 57 διαθέσιμους βαθμούς. Πριν μερικούς μήνες μάλιστα, βρέθηκαν στο +13 από τη δεύτερη θέση, έχοντας παιχνίδι λιγότερο! Για τους περισσότερους η υπόθεση τίτλος είχε ήδη κριθεί. Η επιστροφή της Ατλέτικο στην κορυφή της Πριμέρα Ντιβιζιόν για πρώτη φορά μετά το 2013 έμοιαζε με προ τετελεσμένο γεγονός. Κι όμως δεν ήταν έτσι.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια κατηφόρα που κανείς δεν έβλεπε να έρχεται. Η Ατλέτικο κατάφερε -γιατί περι κατορθώματος πρόκειται- να στείλει όλο αυτό το προβάδισμα στα σκουπίδια. Προβλήματα και παθογένειες που έμοιαζαν να έχουν ξεπεραστεί έκαναν ξανά την εμφάνισή τους. Από τον Φλεβάρη βλέπουμε μια ομάδα που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που μέχρι εκείνο το σημείο κυριαρχούσε.
Απόλυτα προβλέψιμη, με πλήρη ανικανότητα να επιβληθεί σε οποιοδήποτε ματς και χωρίς χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Σα να μην έφταναν όλα αυτά η ομάδα του Σιμεόνε εμφάνισε και θέματα στην αμυντική της λειτουργία. Το στέρεο οικοδόμημα κατέρρευσε, η συνέπεια πήγε περίπατο και το διαφαινόμενο σίγουρο πρωτάθλημα έγινε κούρσα για τρεις. Ευθύνες για αυτή την κατρακύλα μπορούν αποδοθούν πολύπλευρα. Το μεγαλύτερο μερίδιο ωστόσο δικαιωματικά θα πάει στον Τσόλο Σιμεόνε.
Ευθύνες χωρίς αστερίσκους
Αυτή τη φορά δεν θα αναφερθούμε καθόλου στη συμβολή του Σιμεόνε στη γιγάντωση του μεγέθους της Ατλέτικο Μαδρίτης. Αυτό είναι κάτι λίγο πολύ γνωστό σε όλους και η σχετική συζήτηση έχει γίνει ξανά και ξανά. Δεν έχει πλέον τίποτα να προσφέρει. Ούτε σε θεωρητικό επίπεδο αλλά ούτε σε πρακτικό. Αν η Ατλέτικο θέλει μια ζωή να ευχαριστεί τον Σιμεόνε που την έφτασε μέχρι εδώ τότε πρόβλημά της. Αν είναι ικανοποιημένη με την τρίτη θέση στην Ισπανία και την παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ τότε είμαστε εντάξει. Αν όμως θέλει να κάνει το επόμενο βήμα κάτι πρέπει να αλλάξει.
Κι όταν μιλάμε για επόμενο βήμα δεν εννοούμε να τα σαρώνει όλα κάθε χρόνο, αλλά να αποκτήσει χαρακτήρα μεγάλης ομάδας. Δε νοείται με τόση ποιότητα στο ρόστερ να μη μπορεί να επιβληθεί ούτε σε παιχνίδια με μικρομεσαίες ομάδες. Είναι λες και έχει την εμμονή να κερδίζει τα παιχνίδια με αίμα. Με κλεφτοπόλεμο και όχι με κυριαρχία. Το κάνει τόσα χρόνια που πλέον έχει περάσει στο dna της. Στο πρώτο μισό της φετινής χρονιάς που αυτό φάνηκε να αλλάζει, είδαμε ότι υπάρχουν οι δυνατότητες. Όταν όμως ο Σιμεόνε πήρε μια διαφορά ασφαλείας θεώρησε ότι πρέπει να την διαφυλάξει και όχι να τη διατηρήσει. Γιατί; Γιατί φοβήθηκε.
Δε νιώθει άνετα με την ομάδα του να επιτίθεται. Δε νιώθει άνετα με το να βγάζει πολλούς παίκτες μπροστά. Τι κι αν αυτό δούλεψε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη φετινή σεζόν. Ο Αργεντίνος τεχνικός νιώθει τέτοια ανασφάλεια όταν δεν έχει πέντε και έξι παίκτες πίσω από το κέντρο που χάλασε μια συνταγή η οποία τον οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον τίτλο.
Υπάρχουν στιγμές που η Ατλέτικο επιτίθεται με τρεις ποδοσφαιριστές. Δεν εμφανίζει καθόλου γλύκα και σπιρτάδα στο παιχνίδι της. Δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε από ομάδα τρίτης κατηγορίας. Στο Τσάμπιονς Λιγκ η Τσέλσι την πάτησε σε δύο παιχνίδια. Στο πρώτο ματς μεταξύ τους ο Σιμεόνε κατέβασε την ομάδα του με έξι παίκτες στην άμυνα. Σε εντός έδρας παιχνίδι. Ε εντάξει, όλα έχουν τα όριά τους.
Δραστικές αλλαγές ακόμα κι αν έρθει ο τίτλος
Αν η Ατλέτικο έπαιζε στην Πρέμιερ Λιγκ ο Σιμεόνε θα είχε ήδη απολυθεί. Όχι φέτος, αλλά εδώ και χρόνια. Στην Πριμέρα Ντιβιζιόν δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει εκτός τετράδας. Εκτός των Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν υπάρχουν ομάδες που να μπορούν να την απειλήσουν. Ακόμη κι αν βρεθεί κάποια να την προσπεράσει είναι απίθανο να βρεθεί και δεύτερη που θα την πετάξει εκτός τετράδας. Στην Πρέμιερ Λιγκ ο Σιμεόνε θα είχε την τύχη του Ποτσετίνο. Κι εκείνος άλλαξε επίπεδο την Τότεναμ. Από ομάδα της μέσης την έκανε ομάδα της ελίτ αλλά όταν ο ανταγωνισμός τον πέταξε εκτός τετράδας απολύθηκε εν μία νυκτί. Ακόμα κι αν ο φετινός τίτλος τελικά έρθει, η αλλαγή νοοτροπίας και κατεύθυνσης είναι απαραίτητη.
Αυτό οφείλει να συμβεί είτε με τον Τσόλο στο τιμόνι είτε με κάποιον άλλο τεχνικό. Διότι οι εμμονές στο ποδόσφαιρο δεν πήγαν ποτέ κανέναν μπροστά. Καμία συνταγή επιτυχίας δεν κράτησε για πάντα. Βλέπουμε πως ένας πραγματικά κορυφαίος προπονητής όπως ο Πεπ αναθεώρησε το πλάνο του όταν αυτό δεν δούλεψε. Έτσι η περσινή προβληματική Σίτι παρουσιάστηκε φέτος ανίκητη και βρίσκεται μια ανάσα από τον τίτλο στην Αγγλία. Όποιος δεν προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα νομοτελειακά μένει πίσω.
Προφανώς και ο κάθε προπονητής έχει μια φιλοσοφία και κάποιες ιδέες αλλά όταν αυτά δεν επηρεάζονται από τις απαιτήσεις τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Ο Σιμεόνε οφείλει αυτό να το καταλάβει. Όχι για μισή σεζόν αλλά σε μόνιμη βάση. Καλύτερο παράδειγμα από την εικόνα του Ζόαο Φέλιξ δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Όταν η Ατλέτικο αποφάσιζε να παίξει ποδόσφαιρο ο Πορτογάλος μεσοεπιθετικός ήταν μαζί με τον Σουάρεζ οι πολυτιμότεροι παίκτες.
Απελευθερωμένος από τα δεσμά του σφικτού συστήματος του Σιμεόνε θύμισε σε όλους γιατί κόστισε 120 εκατομμύρια το καλοκαίρι του 2019. Από τον Φλεβάρη και μετά είναι αγνώριστος. Χαμένος μέσα σε ένα σύνολο που αμύνεται μαζικά και επιτίθεται στην… τύχη. Όπως χαμένη θα βγει και η Ατλέτικο αν συνεχίσει να πιστεύει ότι με αυτό το σκεπτικό μπορεί να εξελιχθεί παραπάνω. Η φετινή σεζόν της το έδειξε αυτό με τον πλέον σκληρό τρόπο. Ας κοιτάξει λοιπόν την αλήθεια κατάματα κι ας σταματήσει να την αποφεύγει.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις