Τα περισσότερα παιδιά στα 8 τους χρόνια περνούν αρκετό χρόνο με τους γονείς τους. Όχι όμως ο Κέβιν Ντε Μπρούιν, ο οποίος πριν καν τελειώσει το Γυμνάσιο ζούσε σχεδόν σαν… φοιτητής! Λογικό μας φαίνεται λοιπόν που στα 29 του, κάτι παραπάνω από είναι ικανός να διαπραγματευτεί ότι θέλει ο ίδιος. Άλλωστε το ταλέντο του δεν χρειάζεται… περιτύλιγμα.
Μαθημένος να είναι μόνος
Μια από τις μεγαλύτερες θυσίες που πρέπει να κάνουν οι περισσότεροι αθλητές είναι το να αφήσουν στην άκρη μια «ήρεμη, φυσιολογική ζωή». Ξεκινώντας τον πρωταθλητισμό από νεαρή ηλικία, οι προπονήσεις αφήνουν σε δεύτερη μοίρα τα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια. Ειδικά αν αυτό ξεκινήσει από την τρυφερή ηλικία των 8, το να βλέπεις τους γονείς σου είναι πραγματική πολυτέλεια.
Ακριβώς έτσι ξεκίνησε η ζωή για τον Κέβιν Ντε Μπρούιν, ο οποίος πριν καν τελειώσει το δημοτικό ήταν περιζήτητος στο Βέλγιο. Μέσα σε μια διετία στην άσημη Ντρόνγκεν, οι «μεγάλοι» του Βελγίου δεν δυσκολεύτηκαν να τον εντοπίσουν. Η Γκενκ δεν άργησε να τον κάνει δικό της, πιστεύοντας πως έχει στα χέρια της το επόμενο μεγάλο αστέρι της χώρας. Αυτή η μεταγραφή είναι κάτι που κάθε πιτσιρίκος θα ήθελε, ωστόσο είχε ένα ακριβό τίμημα. Έπρεπε να φύγει από την Γάνδη. Ο ήδη περιορισμένος χρόνος με τους γονείς του θα μειωνόταν περισσότερο, καθώς θα μπορούσε να τους βλέπει μόνο τα Σαββατοκύριακα. Ο πατέρας του έχοντας επιχειρήσεις στην Αφρική ήταν συνεχώς στο πόδι, έχοντας μάθει έτσι και τον γιό του. Αρκετές φορές, ο μικρός Ντε Μπρούιν θα πηγαινοερχόταν στην Αγγλία, όπου και ζούσαν οι συγγενείς της μητέρας του.
Πλέον έπρεπε να αφοσιωθεί πλήρως στο ποδόσφαιρο, «ξεχνώντας» αυτό που τα περισσότερα παιδιά έχουν ως δεδομένο: να βρίσκεσαι με αυτούς που αγαπάς. Αναγκασμένος να επιβιώσει, ο Ντε Μπρούιν έπρεπε να προσαρμοστεί. Στα 14 του ζούσε μόνος του και μαγείρευε για τον εαυτό του. «Δεν είχα πολλά χρήματα, αλλά κατάφερνα να τα βγάλω πέρα» αναφέρει στην αυτοβιογραφία του «Keep It Simple». Ήταν ήδη αυτάρκης ως έφηβος.
Η ελπίδα ενός έθνους
Η νέα χιλιετία δεν βρήκε με τον καλύτερο τρόπο την εθνική ομάδα του Βελγίου. Μετά από μια 20ετία σταθερότητας και 6 συναπτές προκρίσεις σε Μουντιάλ, το 2002 ήταν η τελευταία χρονιά της «παλαιάς φρουράς». Ο αποκλεισμός στην φάση των «16», ήταν και για τους περισσότερους παίκτες της εθνικής η τελευταία ανάμνηση με το εθνόσημο. Ούτε εντυπωσιακή, αλλά ούτε κακή, αυτή η γενιά των «κόκκινων διαβόλων» αποχωρούσε. Και τη θέση τους πήρε η απογοήτευση. Μένοντας εκτός Γιούρο και Μουντιάλ, το 2007 το Βέλγιο έφτασε σε ιστορικό χαμηλό στην παγκόσμια κατάταξη (71η).
Και τότε ξεκίνησε να αναδιπλώνεται το ταλέντο του Ντε Μπρούιν. Ο νεαρός και γεμάτος ταλέντο και αποφασιστικότητα μέσος ήταν ο «Μεσσίας» τον οποίο έψαχνε απεγνωσμένα το ποδόσφαιρο της χώρας του. Κόντρα στους… γερασμένους και όχι τόσο ικανούς παίκτες της τότε εθνικής ομάδας, φαινόταν ως η πνοή φρεσκάδας που χρειαζόταν το Βέλγιο για να ξεκολλήσει από τον βάλτο. Αυτός που θα μπορούσε να ηγηθεί της επόμενης γενιάς.
Προχωρώντας μερικά χρόνια μετά, ο ηγέτης που έβλεπαν οι σκάουτερς στο πρόσωπο του μικρού κοκκινομάλλη. Στην «χρυσή γενιά» του Βελγίου, την οποία απαρτίζουν τεράστιοι αστέρες όπως ο Αζάρ, ο Κουρτουά, ο Λουκάκου και πολλοί άλλοι, είναι αυτός που κρατάει την μπαγκέτα. Ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει όλα τα κομμάτια μαζί και κρατάει την ισορροπία στην κορυφαία εθνική ομάδα στον κόσμο αυτή τη στιγμή (βάσει κατάταξης FIFA).
Η Σίτι τον εμπιστεύτηκε και ο Ντε Μπρούιν
Συνήθως η αγορά ενός παίκτη από μια ομάδα της ελίτ στα χρόνια που είναι… άγουρος ένας παίκτης δεν έχει καλά αποτελέσματα. Μόλις στα 20 του η Τσέλσι τον πήρε από το ταπεινό βελγικό πρωτάθλημα και τον πέταξε στην σκληρή Πρέμιερ Λιγκ.
Στο Λονδίνο βίωσε μια από τις χειρότερες περιόδους της καριέρας του. Η κόντρα του με τον Ζοσέ Μουρίνιο τον έκανε να σκληρύνει ακόμα περισσότερο. Αν ως πιτσιρικάς είχε πείσμα και θέληση να πετύχει, το άδειασμα και η απόρριψη από τον «Special One» λειτούργησε ως καύσιμο για να ανέβει ακόμα υψηλότερα. Μόλις 2 χρόνια μετά το «ξεφόρτωμα» του «κλαψιάρη», ο Βέλγος θα «επέστρεφε ως τιμωρός στον τόπο του εγκλήματος». Και θα φρόντιζε να δείξει με κάθε τρόπο το πόσο μεγάλο λάθος έκανε η Τσέλσι αδειάζοντας τον.
Αυτό που δεν ξεχνάει είναι το πόσο εύκολα μπορούν να αδειάσουν οι «μεγάλοι» τους «μικρούς». Η Σίτι τον εμπιστεύτηκε όταν οι περισσότεροι κριτίκαραν το πόσα χρήματα πετούσαν οι «πολίτες» αγοράζοντας τον από την Βόλφσμπουργκ. Και φρόντισε να τους ανταμείψει με κάθε τρόπο που μπορούσε για αυτό. Το 2020 ήταν ασταμάτητος με 23 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις! Πέρσι αναδείχθηκε κορυφαίος πλέιμεικερ στον κόσμο, ενώ έσπασε το ρεκόρ τελικών πασών σε μια χρονιά στην Πρέμιερ με 20. Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες όμως για όσα έχει πετύχει στο γήπεδο ο Βέλγος.
Μια εποχή του ποδοσφαίρου που οι παίκτες αλλάζουν τις ομάδες σαν πουκάμισα, ο ίδιος είναι ικανοποιημένος. Μια εποχή που όλοι θέλουν να παίξουν στην Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα, ο Βέλγος δεν θέλει να… δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει. Μια εποχή που οι ατζέντηδες ευδοκιμούν και ελέγχουν σχεδόν τους πάντες στο ποδόσφαιρο, ο Ντε Μπρούιν δείχνει πως μεγάλωσε αυτάρκης. Χωρίς την ανάγκη κάποιου να του βάλει ηνία.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις