Πριν από την έναρξη του Euro 2020 ελάχιστοι πίστευαν πως η Ιταλία μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Όσο όμως η διοργάνωση προχωρούσε η «Σκουάντρα Ατζούρα» κέρδιζε συνεχώς πόντους και πιστή. Ένα σύνολο με αρκετά νέα ονόματα και χωρίς πολύ εμπειρία που ξεχείλιζε από πάθος και ενθουσιασμό. Όταν το ‘’θέλω’’ είναι τόσο μεγάλο, το ‘’μπορώ’’ γίνεται πιο απλή υπόθεση. Πλέον δεν υπάρχει κανείς που να μην παραδέχεται ότι η Ιταλία είναι δίκαια η νικήτρια της διοργάνωσης. Όπως δεν υπάρχει και κανείς που να μην αναγνωρίζει το μεγαλείο δύο τεράστιο ποδοσφαιριστών. Τζόρτζιο Κιελίνι και Λεάντρο Μπονούτσι ήταν η ψυχή και η φωνή αυτής της ομάδας. Η κατάκτηση του τροπαίου φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους.
Την Ιταλία δεν την ξεγράφεις ποτέ
Δέκα μέρες πριν αρχίσει το Euro και συγκεκριμένα στην 1η του Ιούνη, κλήθηκα να κάνω ένα αφιέρωμα για τον πρώτο όμιλο. Εκεί που συμμετείχαν Ιταλία, Τουρκία, Ελβετία και Ουαλία. Γράφαμε λοιπόν τότε. «Οι Ιταλοί έχουν το ρόστερ και τη φανέλα να κοιτάξουν στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο. Μπορεί να μην ακούγονται τόσο όσο οι Γάλλοι ή Άγγλοι αλλά αυτό είναι κάτι που σίγουρα τους αρέσει καθώς παραδοσιακά προτιμούν να παίζουν σαν αουστάιντερ. Για όσους αρέσκονται στο να είναι πιο τολμηροί στις προβλέψεις τους η Ιταλία μπορεί να είναι ακόμη και η νικήτρια της διοργάνωσης. Μη τους ξεγράφετε».
Οι «Ατζούρι» κατέβαιναν στο τουρνουά χωρίς καθόλου θόρυβο. Κανείς δεν ασχολούταν μαζί τους, κανείς δεν τους υπολόγιζε ως διεκδικητές του τίτλου. Με μια πρώτη ματιά κάτι τέτοιο είχε λογική. Ομάδες όπως η Γαλλία, η Αγγλία η Πορτογαλία και το Βέλγιο φαίνονταν πιο έτοιμες για την πρόκληση και πιο πλήρεις από άποψη ρόστερ. Οι Ιταλοί επέστρεφαν σε μεγάλη διοργάνωση μετά το κάζο του Μουντιάλ 2018 και σχεδόν κανείς δεν τους είχε ικανούς για κάτι μεγάλο.
Με μια δεύτερη ματιά ωστόσο καταλάβαινες ότι αξίζουν μεγαλύτερου σεβασμού. Όχι επειδή έχουν βαρύ όνομα, αλλά καθαρά αγωνιστικά. Μια ομάδα ανανεωμένη, με ένα εντυπωσιακό αήττητο σερί, τον πιο έμπειρο προπονητή του Euro και κάποιους εξαιρετικούς παίκτες. Προφανώς και δεν ήταν πρώτο φαβορί όμως σίγουρα αποτελούσαν ένα πολύ δυνατό αουτσάιντερ. Ένα σύνολο που δεν θα χαριστεί σε κανέναν και που όποιος θέλει να το κερδίσει πρέπει να φτύσει αίμα.
Τελικά δεν αποδείχτηκαν απλά δύσκολοι αντίπαλοι, αλλά ανίκητοι. Σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά ήταν η καλύτερη ομάδα και αυτή που τελικά είχε και το πιο γερό στομάχι. Μετά από τις σαρωτικές εμφανίσεις στον όμιλο έμεινε αλύγιστη και στα νοκ άουτ. Σε ιδιαίτερα και με τεράστιο βαθμό δυσκολίας παιχνίδια πέταξε εκτός Αυστρία, Βέλγιο, Ισπανία για να βρεθεί στον μεγάλο τελικό του Γουέμπλεϊ. Εκεί που μπροστά σε 55.000 τρελαμένους Άγγλους πήρε μια παλικαρίσια και απόλυτα δίκαιη νίκη.
Ακολούθησε μας και στο επίσημο κανάλι μας στο Youtube
Δείξε μου τους ηγέτες σου να σου πω ποιος είσαι
Προφανώς σε μια τέτοια διαδρομή οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί. Ο MVP της διοργάνωσης Τζιανλουίτζι Ντοναρούμα που με τις συγκλονίστηκες αποκρούσεις τους καθάρισε τη μπουγάδα σε ημιτελικό και τελικό. Ο πυραυλοκίνητος Φεντερίκο Κιέζα που έδειξε ότι είναι ο πιο ταλαντούχος Ιταλός ποδοσφαιριστής αυτή τη στιγμή. Ο μεγάλος άτυχος Σπινατσόλα που μέχρι να τραυματιστεί έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο της ζωής του. Ο αδιανόητος Ζορζίνιο που έτρεχε ασταμάτητα όταν οι υπόλοιποι λύγιζαν. Ο Βεράτι με τον Μπαρέλα που έβγαλαν απίστευτη δουλειά στο κέντρο και πρόσφεραν με όλους τους τρόπους.
Συνολικά οι παίκτες της Ιταλίας έκαναν ένα εξαιρετικό τουρνουά και τα έδιναν όλα ο ένας για τον άλλο. Αν όμως έπρεπε να σταθούμε κάπου λίγο παραπάνω θα στρέφαμε την προσοχή μας στους δύο κύριους της άμυνας. Ο Τζόρτζιο Κιελίνι και ο Λεάντρο Μπονούτσι ήταν αδιαμφησβήτητα οι απόλυτοι ηγέτες αυτής της ομάδας. Δύο ποδοσφαιριστές που στα 37 και τα 35 αντίστοιχα είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν μέσα στο γήπεδο. Βλέποντας τους να παίζουν σου βγάζουν από το μυαλό το ενδεχόμενο της παραίτησης.
Μπορεί φέτος η Ιταλία να κατέβηκε με μια αρκετά πιο επιθετική προσέγγιση σε σχέση με το παρελθόν όμως πρωταγωνιστές ήταν και πάλι οι στόπερ της. Ο Κιελίνι με τον Μπονούτσι είναι άξιοι συνεχιστές της μεγάλης σχολής κεντρικών αμυντικών του ιταλικού ποδοσφαίρου. Παίκτες που παίζουν τη θέση με τον πατροπαράδοτο και παραδοσιακό τρόπο. Σκληροί, παθιασμένοι, έτοιμοι να βάλουν τα πόδια τους και τα… κεφάλια τους στη φωτιά.
Έντονες παρουσίες, φωνακλάδες, βρώμικοι όταν χρειαστεί. Οι δυό τους έχουν παίξει άπειρα ματς μαζί σε Γιουβέντους και εθνική. Γνωρίζονται απ’ έξω κι ανακατωτά και ξέρουν καλά πως να συμπεριφερθούν στις μεγάλες στιγμές. Με τον Κιελίνι και τον Μπονούτσι πας στον πόλεμο. Προσωπικότητες όπως αυτές σπανίζουν όλο και περισσότερο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μπορεί όπως πάντα τα φώτα να έπεσαν σε άλλους όμως το τρόπαιο αυτό ανήκει πρώτα σε αυτούς τους δύο.
Με αυτούς έκλεισε σπίτια η Ιταλία
Ο Κιελίνι και ο Μπονούτσι είναι παίκτες που χρειάζεται μια ομάδα η οποία θέλει να φτάσει μακριά σε μια τέτοια διοργάνωση. Βλέποντας κανείς τις εντεκάδες του τελικού μπορούσε να διακρίνει ότι η Αγγλία είχε μεγαλύτερη ποιότητα. Ποιοι ήταν όμως οι ηγέτες αυτής της ομάδας; Ο Στέρλινγκ; Ο Κέιν; Ο Μαγκουάιρ; Βάλτε όλους αυτούς -τους κατά τα άλλα σπουδαίους παίκτες- δίπλα στο δίδυμο στόπερ των Ιταλών και θα καταλάβετε. Η διαφορά προσωπικότητας και ποδοσφαιρικού βάρους είναι δυσθεώρητη. Καλή η ποιότητα, καλή η τεχνική καλά όλα όμως οι τελικοί σε μεγάλο βαθμό κερδίζονται με την ψυχή.
Όσο ψυχή και τρέλα έχουν ο Κιελίνι με τον Μπονούτσι δεν έχει μαζί όλη η ομάδα της Αγγλίας. Δύο στόπερ που κρατάνε ψηλά το όνομα της θέσης. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε σοφτ κεντρικούς αμυντικούς που είναι καλοί με τη μπάλα στα πόδια και κακοί στα μαρκαρίσματα. Ωραίο και εξαιρετικά χρήσιμο το build up από πίσω όμως μην τρελαθούμε κιόλας. Αν το στόπερ δεν είναι πολεμιστής που θα θυσιάσει το κορμί του για να εμποδίσει τον αντίπαλο τι να τον κάνω;
Να μου βγάζει σαραντάρες και να περνάει ωραία τη μπάλα στα χαφ. Στο σημερινό ποδόσφαιρο όλο και περισσότερο τείνουμε να ξεχάσουμε τη σκληράδα ως στοιχείο του παιχνιδιού. Την καλώς εννοούμενη σκληράδα. Οι αμυντικοί παίκτες πρέπει πρώτα απ’ όλα να διακρίνονται από αυτό και όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά. Είναι έξτρα.
Όταν στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας ο Κιελίνι είδε τον Σάκα να του φεύγει δεν δίστασε στιγμή. Τον βούτηξε από τη φανέλα, τον έριξε κάτω, «σκότωσε» την αντεπίθεση. Πήρε την καρτούλα του και αδιαμαρτύρητα γύρισε στην άμυνα. Είχε προηγηθεί βέβαια ο Μπονούτσι που με δικό του γκολ ήρθε η ισοφάριση σε ένα πολύ κομβικό σημείο που οι Άγγλοι προσπαθούσαν να κλειδώσουν το ματς. Τελικά όχι απλά δεν το κλείδωσαν αλλά το έχασαν κιόλας. Μέσα στο σπίτι τους. Τη μέρα που όλοι ετοιμάζονταν για τη φιέστα. Δίκαια. Γιατί ακόμα και όσοι υποστηρίζαμε την Αγγλία χαιρόμαστε που το ποδόσφαιρο του Κιελίνι και του Μπονούτσι κερδίζει ακόμα. Πολλά μπράβο στην Ιταλία. Άξιζε ακριβώς αυτό που πήρε και τίποτα λιγότερο.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις