Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που η Αγγλία ως εθνική ήταν αγαπητή από τον Τύπο της. Πάντοτε, όλα τα Μέσα της χώρας «μισούσαν» και έψαχναν πρόβλημα για να «κράξουν» τους διεθνείς τους. Φέτος όμως αυτό άλλαξε, καθώς μέχρι πριν τον τελικό οι περισσότεροι αγαπούσαν και πάλι την ομάδα τους. Ένα παράσημο που ο Σάουθγκεϊτ και όλοι οι παίκτες της εθνικής αξίζουν να πάρουν.
Αυτό που τα περασμένα χρόνια συνέβαινε στην Αγγλία
Στα λεγόμενα «χρυσά χρόνια» της Πρέμιερ Λιγκ του 2000, οι Άγγλοι παίκτες ήταν πραγματικά στους κορυφαίους του πλανήτη. Παίκτες όπως οι Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Μπέκαμ, Ρούνεϊ, Φέρντιναντ, Σκόουλς, Τέρι και πολλοί ακόμα «κοσμούσαν τα γήπεδα». Παίκτες που ήταν χάρμα οφθαλμών με τους συλλόγους τους, τους έψαχναν όταν ερχόταν η ώρα της εθνικής. Η παρουσία τους στους συλλόγους, τους είχε κάνει να νιώθουν πως η εθνική ομάδα ήταν σχεδόν… αγγαρεία.
Ίσως η πιο ταλαντούχα γενιά ποδοσφαιριστών στην ιστορία της χώρας και το πιο σπουδαίο επίτευγμα που έχουν να επιδείξουν είναι η τρίτη θέση στο Euro του 1996 και η 6η θέση στο Μουντιάλ του 2002. Λίγο η κακή χημεία των παικτών, λίγο οι «βεντέτες» των συλλόγων τους και λίγο το… σταριλίκι μερικών, ήταν το ιδανικό μείγμα για την καταστροφή της «χρυσής γενιάς» της.
Προπονητές υψηλότατου επιπέδου όπως οι Σβεν Γκόραν Έρικσον και Φάμπιο Καπέλο, δεν κατάφεραν να «τιθασέψουν» τους παίκτες. Αποτέλεσμα ήταν η μια αποτυχία να υποδεχόταν την άλλη. Αποτυχίες τις οποίες βέβαια, ο Τύπος δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει ως αφορμή για να κάνει ακόμη και προσωπικές επιθέσεις στους παίκτες.
Η νέα ημέρα στο στρατόπεδο της εθνικής
Οι τελευταίοι της παλιάς-καλής φουρνιάς αποσύρθηκαν μετά από ακόμη μια αποτυχία, αυτή τη φορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Μετά την δυσάρεστη παρένθεση του Euro 2016 και την μονοήμερη θητεία του Σαμ Άλαρνταϊς στο τιμόνι της εθνικής, ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ προάχθηκε από τεχνικός της Κ21 στην αντρική ομάδα. «Ο ποιος;» έγραφαν σύσσωμα τα αγγλικά Μέσα, αυξάνοντας την ήδη τεράστια πίεση στους ώμους του νεαρού προπονητή.
Με μεθοδική δουλειά, μερικές ανέλπιστες επιλογές και την τακτική «κανένας με εγγυημένη θέση», ο Σάουθγκεϊτ έδειξε να κάνει κάποια βήματα μπροστά. Κατεβαίνοντας στο Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018, οι προπέτες των Μέσων έκριναν ως «τελειωμένη« την ομάδα του. Ακριβώς όπως έκαναν και φέτος. Κόντρα σε όλους και σε κάθε πρόβλεψη οι Άγγλοι βούλωσαν πολλά στόματα. Παίζοντας κυρίως ως σύνολο και στις δύο διοργανώσεις έφτασαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Αυτό που προσωπικά μου κάνει εντύπωση είναι η τρόπος που ο Σάουθγκεϊτ παίρνει ό,τι επιθυμεί από κάθε παίκτη. Χωρίς να χρησιμοποιεί απαραίτητα ως βασικούς τους «αστέρες» της χώρας (Ράσφορντ, Σάντσο κτλ), έχει καταφέρει να βρει ισορροπία στους παίκτες… «χαμηλότερης διαλογής». Ο Κάλβιν Φίλιπς αγωνίζεται στην Λιντς, ο Κίεραν Τρίπιερ «έφαγε» Τζέιμς και Άρνολντ, ενώ οι Μάρκους Ράσφορντ και Φιλ Φόντεν αγωνίστηκαν ελάχιστα. Αυτό που καταδίκαζε τόσα χρόνια του Άγγλους, δηλαδή η χρησιμοποίηση παικτών στην εθνική με αφορμή μόνο την παρουσία τους στους συλλόγους τους, ανήκει στο παρελθόν. Πλέον, ο προπονητής επιλέγει όποιον παίκτη επιθυμεί και βολεύει τα πλάνα του. Όχι οι οπαδοί ή τα Μέσα.
Η ισοπέδωση των πάντων
Παρά τις τεράστιες αυτές αλλαγές που έφερε ο Άγγλος τεχνικός στην ομάδα, πάντα υπάρχουν οι «φωτεινοί παντογνώστες» που κρίνουν καλύτερα. Ο μοναδικός άνθρωπος που οδήγησε την Αγγλία σε ημιτελικά Μουντιάλ και Euro μετά από περίπου 50 χρόνια, ξαφνικά κρίνεται ως «ταβερνιάρης και ανήξερος».
Στον τελικό του Euro η Αγγλία ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα. Η Ιταλία, πέρασε και αυτή με την σειρά της ένα μίνι rebuild, βγαίνοντας όμως λίγο πιο γρήγορα στην επιφάνεια. Και αυτοί, χωρίς να έχουν ομάδα γεμάτη αστέρια, ήταν μια από τις «εκπλήξεις» του τουρνούα. Όντας όμως η πιο σταθερή και συνεπής ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια, κέρδισαν στα σημεία τα «λιοντάρια».
Μετά από πάρα πολλά χρόνια έβλεπες πάλι τους Άγγλος να είναι χαρούμενοι με την εθνική τους ομάδα. Και όχι μόνο οι απλοί οπαδοί, αλλά και όλοι αυτοί που κατέκριναν τους παίκτες και τους προπονητές για πόσα χρόνια, ή αλλιώς τα Μέσα. Μια κοινωνία η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πάρα πολύ θυμό και μίσος, είχε πλέον λόγο να ζητωκραυγάσει για κάτι. Ενωμένη.
Στο Παγκόσμιο ηττήθηκαν στην παράταση και στον τελικό του Euro στα πέναλτι. Σίγουρα και στις δύο περιπτώσεις, η εικόνα τους θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Και ο Σάουθγκεϊτ έχει κάνει λάθη όπως κάθε προπονητής. Επίσης δεν θα μάθουμε λογικά ποτέ τον αν οι επιλογές για τις εκτελέσεις των πέναλτι ήταν δική του επιλογή. Όμως δεν γίνεται να προσπερνάμε το γεγονός πως αυτές οι «αδύναμες» ομάδες, έφτασαν πολύ πιο μακριά από κάθε άλλη «πανίσχυρη» ομάδα του παρελθόντος.
ΥΓ: Στον απόηχο πλέον του τελικού χαίρομαι πολύ για ένα λόγο. Πως η πλειοψηφία μιας κοινωνίας, κυρίως με μηνύματα αγάπης και στήριξης στους συνειδητοποιημένους πλέον ποδοσφαιριστές τους, κατάφερε να «πνίξει» τα σχόλια των ανεγκέφαλων και ανασφαλών ανθρώπων, οι οποίοι έψαχναν απλά αφορμή για να βγάλουν μίσος.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
