Η ήττα στον τελικό του «Γουέμπλεϊ» ήταν βαριά για την Αγγλία. Το τρόπαιο ήρθε τόσο κοντά όσο ποτέ αλλά στο τέλος και πάλι χάθηκε. Για πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια τα «Τρία Λιοντάρια» στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών μιας μεγάλης διοργάνωσης. Έφτασαν δίκαια στον τελικό. Θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν αυτοί οι νικητές. Το τρόπαιο άλλωστε κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Η απώλειά του ωστόσο φανέρωσε ξανά το μεγαλύτερο πρόβλημα της εθνικής Αγγλίας. Μιας ομάδας που δεν έχει μάθει να χάνει και που μέχρι να το καταλάβει δεν θα καταφέρει ποτέ τίποτα.
Η τοξικότητα σε άλλο επίπεδο
Το κλίμα που παραδοσιακά επικρατεί γύρω από την εθνική Αγγλίας είναι το πιο τοξικό που μπορεί να συναντήσει σε εθνική ομάδα. Συγκρίνεται μόνο με αυτό της εθνικής Αργεντινής όμως μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα η «Αλμπισελέστε» κέρδισε ξανά την λατρεία των Αργεντίνων. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν όταν νικάς είσαι τα πάντα και όταν χάνεις τίποτα. Σκουπίδι. Κάθε κίνηση οποιουδήποτε σχετίζεται με την ομάδα μπαίνει στο μικροσκόπιο. Αναλύεται από χιλιάδες τηλεοπτικά πάνελ, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Δεν επιτρέπεται το παραμικρό λάθος.
Όποιος τολμήσει να «βλάψει» την εθνική περνάει από λαϊκά δικαστήρια. Κάτι σαν την περιβόητη σκήνη “Walk of Shame’’ στην γνωστή σε όλους σειρά ‘’Game of Thrones’’. Η πίεση γύρω από την εθνική είναι τεράστια. Η απουσία ενός τίτλου όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να εκραγεί. Οι Άγγλοι όντως θεωρούν το ποδόσφαιρο παιδί τους. Δεν μπορούν να διανοηθούν πως κάποιος μπορεί να τους κερδίζει στο δικό τους παιχνίδι. Όσες φορές κι αν το βιώσουν δεν το αποδέχονται με τίποτα.
Η Αγγλία είναι μια χώρα γεμάτη από εκατομμύρια «ειδικούς» και «προπονητές» που πάντα όλοι έχουν μια διαφορετική γνώμη. Κι αν κάτι στραβώσει είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να ισοπεδώσουν όποιον θεωρήσουν υπεύθυνο. Κάπως έτσι μετά το τέλος του αγώνα με την Ιταλία ο Ράσφορντ, ο Σάντσο και ο Σακά είδαν έναν ρατσιστικό οχετό να περνάει από πάνω τους. Τρία παιδιά κάτω των 23 ετών έλαβαν χιλιάδες μηνύματα μίσους που όλα είχαν ως κοινό σημείο επίθεσης το χρώμα και την καταγωγή τους.
Προφανώς και οι «άνθρωποι» που έστειλαν τα μηνύματα είναι η μειοψηφία. Είναι όμως μια μειοψηφία δυνατή. Μεγαλύτερη απ’ ότι θα έπρεπε. Το ότι έχουμε φτάσει στο 2021 για να συζητάμε ακόμα για μαύρους και άσπρους αποτελεί κατάντια για οποιαδήποτε κοινωνία. Το να επιτίθισαι ρατσιστικά σε ένα παιδί επειδή έχασε ένα πέναλτι σου αφαιρεί το δικαίωμα να συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι τόσο απλό.
Καλό το διάβασμα. Αλλά μήπως να μας… καμαρώσεις και στο κανάλι μας στο Youtube;
Έτσι δεν θα πετύχουν ποτέ τίποτα
Όσο γύρω από την εθνική Αγγλίας επικρατεί αυτό το κλίμα δεν θα πετύχει πότε τίποτα. Πολύ απλά γιατί τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι το άγχος και μετέπειτα ο φόβος. Είδατε την αγωνιστική συμπεριφορά των Άγγλων στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού; Ούρλιαζε φόβο. Σε ένα ματς που στο πρώτο ημίχρονο κυριάρχησαν και πέτυχαν γκολ μόλις στο 2ο λεπτό. Η Αγγλία έμοιαζε με ομάδα έτοιμη να αρπάξει τη στιγμή της. Μπήκε στο ματς με το μαχαίρι στα δόντια. Πήρε δύναμη από τον κόσμο στις κερκίδες και έδειξε αποφασισμένη να πάρει αυτό που τόσο ήθελε. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως είδαμε μια εντελώς διαφορετική Αγγλία.
Μια ομάδα αγχωμένη να κρατήσει το αποτέλεσμα για να αποφύγει ξανά το «σταύρωμα». Μπορεί κανείς κάλλιστα να αποδώσει την αποκλειστική ευθύνη στον Σάουθγκεϊτ όμως αυτό θα ήταν ανόητο. Η αβεβαιότητα στις κινήσεις των παικτών έβγαζε μάτι. Όσο τα λεπτά περνούσαν οι Άγγλοι έμοιαζαν όλο και περισσότερο ανήμποροι. Ακόμα και η υπεράσπιση του 1-0 δεν έγινε από μια ομάδα που έβγαζε πάθος και αυτοπεποίθηση. Οι παίκτες περισσότεροι ήλπιζαν πάρα πίστευαν ότι το ματς θα λήξει έτσι.
Προφανώς ο Σάουθγκεϊτ φέρει τεράστια ευθύνη. Το πως έστησε την ομάδα στην επανάληψη, οι αλλαγές που δεν έκανε ενώ ξεκάθαρα η ομάδα του τις χρειαζόταν, οι επιλογές του στα πέναλτι. Όλα αυτά είναι δικά του λάθη. Όμως στο κάτω κάτω ο 50χρονος τεχνικός δεν είναι και καμία ποδοσφαιρική διάνοια. Όποιος περίμενε τον τελικό για να το καταλάβει είναι είτε ανόητος είτε αφελής.
Οι πορείες του σε Μουντιάλ 2018 και Euro 2020 συνιστούν υπέρβαση για έναν προπονητή του δικού του επιπέδου. Ρίξτε μια ματιά στο βιογραφικό του και θα καταλάβετε. Περισσότερο από ένα σωστό κοουτσάρισμα η Αγγλία δεν είχε στον τελικό παίκτες ικανούς να βγουν μπροστά. Όχι τόσο αγωνιστικά αλλά πιο πολύ πνευματικά. Ο φόβος είχε κυριαρχήσει τους πάντες. Ένας φόβος που δημιουργεί και συντηρεί εδώ και χρόνια μια ολόκληρη χώρα.
Πρόβλημα που δεν λύνεται, ξεριζώνεται
Το πρόβλημα της εθνικής Αγγλίας είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που δεν μπορούμε να μιλάμε για λύση. Όλα αυτά τα χρόνια οι Άγγλοι έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Διαφορετικούς προπονητές, με άλλες φιλοσοφίες, μικρά και μεγάλα ονόματα. Τίποτα. Κατά καιρούς παρουσίασαν ρόστερ που φαινομενικά δεν είχαν το παραμικρό ψεγάδι. Καλύτερα ακόμα κι από το φετινό, το οποίο ξεχείλιζε ποιότητα. Ποιος ξεχνά τη γενιά των Μπέκαμ, Σκόουλς, Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Όουεν, Ρούνεϊ, Τέρι, Φέρντιναντ και πολλών ακόμα παικταράδων που δεν κατάφεραν απολύτως τίποτα. Μέχρι να καταλάβουν οι Άγγλοι ότι οι αποτυχίες τους δεν είναι μεμονωμένες αλλά αιτία ενός ευρύτερου πλαισίου θα κουτουλάνε συνέχεια στον ίδιο τοίχο. Ξανά και ξανά.
Δείτε την ομάδα που κέρδισε το τρόπαιο. Η Ιταλία ήταν ένα σύνολο γεμάτο «καμικάζι», έτοιμους να θυσιαστούν για την ομάδα και τον συμπαίκτη τους. Έμειναν πίσω στο σκορ με το καλημέρα σε ένα γήπεδο που έβραζε. Υπέφεραν για μεγάλο διάστημα στο παιχνίδι, αλλά υπέφεραν μαζί. Πάνω απ’ όλα δεν σταμάτησαν ποτέ να πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν το παιχνίδι. Όταν μύρισαν αίμα χίμηξαν πάνω στον τρομαγμένο τους αντίπαλο.
Τα ποσοστά κατοχής στο δεύτερο ημίχρονο θύμισαν την Μπαρτσελόνα του Πεπ. Το τελικό 62% έναντι του 38% των Άγγλων δείχνει πολλά. Κι όλα αυτά από μια ομάδα που δεν «πεθαίνει» να έχει τη μπάλα στα πόδια. Όταν έχεις τόσο λίγο τη μπάλα στα πόδια σου μόνο να «κλέψεις» μπορείς ένα ματς. Σε έναν τελικό εντός έδρας το να πας να κλέψεις το ματς δείχνει πολλά για το τι ομάδα είσαι.
Η Αγγλία χρειάζεται μια ριζική αλλαγή σε ό,τι σχετίζεται με την εθνική. Πρέπει να αντιμετωπίσει ως επιτυχίες τις παρουσίες της σε Μουντιάλ και Euro, να πάρει τα μαθήματά της και να χτίσει πάνω σε αυτές. Να στηρίξει και να μην εκθέτει τους εξαιρετικούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές που διαθέτει. Να απομονώσει την τοξικότητα που έρχεται απ’ έξω και επιτέλους να μάθει να κερδίζει από τις ήττες της. Μέχρι να γίνουν αυτά το ποδόσφαιρο θα αρνείται πεισματικά να επιστρέψει… σπίτι.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις