Μετά το 2014 η πορεία της Εθνικής άρχισε να παίρνει μια ανεξήγητη κατρακύλα. Η Ελλάδα βίωσε κάποιες ντροπιαστικές ήττες που παραμένουν ποδοσφαιρικά ανεξήγητες. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Εθνική απαξιώθηκε εντελώς. Δεν κατάφερε να προκριθεί σε κάποιο μεγάλο τουρνουά και έχανε συνεχώς το κοινό που μόνη της δημιούργησε. Αυτό που χάλασε τον κόσμο περισσότερο από τα κακά αποτελέσματα ήταν η εικόνα. Μια ομάδα που έμοιαζε συμβιβασμένη με τη μοίρα της και έδειχνε ανήμπορη να την αλλάξει.
Η ήττα από τη Σουηδία πόνεσε αλλά αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από αυτό το παιχνίδι, είναι τα δάκρια του Μαυροπάνου μετά τη λήξη και η στήριξη των υπολοίπων. Η αντίδραση ενός παιδιού που γνώριζε ότι το λάθος του ουσιαστικά έκρινε το παιχνίδι και πως οι συμπαίκτες του στάθηκαν δίπλα του. Η εικόνα μιας ομάδας που νοιάζεται, πονάει, ζει και πεθαίνει μαζί. Μόνο έτσι θα μπορέσει η Εθνική να προχωρήσει μπροστά.
Τσέκαρε από εδώ το Instagram μας που είναι… βασιλικό!
Ο Φαν Σιπ έχει δείξει έργο
Ο Τζον Φαν Σιπ μπήκε στις ζωές μας τον Ιούλιο το 2019, όταν αναλάμβανε τον ρόλο του προπονητή της Εθνικής ομάδας. Ο Ολλανδός είχε μια εξαιρετική καριέρα ως παίκτης με τη φανέλα του Άγιαξ, αλλά ως προπονητής λίγα πράγματα. Το βιογραφικό του δεν έβγαζε μάτια και ελάχιστοι τον γνώριζαν πριν έρθει στην Ελλάδα. Η επιλογή του δεν εντυπωσίασε, όμως έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι έδιναν σημασία στην Εθνική εκείνη την περίοδο.
Άλλωστε με εξαίρεση τα προκριματικά για το Mundial του 2018, η Ελλάδα δεν ήταν καν ανταγωνιστική στη διεκδίκηση μιας θέσης στις μεγάλες διοργανώσεις. Στο μυαλό των περισσότερων ο Φαν Σιπ ήταν ακόμη μια καμένη επιλογή που το μόνο που είχαμε να περιμένουμε ήταν το ποιος θα τον διαδεχτεί. Πράγματι ο Ολλανδός τεχνικός δεν είναι ούτε Ρεχάγκελ, ούτε Σάντος. Σίγουρα υπήρχαν καλύτερες επιλογές από εκείνον εκεί έξω και είναι λογικό ο κόσμος να μην ενθουσιάστηκε στο άκουσμα της πρόσληψής του.
Παρόλα αυτά στα δύο χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της Εθνικής, ο Φαν Σιπ έδωσε ξανά πνοή στην ομάδα. Με μια διαφορετική οπτική από ό,τι είχαμε συνηθίσει και με τολμηρές αποφάσεις δημιούργησε ένα σύνολο με αρχές στο παιχνίδι του. Οι μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής επί Σάντος και Ρεχάγκελ ήρθαν με όπλο την άμυνα. Η Ελλάδα ήταν παγκοσμίως γνωστή ως μια ομάδα που τρώει δύσκολα γκολ και που θα σου βγάλει την πίστη για να την κερδίσεις.
Ο Φαν Σιπ μας έδειξε κάτι διαφορετικό. Μια Ελλάδα που θέλει και προσπαθεί να παίξει μοντέρνο ποδόσφαιρο. Που έχει στο μυαλό της να βγει γρήγορα και αποφασιστικά μπροστά και να βγάλει ενέργεια στην πίεση. Με το υλικό που υπάρχει το πλάνο αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να εφαρμοστεί. Όταν όμως βγαίνει στο γήπεδο η Εθνική είναι μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις. Το πρώτο ημίχρονο απέναντι στη Σουηδία ήταν από τα καλύτερα που προσωπικά θυμάμαι να έχω δει την Εθνική. Το δεύτερο ωστόσο μας θύμισε ότι το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.
Να μη μείνει στη μέση του δρόμου
Η Εθνική Ελλάδος έχει ακόμα δρόμο να διανύσει προκειμένου να γίνει μια ομάδα που θα βρίσκεται και πάλι με συνέπεια στα μεγάλα ραντεβού. Χρειάζεται να αποκτήσει σταθερές, ομοιογένεια, περισσότερη ποιότητα σε κάποιες θέσεις. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται να αποκτήσει χαρακτήρα. Απέναντι στη Σουηδία η Ελλάδα έπαιζε ένα ματς ζωής και θανάτου. Κόντρα σε μια εξαιρετική ομάδα, σαφώς πιο ποιοτική και σε ένα γεμάτο γήπεδο έψαχνε μόνο νίκη. Σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι λοιπόν η ομάδα του Φαν Σιπ μπήκε στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια. Στο πρώτο ημίχρονο έπαιζε τη Σουηδία σαν τη γάτα με το ποντίκι.
Οι διεθνείς κέρδιζαν όλες τις μονομαχίες, απειλούσαν συνέχεια την αντίπαλη εστία και παράλληλα δεν επέτρεψαν στους Σουηδούς να απειλήσουν. Τα δοκάρια στέρησαν από την Εθνική ένα απόλυτα δίκαιο προβάδισμα στην ανάπαυλα. Στο δεύτερο ημίχρονο ωστόσο τα πάντα πήγαν κατά διαόλου. Η Σουηδία ισορρόπησε το παιχνίδι και στο 69 κέρδισε πέναλτι μετά από μια λάθος εκτίμηση του Μαυροπάνου.
Ο Φόσμπεργκ έκανε το 1-0 και η Εθνική κατέρρευσε. Η γλώσσα του σώματος πρόδιδε ότι οι παίκτες του Φαν Σιπ έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους μετά το πρώτο γκολ. Το 2-0 ήρθε πάλι από λάθος εκτίμηση αμυντικού και το όνειρο της πρόκρισης στο Mundial πέταξε. Βέβαια πριν φτάσουμε στο σημείο να παίζουμε την πρόκριση σε ένα τόσο δύσκολο ματς προηγήθηκαν δύο καταστροφικές ισοπαλίες με Κόσοβο και Γεωργία.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες στο να πάρει τα φαινομενικά εύκολα παιχνίδια και αυτό της κοστίζει. Φαίνεται να νιώθει πολύ πιο άνετα απέναντι σε καλές ομάδες που προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο και μοχθεί απέναντι σε αυτές που αμύνονται μαζικά. Αν η Εθνική βρει έναν τρόπο να κερδίζει αυτά τα παιχνίδια με μια σχετική άνεση τότε μπορεί να ελπίζει βάσιμα ότι θα επιστρέψει στις προκρίσεις. Γιατί μετά από καιρό βλέπουμε παίκτες και ομάδα με τεράστια κίνητρα και θέλω για διάκριση με το εθνόσημο.
Να μείνει στα δάκρυα του Μαυροπάνου
Βέβαια το «θέλω» δεν συμβαδίζει πάντα με το «μπορώ». Ναι η Εθνική μπορούσε να πάρει τα ματς με τη Γεωργία και το Κόσσοβο και να μη βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Δεν μπορούσε όμως να κάνει την ανατροπή μετά το 1-0 της Σουηδίας. Κάπου εκεί όλοι καταλάβαμε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει. Πρώτος και καλύτερος ο Μαυροπάνος, ο οποίος παραχώρησε ένα αχρείαστο πέναλτι σε μια φάση που έμοιαζε τελειωμένη. Η έκφραση του 23χρονου στόπερ αμέσως μετά το μαρκάρισμα στον Άιζακ, ήταν η έκφραση που πήρε όποιος παρακολουθούσε το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή. Η απόλυτη απογοήτευση.
Μετά από τέτοια υπερπροσπάθεια, με την τύχη να της γυρνάει την πλάτη, η Ελλάδα είδε τη Σουηδία να προηγείται με ένα γκολ-δώρο. Όποιος θέλει μπορεί να μείνει σε αυτό. Να απαξιώσει ένα παιδί που παίζει βασικός στη Bundesliga και να του χρεώσει έναν ολόκληρο αποκλεισμό. Όποιος ωστόσο ενδιαφέρεται να δει την Εθνική ξανά δυνατή ας ρίξει μια ματιά στις αντιδράσεις μετά το τέλος του αγώνα.
Με το σφύριγμα της λήξης ο Μαυροπάνος κατέρρευσε. Στην πραγματικότητα είχε καταρρεύσει μετά τη φάση του 69ου λεπτού. Τα δάκριά του έδειξαν πόσο κόστισε σε αυτό το παιδί το λάθος που έκανε. Τι σήμαινε για εκείνον η νίκη και η πρόκριση, πόσο πίστευε σε αυτή. Όλη η ομάδα ήταν δίπλα του σε αυτή τη τόσο δύσκολη στιγμή. Πιθανότατα την πιο δύσκολη της καριέρας του.
Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του για την αξία και τις δυνατότητες αυτής της ομάδας, όμως κανείς δε μπορεί να την κατηγορήσει για αδιαφορία. Η «Εθνική Μυκόνου» έχει πια πεθάνει και μετά το ματς με τη Σουηδία ακόμα και πιο δύσπιστοι πειστήκαμε για αυτό. Για πρώτη φορά μετά το 2014 βλέπουμε μια ομάδα δεμένη. Με παίκτες που δίνουν τα πάντα ο ένας για τον άλλο και που γουστάρουν να παίζουν για τον προπονητή τους. Οι ομάδες που διαθέτουν αυτά τα δύο στοιχεία αργά ή γρήγορα βρίσκουν το δρόμο τους.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις