Σήμερα η Τσέλσι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σωματεία όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά γενικά στον πλανήτη. Ίσως η ομάδα που άλλαξε περισσότερο από κάθε άλλη (προς το καλύτερο) μέσα στον 21ο αιώνα. Τα χρήματα που «φύτρωσαν» το καλοκαίρι του 2003 και ξοδεύτηκαν από τον Κλαούντιο Ρανιέρι δεν αξιοποιήθηκαν σε άριστο βαθμό. Αυτό, θα το πετύχαινε μια σεζόν αργότερα ένας Πορτογάλος προπονητής που μόλις είχε κατακτήσει το Champions League με την Πόρτο. Το όνομά του: Ζοσέ Μουρίνιο.
Ο άθλος του Μουρίνιο στην Πόρτο που άνοιξε… πόρτες
Με την Νιουκάστλ να αλλάζει χέρια και να είναι έτοιμη να πετάξει χρήμα, για κάποιο λόγο θυμήθηκα την Τσέλσι. Όχι, δεν το λέω κακοπροαίρετα, απλά το πλάνο που φαίνεται πως θα ακολουθήσει είναι ίδιο με αυτό των «μπλε» το 2004. Τότε, η νεοσύστατη διοίκηση των Λονδρέζων απέλυε τον λαοφιλή και αγαπητό Κλαούντιο Ρανιέρι, για να εμπιστευθούν κάποιο πιο «καυτό» όνομα. Τότε, η Τσέλσι παρότι είχε τερματίσει δεύτερη πίσω από τη μυθική ομάδα των «Invincibles» της Άρσεναλ, είχε αφήσει καλές εντυπώσεις.
To καλοκαίρι του 2004 ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ανερχόμενα ονόματα. Το ένα ήταν αυτό του Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος προερχόταν από ένα μυθικό νταμπλ με τη Βαλένθια. Κατακτώντας το δεύτερο πρωτάθλημα τους σε 3 χρόνια στην Ισπανία, οι «νυχτερίδες» έσπερναν τρόμο δεξιά και αριστερά. Κερασάκι στην τούρτα ήταν η κατάκτηση του κυπέλλου UEFA, σε μια από τις πιο επιτυχημένες περιόδους στην ιστορία των Βαλενσιάνων.
Από την άλλη, το όνομα του Ζοσέ Μουρίνιο ταξίδευε από στόμα σε στόμα κάθε ποδοσφαιρικού φιλάθλου εκείνη την περίοδο. Με μια ταλαντούχα αλλά και «εγκλωβισμένη» στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, Πόρτο, ο 39χρονος τότε Ζοσέ έκανε το αδιανόητο. Κατέκτησε έναν από τους πιο απρόσμενους τίτλους στην ιστορία του Champions League. Ναι μεν οι «δράκοι» ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη μετά την κατάκτηση του κυπέλλου UEFA μια σεζόν πριν και δύο πρωταθλήματα σε ισάριθμες χρονιές, όμως ο Μουρίνιο είχε μια… μαγική χρυσόσκονη. Κατάφερε να κάνει μια ομάδα με ταβάνι την οκτάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης.
«Ναι αλλά με τους δικούς μου κανόνες»
Πίσω στο 2004, το πρότζεκτ μιας ομάδας που την εξαγοράζει ένας δισεκατομμυριούχος ήταν εντελώς πρωτόγνωρο. Μπορεί σήμερα να είναι σχεδόν καθημερινότητα, όμως τότε ακόμα ήταν ένα μη δοκιμασμένο φαινόμενο. Και το μη δοκιμασμένο σημαίνει αβέβαια αποτελέσματα. Σαν σωστή… αλεπού ο Μουρίνιο δεν ήταν βέβαιος για το αν το όλο εγχείρημα της Τσέλσι θα πετύχαινε. «Η Λίβερπουλ είναι μια ομάδα που ενδιαφέρει τους πάντες, η Τσέλσι όμως όχι τόσο» είχε σχολιάσει εκείνο το καλοκαίρι πριν την πρόσληψη του ο Πορτογάλος. «Είναι ένα νέο πρότζεκτ με πάρα πολλά χρήματα. Πιστεύω πως αν δεν κερδίσουν τα πάντα, τότε ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς μπορεί να φύγει και να τα παρατήσει όλα. Είναι αβέβαιο. Ωραίο να μπορείς να αγοράσεις όποιον παίκτη θες, όμως δεν ξέρεις αν η επιτυχία θα έρθει».
Η ανοικτή θέση της Λίβερπουλ κατέληξε τελικά στον Μπενίτεθ, ανοίγοντας τον δρόμο για το Λονδίνο στον Πορτογάλο. Αφού έλαβε όλες τις απαραίτητες επιβεβαιώσεις από τον Αμπράμοβιτς, ξεκίνησε να κάνει αυτό έπρεπε να κάνει σύμφωνα με τον ίδιο ο προπονητής της Τσέλσι. Να τα κερδίσει όλα. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόταν να έχει και τους κατάλληλους παίκτες. Ναι μεν το υπάρχον ρόστερ είχε μπόλικο ταλέντο, όμως ο Ζοσέ ήθελε να βάλει τη δική του νότα.
Ξοδεύοντας κυρίως σε ταλαντούχους αλλά όχι παγκόσμιας κλάσης παίκτες, ο Μουρίνιο έφερε Άριεν Ρόμπεν και Πετρ Τσεχ με σχετικά μικρό κόστος (20 εκατ. λίρες). Ακόμα, ενίσχυσε το πορτογαλικό στοιχείο με τέσσερις Ίβηρες, οι δύο εκ των οποίων από την Πόρτο (Καρβάλιο, Φερέιρα). Τέλος, τσίμπησε το «θωρηκτό» της Μαρσέιγ και ήρωα της χρονιάς στην πόλη, Ντιντιέ Ντρογκμπά ξοδεύοντας το ποσό-ρεκόρ του συλλόγου, 24 εκατομμύρια λίρες. Μια αγορά που ο Ρώσος δισεκατομμυριούχος δεν ενέκρινε, όμως τελικά άκουσε τον Μουρίνιο.
Έχοντας τα όπλα που επιθυμούσε πλέον στα χέρια του, ο Μουρίνιο έπρεπε «να ξεκινήσει να κερδίζει τα πάντα». Και για να γίνει αυτό, η Τσέλσι έπρεπε πλέον να παίζει με τον τρόπο που ήθελε ο ίδιος. Αν φυσικά ήθελαν οι Λονδρέζοι να σπάσουν το δίπολο Άρσεναλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που «τρόμαζε» την Αγγλία για περίπου μια δεκαετία.
Η επανάσταση στις τακτικές by Μουρίνιο!
Όποιος θυμάται το ποδόσφαιρο στα τέλη των 90s και τις αρχές του νέου αιώνα, θυμάται τη δημοτικότητα του παραδοσιακού 4-4-2. Παιχνίδι με σέντρες από τα πλάγια, με δύο κυνηγούς στην περιοχή. Ένα σύστημα που με τα σημερινά δεδομένα φαίνεται απαρχαιωμένο, τότε ήταν το αγαπημένο σύστημα σχεδόν κάθε προπονητή. Όχι όμως και για τον Πορτογάλο, ο οποίος έφερνε νέες ιδέες.
Έχοντας καθιερώσει το 4-3-1-2 (ή 4-4-2 με ρόμβο στο κέντρο) στην Πόρτο, ο Μουρίνιο έκανε μερικές μικρές αλλαγές στην Τσέλσι. Αν και ξεκίνησε με το ίδιο πλάνο, μια ήττα από την Μάντσεστερ Σίτι τον έκανε να αλλάξει γνώμη. Οι δύσκολες νίκες με 1-0 έφεραν μια μικρή γκρίνια που την αντιλήφθηκε ο Πορτογάλος. Έτσι, αποφάσισε να αναπροσαρμόσει λίγο τα πλάνα του. Βλέποντας τον Μακελελέ έτοιμο να κρατήσει ένα κέντρο μόνος του, διατήρησε την τριάδα στα χαφ. Ωστόσο, άνοιξε στα πλάγια τους Νταφ και Ρόμπεν, με τους Γκουντγιόνσεν και Ντρογμπά να εναλλάσσονται στην κορυφή. Μια κίνηση που έφερνε την υπεραριθμία στα χαφ, αφήνοντας 3 μέσους απέναντι στους 2 του 4-4-2.
Αν και στην αρχή τα αποτελέσματα δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά, η συνέχεια ήταν… τρομακτική. Η μια τριάρα διαδεχόταν την επόμενη, με τους «μπλε» να διαλύουν τους περισσότερους αντιπάλους τους. Η ήττα από τη Σίτι τον Οκτώβριο, ήταν και η μοναδική στα 38 παιχνίδια της Premier League. Μια σεζόν μετά τον άθλο των «χρυσών κανονιέρηδων», η Τσέλσι άλλαξε τις ισορροπίες, καταρρίπτοντας πολλά ρεκόρ της λίγκας. Από αυτό της καλύτερης άμυνας (15 γκολ παθητικό), σε αυτό των περισσότερων βαθμών (95), η Τσέλσι ήταν πλέον μια δύναμη που έπρεπε άπαντες να υπολογίζουν.
Η βάση για το σημερινό μεγαλείο της Τσέλσι
Μπορεί ο Ζοσέ να έβαλε τέλος στη δίψα 50 ετών για πρωτάθλημα της Τσέλσι, όμως η Ευρώπη ήταν ένα αγκάθι που ποτέ δεν μπόρεσε να βγάλει από τον κόρφο του. Έφτασε δύο φορές ένα βήμα από τον τελικό (2005, 2007) και τις δύο όμως τα ημιτελικά του… έβγαλαν τη γλώσσα. Και ο άνθρωπος που τον έκανε να πονέσει ήταν αυτός που του είχε «κλέψει» τη δουλειά στη Λίβερπουλ, ο Ράφα Μπενίτεθ. Δύο φορές, ο Ισπανός που είχε πάρει μέσα από τα χέρια την ονειρική θέση στο Μέρσεϊσαϊντ, πήρε και το τρόπαιο που ονειρεύονταν άπαντες στο Λονδίνο.
Χάρις στην εξυπνάδα του Μουρίνιο και τις σχεδόν αλάνθαστες τακτικές του, το πρότζεκτ της Τσέλσι έμεινε ζωντανό. Βασικά όχι απλά επιβίωσε, αλλά στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Η Τσέλσι, από ομάδα με σχετικά μεγάλο αλλά όχι τεράστιο fanbase στην Ευρώπη έγινε… global! Φεύγοντας απρόσμενα το φθινόπωρο του 2007, οι «μπλε» ήταν πραγματικά άλλη ομάδα. Με τεράστιο όνομα πλέον και ικανή να προσελκύσει όποιους παίκτες ήθελε, οι Λονδρέζοι έδειξαν τον δρόμο σε άλλους επίδοξους δισεκατομμυριούχους. Κυρίως όμως, άλλαξαν ολόκληρη την ιστορία του συλλόγου τους. Μέχρι και σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό της επιτυχίας τους οφείλεται στον Μουρίνιο.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
