Ο Ινσίνιε είναι ένας ποδοσφαιριστής που έχει ταυτίσει όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και τη ζωή του με τη Νάπολι. Γέννημα θρέμμα του ιταλικού νότου, υπηρετεί από μικρό παιδί την ομάδα της καρδιάς του και της πόλης του. Όλα αυτά τα χρόνια έκλεισε τα αυτιά σε όποια σειρήνα προσπάθησε να τον πάρει μακριά της. Το μόνο που ήθελε ήταν να φορά τη φανέλα των «Παρτενοπέι» και να ματώνει γι’ αυτήν. Στα 30 του όλοι πίστευαν, ότι θα κλείσει εκεί μια καριέρα που ο ίδιος αποφάσισε να ταυτίσει με το κλαμπ. Τελικά αυτό δεν θα συμβεί. Κι αυτό επειδή ο Ινσίνιε αποφάσισε πως θέλει να ζήσει μια καινούργια εμπειρία. Που; Στο λαμπερό, ανταγωνιστικό και ανεπανάληπτο MLS.
Καλό το διάβασμα. Αλλά μήπως να μας… καμαρώσεις και στο κανάλι μας στο Youtube;
Απέρριψε τους πάντες για να επιλέξει το τίποτα
Όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί, οι παίκτες που περνούν όλη τους την καριέρα σε μια ομάδα, εξακολουθούν να κερδίζουν τον σεβασμό. Ή για να μην είμαστε απόλυτοι, κερδίζουν σίγουρα τον δικό μας σεβασμό. Αυτές οι σχέσεις είναι αλλιώς. Ξεπερνούν το ποδόσφαιρο. Παίκτης και ομάδα γίνονται ένα. Ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό που ο ποδοσφαιριστής γίνεται κομμάτι της κουλτούρας του συλλόγου. Αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία όταν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που δεν ανήκει στις κορυφαίες και έναν παίκτη που διαθέτει την ποιότητα να παίξει στο ανώτερο επίπεδο αλλά επιλέγει να μην το κάνει.
Το επιλέγει γιατί δεν βρίσκει νόημα στο να φορέσει άλλη φανέλα. Απορρίπτει δόξα, φήμη, λεφτά και όλα αυτά τα φανταχτερά για να τιμήσει το έμβλημα. Γιατί η κερκίδα βασίζεται σε εκείνον και δεν περνά από το μυαλό του να τους προδώσει. Η πρώτη τέτοια ιστορία που μας έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη του Φραντσέσκο Τότι. Η υπέροχη σχέση του «Καπιτάνο» με τη Ρόμα είναι κάτι που αναγνωρίζεται από κάθε φίλο του αθλήματος. Μαζί έγραψαν ένα κεφάλαιο που πάντα θα διαβάζεται με δακρυσμένα μάτια.
Η θέση του Τότι στην καρδία και την εκτίμησή μας θα παραμείνει πάντα κορυφαία εξαιτίας αυτού. Κάτι που δεν θα συμβεί σε καμία περίπτωση με τον Λορέντζο Ινσίνιε. Όχι ο 30χροος Ιταλός εξτρέμ δεν έχει την κλάση του Τότι, ούτε θα την αποκτούσε ποτέ. Παραμένει ωστόσο ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής με μια βαθιά και ουσιαστική αγάπη για την ομάδα του. Τη Νάπολι.
Για χάρη της απέρριψε πολλάκις ομάδες που μπορούσαν να του προσφέρουν πολλά περισσότερα. Από το 2013 μέχρι πολύ πρόσφατα, ομάδες όπως οι Μπάγερν Μονάχου, Μπαρτσελόνα, Τσέλσι και Λίβερπουλ εξέτασαν ζεστά την περίπτωση του Ινσίνιε. Πάντα έβρισκαν μπροστά τους τοίχο. Έναν τοίχο που ο ίδιος όρθωνε, δίνοντας μονίμως την ίδια απάντηση. «Μόνο Νάπολι». Τελικά αποφάσισε να ρίξει τις άμυνές του και να εγκαταλείψει την ομάδα της καρδιάς του για να πάει να παίξει μπάλα στον Καναδά. Πόσο κρίμα;
Διάλεξε να σκοτώσει την υστεροφημία του
Η συγκεκριμένη απόφαση του Ινσίνιε μπορεί να είναι ευεργετική για την τσέπη του, αλλά είναι καταστροφική για την υστεροφημία του. Για όλα αυτά που θα αφήσει πίσω όταν κρεμάσει τα παπούτσια του. Φυσικά ο Ιταλός δεν είναι ο πρώτος που αποφασίζει να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο για να κάνει «διακοπές» και να βγάλει εύκολα ένα τσουβάλι εκατομμύρια. Το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει. Μόνο που η δική του περίπτωση είναι κάπως πιο ιδιαίτερη.
Όπως είπαμε και παραπάνω, οι παίκτες που ταυτίζουν την καριέρα τους με μια ομάδα είναι μια διαφορετική ιστορία. Οι πράξεις και οι αποφάσεις τους έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα. Ο Ινσίνιε είναι βέρος ναπολιτάνος. Μεγάλωσε με μια γαλάζια φανέλα και πήρε όλη την καψούρα της πόλης για την ομάδα. Βρέθηκε στις ακαδημίες της όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί. Το 2006 σε ηλικία 15 ετών. Από τότε πέρασαν δεκαέξι χρόνια. Μετά από τρεις δανεισμούς στις μικρότερες κατηγορίες της Ιταλίας, κέρδισε μια θέση στην πρώτη ομάδα και δεν την άφησε πότε ξανά.
417 εμφανίσεις, 114 γκολ, 91 ασίστ και φυσικά η μεγαλύτερη τιμή απ’ όλες. Το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Κάτι που αποτελεί όνειρο για κάθε παιδί που κλωτσάει μπάλα στο καμάρι του ιταλικού νότου. Μέσα σε αυτά τα χρόνια ο Ινσίνιε εξελίχθηκε σε έναν εκ των κορυφαίων εξτρέμ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Ειδικότερα από το 2015 και μετά ήταν ένας παίκτης που θα έβρισκε θέση στο βασικό σχήμα των περισσότερων μεγάλων ομάδων.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν βασικό στέλεχος της πρωταθλήτριας Ευρώπης εθνικής Ιταλίας και στα 30 του είχε ακόμα πολλά να δώσει. Η επιλογή του να πάει στο MLS, ουσιαστικά βάζει ένα πρόωρο τέλος στην καριέρα του. Με τη συγκεκριμένη απόφαση ο Ιταλός αδικεί πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του. Όλο αυτό που έχτιζε τόσα χρόνια κερδίζοντας την εκτίμηση φίλων κι εχθρών. Η αγάπη του για τη Νάπολι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όμως μετά από όλα αυτά η εικόνα έχει σίγουρα θολώσει.
«Επαγγελματίες είναι φίλε»
Όταν ανοίγουν κουβέντες σχετικά με τη σημασία της επιλογής ενός παίκτη, το πιο βαρετό πράγμα που μπορεί να ακουστεί είναι το «επαγγελματίες είναι». Μια ατάκα χιλιοειπωμένη που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στη συζήτηση. Ναι οι παίκτες είναι επαγγελματίες. Ειδικά αυτοί με τους οποίους συνήθως ασχολούμαστε, που βγάζουν περισσότερα λεφτά απ’ όσα θα βγάλουμε μαζί εγώ και εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. «Εσύ αν μπορούσες να βγάλεις περισσότερα λεφτά με λιγότερο κόπο δεν θα το έκανες»; Πιθανότατα ναι. Αν δεν συμπεριλάμβανε κάποια ακραία έκπτωση στην ηθική μου θα το έκανα.
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν τίποτα. Γιατί; Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μια δουλειά σαν τις άλλες. Σίγουρα όχι για το πως εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Οι παίκτες που το βλέπουν έτσι καλά κάνουν. Προφανώς θα κοιτάξουν το καλύτερο για τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους. Οι φίλαθλοι και οι οπαδοί όμως συχνά έχουν άλλη οπτική. Πιο ρομαντική, πιο γραφική πιο παιδική αν θέλετε.
Το ποδόσφαιρο για εμάς δεν είναι επάγγελμα. Δεν βγάζουμε εκατομμύρια από αυτό. Το παρακολουθούμε επειδή το γουστάρουμε και μας επηρεάζει επειδή έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Αν το βλέπαμε απλά σαν ένα επάγγελμα θα δίναμε αξία στην τραγική ατάκα «22 μαντράχαλοι που κυνηγάνε μια μπάλα». Θα γελούσαμε με ιστορίες σαν αυτή του Τότι και του Ντι Νατάλε, θα μας άρεσε η ιδέα της European Super League, δεν θα μας άγγιζαν οι ήττες και οι νίκες της ομάδας μας.
Αν για εμάς το ποδόσφαιρο ήταν απλά ένα επάγγελμα, το σημερινό κείμενο θα αποθέωνε τη μεταγραφή του Λορέντζο Ινσίνιε στο Τορόντο. Αντ’ αυτού επιλέγουμε την ακριβώς αντίθετη θέση. Μια θέση που της μοιάζει παράλογο να εγκαταλείπεις την ομάδα που αγαπάς από παιδί -και πια έχεις γίνει αρχηγός της- για να πας κάπου που ο κόσμος προτιμά να βλέπει χόκεϊ. Βέβαια τώρα που το ξανασκεφτόμαστε αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Ένα επάγγελμα είναι και το χόκεϊ ε;
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
