Με εννέα νίκες και μια ισοπαλία σε δέκα αγωνιστικές, η Μίλαν βρίσκεται στην πρώτη θέση της Serie A. Η ομάδα του Πιόλι έχει αισθητές αδυναμίες στο παιχνίδι της αλλά παρουσιάζει μια αξιοθαύμαστη refuse to lose νοοτροπία. Για τους «Ροσονέρι» καμία νίκη δεν έρχεται εύκολα όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Άλλωστε η επιστροφή στο θρόνο του ιταλικού ποδοσφαίρου μετά από έντεκα χρόνια είναι εξ ορισμού μια δύσκολη αποστολή. Από εκείνες που για να τις εκπληρώσεις πρέπει πρώτα απ’ όλα να μη λυγίζεις.
Καλό το διάβασμα. Αλλά μήπως να μας… καμαρώσεις και στο κανάλι μας στο Youtube;
Αν δεν υποφέρεις, δεν κερδίζεις
Η Μίλαν δεν είναι σε καμία περίπτωση μια ομάδα που εντυπωσιάζει με τις εμφανίσεις της. Το σύνολο του Πιόλι έχει εμφανή κενά και χτυπητές αδυναμίες. Οι πρωτοκλασάτοι παίκτες του ρόστερ μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ειδικά στην επίθεση η έλλειψη ποιοτικών ποδοσφαιριστών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Οι γερόλυκοι Ζλάταν και Ζιρού έχουν το όνομα αλλά όχι και τη χάρη. Τουλάχιστον όχι στο επίπεδο που την είχαν πριν κάποια -αρκετά- χρόνια. Κάθε αγωνιστική όλοι περιμένουν ότι η Μίλαν θα γκελάρει.
Όχι επειδή έχουν κάποια εμπάθεια απέναντί της, αλλά επειδή η ποδοσφαιρική λογική το υπαγορεύει. Μόνο που μέχρι στιγμής οι «Ροσονέρι» δε δείχνουν να ασχολούνται ιδιαίτερα με τη… λογική. Σε κάθε παιχνίδι θα βρουν τον τρόπο και θα πάρουν το αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν δεν παίζουν κυριαρχικό ποδόσφαιρο, ακόμα κι αν υποφέρουν μέσα στο γήπεδο, στο τέλος πάντα φεύγουν νικητές. Από τις εννέα τους νίκες η μόνη που ήρθε εύκολα ήταν εκείνη κόντρα στην Κάλιαρι τη δεύτερη αγωνιστική. Σε όλα τα υπόλοιπα ματς η Μίλαν μάτωσε για να κερδίσει.
Ειδικά στις έξι σερί νίκες που έκανε με την ισοπαλία με τη Γιουβέντους, είδαμε παιχνίδια εντελώς αλλοπρόσαλλα. Για διαφορετικό λόγο κάθε φορά η Μίλαν έφτανε στη νίκη μετά από αρκετή περιπέτεια. Η αλήθεια είναι πως ομάδες με τέτοια χαρακτηριστικά δύσκολα φτάνουν μέχρι το τέλος του δρόμου. Όταν κάθε νίκη έρχεται στο όριο είναι θέμα χρόνου να στραβώσει η δουλειά. Βέβαια αυτό δεν αποτελεί πανάκεια. Ποιος ξεχνά την Ατλέτικο του 2014 που προσέγγιζε σαν ντέρμπι κάθε παιχνίδι και στο τέλος θριάμβευσε;
Άλλωστε για ομάδες που επιχειρούν να ξαναβρούν το δρόμο τους χωρίς να έχουν ένα πανίσχυρο πορτοφόλι από πίσω, αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Η Μίλαν επιχειρεί να επιστρέψει στην κορυφή μέσα από μια αμιγώς ποδοσφαιρική προσπάθεια. Με μπάτζετ αισθητά περιορισμένο που την αναγκάζει να ποντάρει στην αυτοθυσία και την υπερπροσπάθεια των ποδοσφαιριστών της. Και στην ικανότητα του προπονητή της φυσικά.
Πιόλι για να του βγάζεις το καπέλο
Η πιο κομβική φιγούρα στην επανεμφάνιση της Μίλαν στα υψηλά στρώματα της Serie A είναι φυσικά ο Στέφανο Πιόλι. Ένας προπονητής που αμφισβητήθηκε έντονα πριν καν κάτσει στον πάγκο της ομάδας. Η αμφισβήτηση αυτή η βέβαια είχε κάποια βάση. Μέχρι να αναλάβει τη Μίλαν, ο Πιόλι ήταν ένα προπονητής που δεν είχε να δείξει καμία σπουδαία επιτυχία. Είχε περάσει από αρκετές ομάδες στην Ιταλία, όμως ποτέ δεν έφτιαξε ένα όνομα ικανό να το φέρει στον πάγκο μιας τόσο μεγάλης ομάδας. Η παρουσία του εκεί ήταν μάλλον συγκυριακή και ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι του συλλόγου δεν πρέπει να περίμεναν τέτοια αποτελέσματα.
Ο Πιόλι είναι εκείνος που έκανε ξανά τη Μίλαν μια υπολογίσιμη δύναμη στην Ιταλία. Την έβγαλε στο Champions League για πρώτη φορά μετά το 2014 και για μεγάλο διάστημα της περσινής σεζόν την είχε μέσα στο κόλπο του τίτλου. Όλα αυτά τα κατάφερε με ένα ρόστερ ανάλογου επιπέδου με αυτά που αποτύγχαναν παταγωδώς τα προηγούμενα χρόνια. Επί των ημερών του είδαμε ποδοσφαιριστές που θεωρούνταν καμένα χαρτιά να εξελίσσονται σε βασικά και σημαντικά στελέχη της ομάδας.
Ο Κεσί με τον Μπενασέρ αποτελούν πλέον σημείο αναφοράς στα χαφ. Ο Τεο Ερνάντεζ είναι κατά κοινή ομολογία ένα από τα καλύτερα αριστερά μπακ στον κόσμο και ο Καλάμπρια μοιάζει ξανά με τον παίκτη που εντυπωσίασε σαν νεαρός. Την ίδια στιγμή οι προσθήκες των Ζλάταν, Τονάλι και Τομόρι αποδείχτηκαν εξαιρετικά εύστοχες. Ο Σουηδός δεν χρειάζεται συστάσεις.
Ο νεαρός Ιταλός μετά από ένα δύσκολο ξεκίνημα, βρίσκει πατήματα και εξελίσσεται σε κεφάλαιο για το σύλλογο, όμως ο Τομόρι είναι όλα τα λεφτά. Ένα στόπερ που βλέποντάς τον σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκεφτόταν η Τσέλσι όταν του έβαζε οψιόν κάτω από 30 εκατομμύρια. Φέτος βλέπουμε μια Μίλαν διαφορετική από την περσινή. Πλέον η νίκη έχει γίνει αυτοσκοπός και το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από το οτιδήποτε. Είναι φανερό πως το κλαμπ έχει θέσει σαν προτεραιότητα τον πρωταθλητισμό. Μπορεί όμως να τα καταφέρει;
Με οδηγό την περσινή εμπειρία
Η αλήθεια είναι πως και την περσινή σεζόν η Μίλαν είχε ένα ανάλογα εντυπωσιακό ξεκίνημα. Για την ακρίβεια στα πρώτα δέκα ματς της προηγούμενης χρονιάς είχε οχτώ νίκες και δύο ισοπαλίες. Πάνω κάτω τα ίδια με φέτος δηλαδή. Βέβαια στη συνέχεια άρχιζε σιγά σιγά να χάνει έδαφος και μέσα στον Μάρτη έμεινε ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης. Φέτος θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω και να πάρει τα σκήπτρα της κορυφής από τη μισητή συμπολίτισσα Ίντερ. Σε αυτή της την προσπάθεια έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα σε σχέση με πέρυσι.
Το πρώτο είναι η εμπειρία. Είναι πολύ σημαντικό για ομάδα που απέχει χρόνια από τα μονοπάτια του πρωταθλητισμού να κερδίζει εμπειρία. Την περσινή σεζόν η Μίλαν έζησε καταστάσεις που είχε χρόνια να ζήσει. Οι παίκτες απέκτησαν παραστάσεις που -εκτός του Ζλάταν- κανείς δεν είχε στην καριέρα του. Πλέον ξέρουν καλύτερα πως να διαχειριστούν καταστάσεις, πως να αντέξουν στην πίεση και πως να προετοιμαστούν ψυχολογικά για μια απαιτητική σεζόν. Το δεύτερο πλεονέκτημα είναι το επίπεδο του ανταγωνισμού. Η Ίντερ και η Γιουβέντους αποδυναμώθηκαν αρκετά. Εξακολουθούν να έχουν καλύτερα ρόστερ όμως η απόσταση μειώθηκε αισθητά.
Τη δεδομένη χρονική στιγμή η μεγαλύτερη αντίπαλος για τον τίτλο μοιάζει να είναι η Νάπολι. Οι «Παρτενοπέι» είναι πράγματι η καλύτερη ομάδα στην Ιταλία αυτή τη στιγμή, όμως δεν έχουν το ειδικό βάρος των Ίντερ και Γιουβέντους. Αυτό ίσως αποδειχτεί σημαντικό στον μαραθώνιο του πρωταθλήματος. Βέβαια την ίδια στιγμή η Μίλαν εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα που πιθανώς να της κοστίσουν.
Το «κοντό» ρόστερ είναι σίγουρα το μεγαλύτερο από αυτά. Τα αποτελέσματα της ομάδας στο Champions League φανερώνουν ότι αδυνατεί να κρατήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Ένας ενδεχόμενος τραυματισμός κάποιου σημαντικού παίκτη μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες της ολόκληρης της σεζόν, καθώς οι λύσεις στον πάγκο δεν είναι ποιοτικά επαρκείς. Σε κάθε περίπτωση όσο η Μίλαν παραμένει γαντζωμένη στην κορυφή κανείς δεν μπορεί ούτε να την ξεγράψει, ούτε να τις απαγορεύσει να ονειρεύεται. Άλλωστε αν ο Μάιος τη βρει αγκαλιά με την κούπα, λίγη σημασία θα έχει αν έπαιξε ή όχι ωραίο ποδόσφαιρο.
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις