Ο Ίκερ Μουνιαΐν βρίσκεσαι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο μια ζωή. Από μικρό παιδί φορά και τιμά τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να την εγκαταλείψει. Μαζί της έχει ζήσει πολλές πίκρες αλλά η αξία του να μάχεται για τα χρώματά της παραμένει ανεκτίμητη για εκείνον. Ως αρχηγός πλέον έχει περισσότερες ευθύνες. Αντιπροσωπεύει την εικόνα του συλλόγου και είναι εκείνος που πρέπει να βγει μπροστά στα δύσκολα.
Κάτι που έκανε με τον καλύτερο τρόπο στον αγώνα κυπέλλου απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Εκεί που με δύο γκολ βοήθησε την ομάδα του να πετάξει εκτός τους «Μπλαουγκράνα» και να ελπίζει πως αυτή τη φορά μπορεί να ήρθε η σειρά της. Ακόμη όμως κι αν δεν έρθει, για τον Μουνιαΐν δε σημαίνει τίποτα. Η Αθλέτικ είναι για εκείνον πολλά περισσότερα από μια ομάδα ποδοσφαίρου.
Τσέκαρε από εδώ το Instagram μας που είναι… βασιλικό!
Κυλάει στο αίμα του
Ο Μουνιαΐν είναι γέννημα θρέμμα Βάσκος. Όσοι γνωρίζουν μερικά πράγματα για την ισπανική πραγματικότητα, ξέρουν ότι οι άνθρωποι που κατάγονται από τη χώρα των Βάσκων, έχουν ένα παραπάνω δέσιμο με τον τόπο τους. Για πολλούς από αυτούς σημαίνει πολλά να τον εκπροσωπούν σε οποιοδήποτε επίπεδο και να κάνουν περήφανους τους δικούς τους ανθρώπους. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι η μεγαλύτερη ομάδα της περιοχής και -πιθανότατα- η πιο ιδιαίτερη ομάδα στον πλανήτη. Γιατί; Γιατί αγωνίζονται σε αυτή αποκλειστικά και μόνο παίκτες με καταγωγή από τη χώρα των Βάσκων.
Μοιάζει απίστευτο εν έτη 2022, που η ποδοσφαιρική αγορά έχει εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μια ομάδα να ακολουθεί αυτή την τακτική και να στέκεται σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Κι όμως, η Μπιλμπάο τα καταφέρνει χωρίς να μετακινείται ούτε χιλιοστό εδώ και χρόνια. Οι μόνες αλλαγές που έγιναν κατά καιρούς σε αυτή τη στρατηγική, είναι κάποιες «εκπτώσεις» καταγωγής.
Παλαιότερα, για να παίξει κάποιος στην Αθλέτικ, έπρεπε και οι δύο γονείς του να κατάγονται από τη χώρα των Βάσκων. Μετέπειτα αρκούσε να κατάγεται έστω ο ένας. Δεν κρίνουμε αν αυτή η τακτική είναι σωστή ή λάθος. Πάντως σίγουρα είναι κάτι που η ομάδα πρεσβεύει με συνέπεια. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, κάθε παιδί που γεννιέται στην περιοχή έχει όνειρο να φορέσει τη φανέλα των «Λιονταριών».
Είναι τιμή για εκείνους να παλέψουν για το καμάρι της χώρας των Βάσκων. Έτσι και ο Μουνιαΐν. Γεννημένος στην Παμπλόνα το 1992, μεγάλωσε με το όνειρο να παίξει για την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Βρέθηκε στις ακαδημίες της σε ηλικία 13 ετών και από τότε δεν έφυγε ποτέ. Τι κι αν για μια περίοδο αποτέλεσε ένα από τα πιο μεγάλα ταλέντα στον κόσμο και η μισή Ευρώπη ήθελε να τον κάνει δικό της; Για εκείνον δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να παίζει για τα «Λιοντάρια» των Βάσκων.
Πυλώνας της φιλοσοφίας του συλλόγου
Όπως είναι λογικό, η επιλογή του συλλόγου να αγωνίζονται σε αυτόν μόνο Βάσκοι ποδοσφαιριστές είναι πολύ περιοριστική. Σκεφτείτε ότι η δεξαμενή παικτών περιορίζεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, στην οποία υπάρχουν και άλλες ομάδες, όπως η Ρεάλ Σοσιεδάδ για παράδειγμα. Για να μείνει ζωντανή η συγκεκριμένη φιλοσοφία χωρίς να κοστίσει αγωνιστικά στην ομάδα, χρειάζεται κάποιοι παίκτες να βάλουν πλάτη. Βλέπουμε συχνά πως οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της Μπιλμπάο που έχουν τα φόντα να παίξουν στο υψηλότερο επίπεδο, δυσκολεύονται να κόψουν δεσμούς με την ομάδα.
Άλλοι πάλι, όπως ο Μουνιαΐν για παράδειγμα, δεν τους κόβουν ποτέ. Αυτό συμβαίνει γιατί η σχέση που αναπτύσσεται ξεπερνά τα στενά ποδοσφαιρικά όρια. Οι παίκτες νιώθουν αίσθημα ευθύνης. Ειδικά οι πρωτοκλασάτοι, ξέρουν πως από τη στιγμή που θα αποχωρήσουν, θα είναι δύσκολο για την ομάδα να τους αντικαταστήσει. Ποτέ δεν είδαμε -διορθώστε μας αν κάνουμε λάθος- έναν παίκτη της Μπιλμπάο να πιέζει και να τραβάει καταστάσεις από τα μαλλιά προκειμένου να αποχωρήσει.
Αντίθετα είδαμε παίκτες όπως οι Γιορέντε, Χάβι Μαρτίνεθ, Άντερ Ερέρα, Λαπόρτ και Κέπα να αφήνουν την ομάδα μετά τα 23 και οι περισσότεροι από αυτούς να γεμίζουν με λεφτά τα ταμεία. Κάποιοι άλλοι πάλι δεν έφυγαν ποτέ όσο ήταν στην ακμή της καριέρα τους. Ετσεμπερία, Σουσαέτα, Αντούριθ, Ινιάκι Γουίλιαμς υπηρέτησαν ή υπηρετούν πιστά την ομάδα, θυσιάζοντας μεγάλες μεταγραφές. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τον Μουνιαΐν.
Ένα παιδί που όταν πρωτοξεκίνησε είχε τρελάνει όλη την Ευρώπη και είχε γίνει μήλον της έριδος για ομάδες όπως η Τσέλσι, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και φυσικά οι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Η παραμονή του ήταν ζήτημα ευθύνης. Παίκτες όπως αυτός βοηθούν την ομάδα να σταθεί όρθια κόντρα σε ό,τι προστάζει το μοντέρνο ποδόσφαιρο και η σύγχρονη αγορά. Ο 29χρονος εξτρέμ είναι βασικός στην πρώτη ομάδα από τα 17 του. Από το 2009 μέχρι και σήμερα αγωνίζεται ανελλιπώς και θα συνεχίσει να το κάνει για όσο τον χρειάζεται η ομάδα.
Ένα άξιο «Λιοντάρι»
Ο Μουνιαΐν μπορεί να μην έκανε την καριέρα που αρκετοί περίμεναν να κάνει, όμως για την Αθλέτικ Μπιλμπάο και τους οπαδούς της, αποτελεί ήδη μια εμβληματική φιγούρα. Πριν καν ακόμη κλείσει τα 30, αποτελεί τον αρχηγό της ομάδας και τον αγαπημένο παίκτη της κερκίδας. Οι 481 συμμετοχές του, τον κατατάσσουν 8ο στη λίστα των παικτών που έχουν φορέσει περισσότερος φορές τη φανέλα των «Λιονταριών». Μάλιστα στο τέλος της φετινής χρονιάς θεωρείται δεδομένα πως θα έχει σκαρφαλώσει στην 6η θέση της σχετικής λίστας. Αν ο Μουνιαΐν κλείσει εκεί την καριέρα του, μοιάζει αρκετά πιθανόν να φτάσει μέχρι και την πρώτη θέση. Εκεί αυτή τη στιγμή βρίσκεται ο Χοσέ Άνχελ Ιριμπάρ των 614 συμμετοχών.
Σε όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στην ομάδα, ο Μουνιαΐν έχει βιώσει αρκετές πίκρες. Μόνο τον τελευταίο χρόνο έχασε τρεις τελικούς. Από Σοσιεδάδ και Μπαρτσελόνα στο Κύπελλο και από την Ρεάλ Μαδρίτης στο Super Cup. Η φωτογραφία του που κοιτά απογοητευμένους τους πανηγυρισμούς των αντιπάλων έχει γίνει viral. Ωστόσο στη συγκεκριμένη εικόνα, εμείς δεν βλέπουμε κάτι που να μας προκαλεί θλίψη ή οίκτο. Αντίθετα βλέπουμε έναν παίκτη που ξέρει να χάνει, αναγνωρίζει τον αντίπαλο και δεν σκύβει ποτέ κεφάλι. Έναν πραγματικό αρχηγό.
Εκτός από τις ήττες που αναφέραμε, ο Μουνιαΐν έχει χάσει με τη Μπιλμπάο ακόμη δύο τελικούς Κυπέλλου το 2012 και το 2015 και τον τελικό του Europa League το 2012. Τίποτα δεν τον σταματά από το να συνεχίζει να παλεύει για την αγαπημένη του ομάδα. Για αυτόν πραγματική ήττα θα συνιστούσε μόνο η εγκατάλειψη.
Στον πρόσφατο αγώνα Κυπέλλου απέναντι στη Μπαρτσελόνα, ο αρχηγός βγήκε μπροστά. Σημείωσε δύο γκολ κομβικής σημασίας, στην αρχή και το τέλος του παιχνιδιού και έστειλε την ομάδα του στην επόμενη φάση. Μπορεί αυτή τη φορά να φτάσει μέχρι το τέλος, μπορεί να χάσει ακόμη έναν τελικό, μπορεί να μη φτάσει καν μέχρι εκεί. Καμία σημασία δεν έχει. Το μόνο που μετράει είναι να στέκεται αντάξιος της τιμής του να φορά το περιβραχιόνιο και να εκπροσωπεί τις αρχές του συλλόγου. Και αυτό το κάνει με το παραπάνω.
Κάνε subscibe στο κανάλι μας για να βλέπεις πρώτος αφιερωματικά βίντεο και συνεντεύξεις
Ακολούθησε το sportsking.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος τις ειδήσεις των κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Κάνε Like στη νέα μας σελίδα στο Facebook και μάθε πρώτος τα νέα της αγαπημένης σου ομάδας
